Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, η τηλεόραση καθορίζει την ατζέντα των ελλήνων, καθώς όχι μόνο δημιουργεί πρότυπα και "standards", αλλά επιβάλλει και τα θέματα συζήτησης, αφού σχεδόν όλες οι παρέες καταλήγουν να συζητούν για τους τηλεοπτικούς…ήρωες και τις εκπομπές τους. Στην παγίδα μάλιστα έχουν πέσει και τα ανταγωνιστικά της τηλεόρασης μέσα, τα ραδιόφωνα και οι εφημερίδες που θεωρούν καθήκον τους να σχολιάζουν όσα γίνονται στα κανάλια, ακόμη και τις τηλεθεάσεις , ή να διατηρούν παρατηλεοπτικές στήλες που διαβάζονται μόνον από τους απολύτως και ευθέως ενδιαφερόμενους. Τέτοιες είναι περίπου οι διαστάσεις της σχέσης λατρείας του ελληνικού λαού με την τηλεόραση σήμερα. Μία σχέση που αρχίζει πρωί-πρωί με την αυγούλα και ουσιαστικά δεν τελειώνει ποτέ, απλά διαγράφει χρονικούς κύκλους, καθώς το επόμενο πρωϊ επανέρχεται χωρίς να μεσολαβήσει κάποια διακοπή στο πρόγραμμα. Ωστόσο, η 24ωρη και αδιάλειπτη εκπομπή προγράμματος δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Υπάρχουν άλλα χαρακτηριστικά και ιδιαιτερότητες που δημιουργούν την ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα. "Πραγματικότητα" που τείνει να εκληφθεί από το "νοήμον κοινό" και ως πραγματικότητα της καθημερινότητας, αν δεν το έχει κατορθώσει ήδη. Η τηλεοπτική πραγματικότητα στην Ελλάδα αρχίζει από το γεγονός ότι υπάρχει υπερβολικά μεγάλος αριθμός καναλιών πανελλήνιας εμβέλειας για το μέγεθος της χώρας, καθώς και τεράστιος αριθμός καναλιών τοπικής εμβέλειας. Η τηλεόραση είναι πολύ ακριβό "σπορ" και όλα τα ιδιωτικά κανάλια πρέπει να ζήσουν τρώγοντας από την διαφημιστική πίττα που βεβαίως έχει πεπερασμένα όρια σε μία χώρα 11 εκατομμυρίων, όσο καταναλωτική και να είναι. Επιπλέον, όλα σχεδόν τα ιδιωτικά κανάλια σήμερα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, λειτουργούν χωρίς άδεια, αφού το κράτος δεν έχει τολμήσει ως σήμερα να βάλει μία τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, μήπως και δυσαρεστήσει κάποιον βαρόνο, ή και βαρονέτο. Με δεδομένες λοιπόν τις παραπάνω βάσεις της υπερβολής, του χάους και της πειρατείας, δημιουργείται το πλαίσιο για να αρχίσει το τηλεοπτικό μακελειό. Αρχίζει νωρίς το πρωϊ με εκπομπές που κρατάνε έναν ενημερωτικό χαρακτήρα ως τις οκτώ, που φεύγει ο ενεργός πληθυσμός από το σπίτι και μετά εξελίσσονται σταδιακά σε variety shows για νοικοκυρές και συνταξιούχους. Από τις δέκα και μετά που αρχίζουν τα λεγόμενα "πρωϊνάδικα" επικρατεί η απόλυτη σαχλαμάρα και καίγεται κυριολεκτικά το πελεκούδι. Να οι επιδείξεις γυναικείων εσωρούχων και γλουτών, να τα τσιφτετέλια, να οι μαγειρικές συνταγές και τα ζώδια, να οι καλεσμένοι και όλα αυτά μεσ΄ την τρελή χαρά, για να διώξουν προφανώς την κατάθλιψη που προσβάλλει τις νοικοκυρές και τους ηλικιωμένους. Κατά τις πρωϊνές εκπομπές και τα "πρωϊνάδικα", οι ανοιχτές τηλεοράσεις είναι λιγότερες του 8-10% του συνόλου των τηλεοράσεων. Ωστόσο, το κόστος τους είναι δυσανάλογα μεγάλο, λόγω του ανταγωνισμούς. Οι προγραμματιστές των καναλιών θεωρούν ότι στις εκπομπές αυτές μπαίνει ως ένα βαθμό η πολιτική και κοινωνική ατζέντα της ημέρας, ή συνεχίζεται η μάχη οπισθοφυλακών της προηγούμενης. Γι αυτό και παρελαύνουν από τις εκπομπές αυτές υπουργοί και βουλευτές και άλλες …διασημότητες , προκειμένου να αποκτήσουν ή και να διατηρήσουν την περίφημη "αναγνωρισιμότητα", λέγοντας το μακρύ και το κοντό τους. Οι πρωινές εκπομπές συνδέονται και με τα κεντρικά δελτία ειδήσεων και εκεί έχουμε άλλη ελληνική ιδιαιτερότητα. Τα ιδιωτικά κανάλια σήμερα έχουν φύγει από τα δελτία ειδήσεων, όπως τα αντιλαμβάνεται ο υπόλοιπος κόσμος, δηλαδή την προβολή των θεμάτων της ημέρας με ρεπορτάζ και εικόνα. Αντί αυτού, που έχει και υψηλό κόστος γιατί πρέπει να πηγαίνουν συνεργεία στα γεγονότα, η μόδα είναι να έχει το κάθε κανάλι τον δικό του θίασο -κυριολεκτικά- δημοσιογράφων, σχολιαστών και άλλων celebrities που παίζουν ρόλους, ανάλογα και με την εκφραστικότητα των προσώπων τους, στην ερμηνεία και στο σχολιασμό γεγονότων. Μιλάμε δηλαδή για καφενεία, η για την τηλεοπτική έκφραση της παλιάς γειτονιάς, με τους κατοίκους έξω από τα σπίτια να κουτσομπολεύουν…Γι αυτό και πάρα πολλά από τα θέματα της λεγόμενης καθημερινότητας είναι εξαιρετικά ασήμαντα ,