Μεταξύ των άλλων ο κ. Τσακαλώτος επικρίνει σε αυτήν την παρέμβασή του τον Εμανουέλ Μακρόν, επειδή επιχειρεί, λέει, να σχηματίσει έναν συνασπισμό που εκτείνεται από την Κεντροαριστερά έως την Κεντροδεξιά και κάτι τέτοιο… αποκόπτει το οξυγόνο των πολιτικών συζητήσεων!

Είναι αλήθεια για να απορεί κανείς αν ο κ. Τσακαλώτος έχει συναίσθηση του τι γράφει ή απλώς (νομίζει ότι) βρίσκεται σε άλλον χωροχρόνο. Πώς μπορεί φερ’ ειπείν να θεωρεί λίγο πολύ παρά φύσιν την συνεργασία Κεντροδεξιάς – Κεντροαριστεράς, την στιγμή που αυτός ως μαρξιστής στηρίζει την πολιτική του ύπαρξη και πάντως την υπουργική του θέση στην εθνικιστική δεξιά του Πάνου Καμμένου;

Για να μην συζητήσουμε για τα όσα εισηγείται και ψηφίζει.  

«O κ. Τσακαλώτος στην Αθήνα συνεργάζεται και συναγελάζεται με την ακροδεξιά του κ. Καμμένου και στη Monde επικρίνει τον Εμμανουέλ Μακρόν που ενώνει κεντροαριστερούς και κεντρoδεξιούς μεταρρυθμιστές. O tempora o mores!», σχολίασε σχετικά στο Twitter ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης. 

Το απόσπασμα από το άρθρο του Ευκλ. Τσακαλώτου:

«Ο πρόεδρος Μακρόν προσπάθησε να δημιουργήσει τη Γαλλία έναν συνασπισμό "ουράνιου τόξου" που εκτείνεται από την κεντροαριστερά ως την Κεντροδεξιά, εν μέρει για να ενισχύσει το σημαντικό ευρωπαϊκό εγχείρημά του. Υπάρχει ένα ζήτημα ως προς το βαθμό στον οποίο ένας τέτοιος συνασπισμός μπορεί να εξαχθεί και να αναπτυχθεί σε κάποιο διαφορετικό ευρωπαϊκό περιβάλλον. Υπάρχει όμως και το ζήτημα του κατά πόσο αυτό είναι επιθυμητό» δηλώνει χαρακτηριστικά στο άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα ο υπουργός Οικονομικών.

Η δημοκρατία, προσθέτει, τροφοδοτείται από πολιτικές, ιδεολογικές και κοινωνικές διαφορές. Παραδοσιακά, η κεντροαριστερά και η κεντροδεξιά διαφωνούν τόσο για τον βαθμό στον οποίο είναι αναγκαίος ο αναδιανεμητικός ρόλος του φορολογικού συστήματος όσο και για την αναγκαιότητα και το εύρος των δημόσιων επενδύσεων και των δημόσιων αγαθών. Ο φόβος είναι ότι οι συμμαχίες τύπου ‘’ουράνιου τόξου’’, ειδικά εάν αποκτήσουν μόνιμα χαρακτηριστικά και δεν προκύπτουν μόνο ως αναγκαιότητα σε μια συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία, αποκόπτουν το οξυγόνο τέτοιων πολιτικών συζητήσεων οι οποίες όμως είναι πολύ αναγκαίες για μια ζωντανή δημοκρατία»