Μέσα σε δέκα λεπτά, ώσπου να τη ντύσω και να βάλω δυο φρούτα στην τσάντα της, κόπηκε το ρεύμα. Βγήκαμε στο δρόμο, στα σπίτια οι γείτονες έριχναν νερά με τα λάστιχα, άλλοι έτρεχαν, η Ντίνα από απέναντι έψαχνε το γιο της. 

Πενήντα μέτρα παρακάτω μας έφτασε η φωτιά. Ουρλιαχτά, κουκουνάρια με φλόγες, να φωνάζει κόσμος το όνομα του παιδιού της Ντίνας, πηγαίναμε όπου πήγαιναν οι άλλοι, η μικρή έκλαιγε την κρατούσα αγκαλιά και της έλεγα θα σωθούμε, θα σωθούμε.

Μπροστά μας καμένα, δίπλα φλόγες. Η μάνα μου προχωρούσε μπροστά μου, σαν να 'θελε να μου ανοίξει το δρόμο. Είδε κάτι σαν κορμό, ήταν άνθρωπος. Καμένος άνθρωπος. Ένα κάρβουνο σε ανθρώπινο σχήμα, τον κάναμε στο πλάι για να μη περάσουμε από πάνω του. Φτάσαμε στην παραλία, καιγόταν η άμμος, χωρίς υπερβολή...

Δεν άκουγα άλλο τις φωνές. Έλεγα μόνο στη μικρή, θα σωθούμε, θα σωθούμε. Μετά μας συνέλεξαν οι βάρκες. Πρώτα τραυματίες και παιδιά είπαν. Φτάσαμε βουβοί στη Ραφήνα, δεν άλλαξα κουβέντα με άνθρωπο, δε μιλούσαν οι άνθρωποι.

Μόλις βγήκαμε, άγνωστοι μου έδειχναν φωτογραφίες στα κινητά, αν είχα δει κάποιον. Νόμιζα τους έχω δει όλους η κανέναν, δεν απαντούσα, τι να έλεγα.

Δεν έχω πια σπίτι, δεν έχω αυτοκίνητο, έχω μόνο τα ρούχα μου και το κινητό που κρατούσα με το στόμα στο νερό για να επικοινωνήσω. Αλλά δε με νοιάζει. Έχω την κόρη μου και τη μάνα μου. Ζω. Δε μπόρεσαν όλοι. Δεν αντέχεται. Δεν περνάει. Δεν ξεχνιέται».

Μαρτυρία μητέρας από το Μάτι