Στη νεοελληνική κοινωνία του ανέξοδου τσαμπουκά, μία μικρή μειοψηφία αναγνωρίζει μόνο την αναγκαιότητα του συμβιβασμού, τα οφέλη του να ακούει κανείς και τον άλλο πέρα από τον εαυτό του και ότι νίκη δεν σημαίνει σώνει και καλά πλήρη εξολόθρευση του αντιπάλου, ή επιδίωξη κάτι τέτοιου. Ετσι λίγοι αναμένεται να συμφωνήσουν με την άποψη ότι το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος της σημερινής κυβέρνησης ήταν η απόφαση να κηρύξει ανυπόληπτες, ανίκανες και πλήρως διεφθαρμένες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και κυρίως τις πιο πρόσφατες, αυτές του κ. Σημίτη. Ερμηνείες γι αυτή τη στάση υπάρχουν. Μία εξήγηση είναι ότι ο κ. Καραμανλής παρασύρθηκε από την αντιπολίτευση ακραίων τόνων που ασκούσε και που τελικά τον έφερε στην εξουσία. Την συνέχισε δηλαδή και σαν πρωθυπουργός για να κρατάει σε συνεχή άμυνα το ΠΑΣΟΚ. Μία δεύτερη εξήγηση είναι ότι οι επιτελείς του κ. Καραμανλή πίστεψαν τις συνεχείς καταγγελίες, ανυπόστατες τις περισσότερες, των "αντάρτικων" ομάδων δημοσιογράφων και ΔΑΚιτών που οι ίδιοι είχαν στήσει σε όλους τους τομείς για να προκαλέσουν την φθορά της προηγούμενης κυβέρνησης. ΄Επεσαν δηλαδή και οι ίδιοι θύματα της προπαγάνδας τους. Μία τρίτη και ίσως η πιο πολιτική εξήγηση είναι ότι ο κ. Καραμανλής γνώριζε και γνωρίζει ότι στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης η δική του κυβέρνηση μόνο σε επίπεδο διαχείρισης θα μπορούσε να διακριθεί από την προηγούμενη, καθόσον μάλιστα δεν αποκηρύσσει το κοινωνικό κράτος, αλλά θέλει να το διατηρήσει. Για να αποβεί όμως η σύγκριση υπέρ της δικής του διαχείρισης, ήταν αναγκαίο να αμφισβητηθεί ως αποτυχημένη και βουτηγμένη στη διαπλοκή η διαχείριση του κ. Σημίτη. ΄Οποια και να είναι η σωστή ερμηνεία, το αποτέλεσμα ήταν να διακοπεί η συνέχεια του κράτους, κάτι που δεν επιτρέπεται και δεν συμβαίνει στις σύγχρονες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Η κάθε κυβέρνηση παίρνει τη σκυτάλη από την προηγούμενη και συνεχίζει. Βλέπει με ποιες αποφάσεις συμφωνεί, βλέπει με ποιες διαφωνεί και πορεύεται ανάλογα. Δεν τις ακυρώνει όλες και δεν ρίχνει στα αζήτητα όλα τα πρόσωπα και όλους τους μηχανισμούς, ακόμη και τους επαγγελματίες που δεν είχαν καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ, αλλά έτυχε να συνεργαστούν με την κυβέρνηση της συγκεκριμένης περιόδου, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν "τα δικά μας παιδιά", έστω και τα ανεγκέφαλα.. Δεν έχει δα η Ελλάδα τεράστιες δεξαμενές ειδικών ή εξειδικευμένων στα διάφορα πεδία. Στη διάρκεια των 20 μηνών της θητείας της, η κυβέρνηση πρέπει να έχει ανακαλύψει την διαφορά μεταξύ της διοίκησης των κοινών και της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα σε μία χώρα "μη κυβερνήσιμη", όπως η Ελλάδα. Θα πρέπει επίσης να έχει ανακαλύψει ότι τα αδιέξοδα είναι πολύ μεγάλα, ότι χρειάζεται να κοπούν "γόρδιοι δεσμοί" που όμως έχουν και ιδιότητες λερναίας ύδρας, ότι πολλά από τα πρόσωπα που τοποθέτησε σε καίριες θέσεις, αλλά και σε δευτερεύουσες, είναι από άχρηστα έως επικίνδυνα και ότι δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς συναίνεση σε πολλά θέματα. Βεβαίως, η κυβέρνηση, όπως και κάθε κυβέρνηση, έχει την ευθύνη της πολιτικής που ακολουθεί και των αποφάσεων. Αυτή θα κριθεί και η παραπάνω επιχειρηματολογία δεν αναπτύχθηκε για να υποστηρίξει την συνδιοίκηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ στην παρούσα φάση. ΄Όμως, τα προβλήματα είναι πελώρια, η χώρα και οι πολίτες κινδυνεύουν άμεσα να τεθούν στο περιθώριο του παγκόσμιου γίγνεσθαι, η Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελεί νησίδα αποκομμένη από τις εξελίξεις, που δεν μπορεί μάλιστα να τις επηρεάσει και για να προωθηθούν κάποιες λύσεις, απαιτείται ένα "μίνιμουμ" συναίνεσης. Το κλίμα συναίνεσης το δημιουργεί ο νικητής. Ο κ. Λιάπης έκανε την αρχή και μπράβο του. Θα ακολουθήσει η υπόλοιπη κυβέρνηση; Αγγελος Στάγκος