Ο άλλος, (υποψήφιος ευρωβουλευτής Φαραντούρης), λέει ότι θα ήταν ευχής έργο να ρίξει την κυβέρνηση της Ελλάδας η ευρωπαία εισαγγελέας, που διερευνά την υλοποίηση της σύμβασης και τη διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων για την τηλεδιοίκηση στους σιδηροδρόμους. 

Δεν πρέπει να λησμονούμε και τον Αρβανίτη που με περηφάνια δήλωσε ότι συνέταξε εκείνο το ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου που περιγράφει την Ελλάδα ως κάτι-σαν-χούντα. 

Είναι φανερό ότι μπαίνουμε πάλι σε μία περίεργη περίοδο, κατά την οποία η κυβέρνηση είτε δια της πλήξης και της αδράνειας, είτε λόγω προφανών λαθών και προβληματικών χειρισμών, αρχίζει και χάνει σε αξιοπιστία, δίχως να κερδίζει κάποια αντιπολίτευση, πέραν της λαϊκιστικής εκδοχής της άκρας δεξιάς. 

Και αυτό είναι που, τουλάχιστον μέσω της συμπεριφοράς τους και της απουσίας στοιχειώδους αυτογνωσίας, δεν καταλαβαίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως στο ΠαΣοΚ. 

Ότι δηλαδή με την εύκολη και επιφανειακή πολιτική που ασκούν, ακόμη και τώρα που αποφάσισαν να συνεργαστούν κοινοβουλευτικά για την πρόταση δυσπιστίας, μπορεί να ροκανίζουν την κυβέρνηση, δίχως όμως να επωφελούνται οι ίδιοι, παρά σπρώχνοντας κόσμο προς τον Βελόπουλο και την παραλία. 

Θα μπορούσαμε να ευχηθούμε από τώρα καλά ξεμπερδέματα (σε όλους μας), αλλά ίσως θα μπορούσε κανείς να διατηρήσει κάποια ίχνη ελπίδας…