Με αφετηρία την 14η Δεκεμβρίου, στο εξής θα συγκαλούνται δύο ετήσιες Σύνοδοι Κορυφής με σκοπό να εξερευνώνται «οι μεγάλες δυνατότητες των Ευρωτουρκικών σχέσεων» και να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ένταξης.

Στην πορεία αυτή, η Αθήνα απλώς θα παρακολουθεί αμέτοχη την θεαματική προώθηση της Άγκυρας στα σαλόνια της Ευρώπης, έχοντας αποτύχει οικτρά να εξασφαλίσει την τήρηση των εθνικών κόκκινων γραμμών, όπως η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η εγκατάλειψη της αναθεωρητικής πολιτικής στο Αιγαίο.

Η Κύπρος, που δε φάνηκε να πολυσκοτίζει τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα, θα κληθεί να βάλει το μερτικό της στην συγκέντρωση των 3 δις που θα πάρει η Τουρκία, χωρίς η τελευταία να την αναγνωρίζει. Κι όσο για το Κυπριακό; Αυτό θα λυθεί τους επόμενους μήνες», όπως αναφώνησε πάνω στον οίστρο του ο Ζ.Κ Γιούνκερ ο οποίος αδιάφορος για το veto της Λευκωσίας, διαπίστωσε ωμά: «Πρέπει να ανοίξουν τα κεφάλαια, να ξεπεραστούν οι διαφορές απόψεων..».

Ο κ. Τσίπρας δεν εξασφάλισε κανένα απολύτως αντάλλαγμα για αυτήν την πανηγυρική επανεμφάνιση της Τουρκίας στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Και οι θέσεις του για το προσφυγικό πρόβλημα, ασταθείς, ανεπεξέργαστες, κοσμοπολίτικες, προσπεράστηκαν αδιάφορα.

Προφανώς για να καλύψει το κενό της παρουσίας του ο κ. Τσίπρας, άρχισε να δημοσιοποιεί μέσω twitter κάποιους διαλόγους με τον ομόλογό του Α. Νταβούτογλου που τους μάζεψε αμέσως μετά πίσω, δείχνοντας όχι μόνον επιπολαιότητα αλλά και υποχωρητική στάση.

Απέμεινε στο τέλος της μέρας η ανεξήγητα ενθουσιώδης δήλωσή του: «Ανυπομονούμε να ενισχύσουμε την τουρκική υποψηφιότητα». Γιατί τέτοια προθυμία και οικειοθελής διάθεση προσφοράς καλών υπηρεσιών; Πήρε σαν αντάλλαγμα κάτι που δεν ξέρουμε; Κι αλήθεια, δεν έχει συνεργάτες δίπλα του, ώστε να τον αποτρέπουν από τέτοιες ελαφρότητες στα μεγάλα θέματα, όπου αποδεικνύεται εμφανώς ανεπαρκής;

Γ.Χ.