Ένας αποχαιρετισμός

23:03 - 28 Δεκ 2013 | Νικηφόρος Μαλεβίτης

Αυτή είναι η τελευταία ανάρτηση του «Νικηφόρου Μαλεβίτη» στο Reporter.gr. Τα τελευταία 3,5 χρόνια έγραψα 440 άρθρα γνώμης σε αυτήν εδώ τη θέση. Άλλα είχαν ενδιαφέρον, άλλα όχι. Για ορισμένα είμαι περήφανος, για πολλά όχι και τόσο. Το μείζον είναι πως ό,τι είχα να πω για την κρίση, την Ελλάδα, το πολιτικό μας πρόβλημα, την Ευρώπη, το είπα, ή, μάλλον, το έγραψα. Με κάθε καινούργιο μου άρθρο, απλώς πλατειάζω πάνω σε θέματα που έχω ήδη εξαντλήσει.

Θέλω να διαβεβαιώσω τους αναγνώστες ότι, σωστές ή λάθος, ψύχραιμες ή μη, αυτές οι 440 αναρτήσεις απηχούσαν στις απόψεις μου εκείνη τη στιγμή που τις έγραφα. Ουδέποτε ο εργοδότης μου, ή οποιοσδήποτε άλλος, μου υπέδειξαν τι να γράψω.

Οι θέσεις μου άλλαξαν με τον καιρό, καθώς άλλαζε και η αντίληψή μου για την πραγματικότητα. Αυτή είναι άλλωστε και η δουλειά του σχολιογράφου - να εξηγεί όσο καλύτερα μπορεί αυτά που παρατηρεί γύρω του και όχι να επιμένει σε παγιωμένες αντιλήψεις, σαν αγύριστο κεφάλι, όταν η πραγματικότητα δεν τις επαληθεύει. Εξάλλου, ανόθευτη πρόσβαση στην μία και μόνη αλήθεια για το σωστό και το λάθος στην κοινωνική ζωή κανείς μας δεν έχει. Μόνο οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού, πολιτικού και θρησκευτικού, ισχυρίζονται ότι κατέχουν την εξ’ Αποκαλύψεως αλήθεια. Οι υπόλοιποι, οι πραγματικοί Δημοκράτες, οφείλουμε να έχουμε επίγνωση ότι όσα λέμε είναι απλά «οι αλήθειες μας», με την έμφαση να πηγαίνει στο «μας».

Ευχαριστώ από καρδιάς όσους ξόδεψαν πολύτιμα λεπτά από το χρόνο τους για να διαβάσουν όσα έγραφα και ακόμη περισσότερο όσους μπήκαν στον κόπο να τα σχολιάσουν, πλην φυσικά των υβριστών και των λασπολόγων. Ζητώ συγγνώμη από όσους αδίκησα με τις απόψεις μου και επιμένω ότι οι όποιες αστοχίες μου οφείλονταν σε πλάνη και όχι σε δόλο. Ήταν τιμή μου που οι θέσεις μου δημοσιεύθηκαν δίπλα σ’ εκείνες εξαιρετικών σχολιαστών και συμπλήρωσαν τη δουλειά καλών συναδέλφων συντακτών στη ροή ειδήσεων.

Κυρίως ευχαριστώ τον Γρηγόρη Νικολόπουλο, διευθυντή του Reporter.gr, για τις ευκαιρίες και την ελευθερία που μου έδωσε να γράφω εδώ και για το γεγονός ότι ανέχτηκε την τεμπελιά μου. Ο Γρηγόρης είναι από τους πιο οξυδερκείς δημοσιογράφους που έχω γνωρίσει. Όσα μου έχει πει για το επάγγελμά μας, τα θεωρώ «ευαγγέλιο» και τον ίδιο δάσκαλο μου. Ελπίζω κάποια στιγμή να ξανασυναντηθούμε.

Τέλος, συνοψίζοντας όσα έγραψα στο Reporter.gr και όσα πιστεύω για το «ελληνικό ζήτημα» σε λίγες λέξεις, παραπέμπω σε μια εξαιρετική συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη: «Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή... Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με «ταξικά» συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό... Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα…. ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων… Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμαίικο;». Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμαίικο, στον χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι».

Εις το επανιδείν...