Ήταν συγκλονιστικός ο αποχαιρετισμός της Ντόρας στον αγαπημένο πατέρα της.

Ένα μονόπρακτο οδύνης και τρυφερότητας. Μια στιγμή σπαρακτικού δέους όπου όλα ήταν στο ύψος που έπρεπε, αφήνοντας στην άκρη το μελόδραμα.

«Που να βρω τη δύναμη να σε αποχαιρετήσω; Που να βρω λόγια, στέκονται κόμποι. Στέκω όρθια στη γη που τόσο αγάπησες. Δεν ζύγιαζες, δεν μετρούσες. Δεν βολεύτηκες. Δεν χώρεσες ποτέ στις μικρότητες. Ήσουν ψηλός.  

Σήκω πάνω γιατί άδειασε ο τόπος. Σήκω πάνω γιατί έχουν μείνει τα βουνά απερπάτητα. Σήκω πάνω γιατί έχουν έρθει φίλοι πολλοί και δεν κάνει να τους πω ότι απόθανες. Σήκω πάνω γιατί θα χαράξει και δεν θα΄ σαι».

Σεβασμός…

Γ.Χ