Ενώ λοιπόν αναδεικνύεται το διαχρονικό (για να μην μπερδευόμαστε) μπάχαλο της αριστεράς, ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ φαίνεται ότι έχει κάνει την εξαιρετικά ρηχή ανάγνωση της συγκυρίας και πιστεύει ότι θα υποκαταστήσει το ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υποδυόμενος μία άλλη εκδοχή της αριστεράς, με παρόμοια στοιχεία εξαλλοσύνης και αλλοπρόσαλλων θέσεων. 

Στην καλύτερη περίπτωση κάπως έτσι μπορεί να εξηγηθεί η απόφαση και ανακοίνωση του ότι δεν θα ψηφίσει τον νόμο για τα μη κρατικά ΑΕΙ, χωρίς καν να τον έχει δει στην τελική εκδοχή του και ζητώντας μάλιστα κάποια εχέγγυα, τα οποία εξ αρχής έχει δηλώσει ότι θα περιλάβει στις διατάξεις ο Κυριάκος Πιερρακάκης.

Αυτό που φαίνεται ότι δεν κατανοούν στο ΠαΣοΚ είναι κάτι πολύ απλό, αλλά μάλλον δύσκολο στην εφαρμογή του, αφού θέλει μία κάποια δουλειά, π.χ. την κατάθεση μίας εναλλακτικής πρότασης.  

Μετά τις εποχές της εξαλλότητας στη δεκαετία του ’70 και στις αρχές του ’80, αυτό που έδωσε ισχύ στο ΠαΣοΚ, ήταν ότι αποτέλεσε μία ασφαλή εναλλακτική στη ΝΔ, με κάποιες κρίσιμες παραλλαγές στην πολιτική του, που όμως επέτρεπαν τις μετακινήσεις ψηφοφόρων από το ένα κόμμα στο άλλο…