Έχει χαθεί και πάλι η μπάλα στο μέτωπο της διάκρισης μεταξύ των συνταγματικών εξουσιών. Και τα λυσσαλέα αντιμαχόμενα στρατόπεδα με την (χαμηλή) ποιότητα των επιχειρημάτων τους και τις υστερικές κραυγές τους, συσκοτίζουν σκοπίμως ξανά την ουσία.
Αν ήθελαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, είχαν και έχουν τον τρόπο να κατοχυρώσουν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Αλλά δεν θέλουν. Γιατί πολύ απλά, δεν επιθυμούν απρόβλεπτα δικαστικά εμπόδια στις «βρώμικες» δουλειές τους. Το επαναλαμβάνει αυτό ακούραστα ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης που έχει διαπιστώσει ότι με τις αναγκαίες εξαιρέσεις, όσο ψηλότερα ανεβαίνεις στην δικαστική ιεραρχία τόση περισσότερη οσφυοκαμψία και εξάρτηση από την εκτελεστική εξουσία συναντάς.
Αλλά και οι δικαστές, είναι καιρός να πάψουν να αυτοθυματοποιούνται. Γιατί ώρες- ώρες είναι βαρειά υπόλογοι στην κοινωνία. Όπως στην πρόσφατη περίπτωση του Αρείου Πάγου που κακοποιώντας βάναυσα το κοινό περί Δικαίου αίσθημα, αποφάνθηκε ότι η καθυστέρηση καταβολής του μισθού δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων της σύμβασης εργασίας!
Λίγες ακριβώς ημέρες μετά, την περασμένη εβδομάδα, μια 42χρονη εργαζόμενη αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της, έχοντας μείνει απλήρωτη για 15 μήνες στις επιχειρήσεις «Καρυπίδη», πρώην Αρβανιτίδη, στα Γιαννιτσά...
Δεν είναι τραγική ειρωνεία. Είναι ο χλευασμός και η παγερή αδιαφορία που διαπιστώνεται σε κορυφές της Δικαιοσύνης για τα βάσανα των απλών ανθρώπων στον καθημερινό τους αγώνα για επιβίωση.
Γιώργος Χατζηδημητρίου