Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι πως θα βγει η Γαλλία και γενικότερα η Ευρώπη από αυτή την κατάσταση. Πολλές θεωρίες και συστάσεις ακούγονται και όλες σχεδόν έχουν κοινό παρονομαστή. Ότι θα πρέπει να βελτιωθούν οι κοινωνικές συνθήκες, να δοθούν ελπίδες και προσδοκίες στους νεαρούς «αθλίους» των μεγάλων πόλεων. Εύκολο να το λες και δύσκολο να το εφαρμόζεις. Στις ΗΠΑ δοκιμάστηκε η καταστολή επί του πεδίου των μαχών πρώτα, με τον βίαιο τρόπο που επιβάλλει η αμερικανική. Ακολούθησαν και κάποια κοινωνικά μέτρα εκείνη την εποχή, που ευνόησαν κυρίως τις μαύρες γυναίκες, αλλά επί της ουσίας η κατάσταση δεν άλλαξε στα γκέτο. Κάποια στιγμή ίσως ακολουθήσει και νέα εξέγερση. Στην Ευρώπη, με την παράδοση του κοινωνικού κράτους, τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα. Ναι μεν υπάρχει αυτή η παράδοση, αλλά τα κονδύλια λιγοστεύουν συνεχώς, σε μία εποχή μάλιστα που η παγκοσμιοποίηση επιβάλλει τον ανελέητο ανταγωνισμό και ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός τείνει να κυριαρχήσει απ΄ άκρου εις άκρον. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τα μικροαστικά, ακόμη και τα μεσοαστικά στρώματα θα δείξουν ανοχή στην προώθηση κοινωνικών προγραμμάτων για την ανακούφιση και την ενσωμάτωση των «νεοαθλίων» στον κορμό των οικονομιών, καθώς πιέζονται όλο και περισσότερο τα ίδια. Αν όμως δεν στέρξουν και επιβληθεί ο κοινωνικός ρατσισμός, τότε ίσως οι εξεγέρσεις να αποκτήσουν και ισλαμική διάσταση, αν δεν την έχουν αποκτήσει ακόμη. Πολλοί φοβούνται ότι οι εξεγέρσεις θα απλωθούν σε όλη την Ευρώπη και κάποια στιγμή θα φθάσουν στην Ελλάδα. Δεν αποκλείεται, αλλά τα δεδομένα είναι κάπως διαφορετικά εδώ. Υπάρχουν γειτονιές με μεγάλο ποσοστό οικονομικών μεταναστών, αλλά δεν είναι ακόμη γκέτο. Μεγαλύτερος είναι ο ρατσισμός μεταξύ των γονιών, παρά μεταξύ των παιδιών που πηγαίνουν μαζί στα σχολεία. Το συντριπτικό ποσοστό των μεταναστών δεν διαφέρει «χρωματικά», γεγονός που βοηθάει στην αποδοχή και ενσωμάτωσή τους. Επίσης στην Ελλάδα δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός των κοινωνικών τάξεων και η κοινωνική άνοδος δεν εμποδίζεται από αυστηρές διαστρωματώσεις. Τέλος, το σημαντικότερο είναι η άναρχη δομή της ελληνικής οικονομίας και της καθημερινότητας, καθώς και ο τεράστιος αριθμός των αυτοαπασχολούμενων που συμβάλλουν στην απορρόφηση των μεταναστών. Ωστόσο, αν τα πράγματα στην οικονομία στενέψουν πέρα από ένα οριακό σημείο, δεν αποκλείεται να δούμε και εδώ εντάσεις. ΄Όχι τόσο από πλευράς οικονομικών μεταναστών, όσο από πλευράς νεόπτωχων ελλήνων. Αγγελος Στάγκος