Όλα τα παραπάνω δεν αφήνουν και πολλές ελπίδες ότι το αύριο θα είναι καλύτερο για μας, ως έλληνες. ΄Ισως το μεθαύριο να είναι, αλλά σίγουρα όχι το αύριο. Και πάντως το μεθαύριο θα είναι πολύ πιο δύσκολο από το σήμερα. Οπότε για να είναι καλύτερο, θα πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα προηγουμένως. Παράδειγμα, η λειτουργία των ΔΕΚΟ, για τις οποίες ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας πρόκειται να φέρει στη Βουλή νομοσχέδιο. ΄Ένα νομοσχέδιο που δηλώνει ότι θα επιφέρει πολλές αλλαγές, ώστε οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ να γίνουν πιο υπεύθυνες και οι ΔΕΚΟ πιο αποτελεσματικές. Δεν είναι γνωστό ακόμη τι ακριβώς περιλαμβάνει το νέο νομοσχέδιο περί ΔΕΚΟ και πως θα είναι η διατύπωση των διατάξεών του. Ακούγονται διάφορα για τις βελτιώσεις που θα φέρει και κυρίως για την κατάργηση της μονιμότητας. Αυτό θα του δούμε. Αλλά για να κάνουμε τη σύγκριση, καλό θα είναι να δούμε τι περίπου ισχύει σήμερα. Ετσι, έχουμε και λέμε: 1ον. Οι λεγόμενοι μόνιμοι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ σήμερα, τυπικά δεν είναι μόνιμοι. Προσλαμβάνονται με συμβάσεις αορίστου χρόνου, είναι υπό δοκιμή για δύο χρόνια και εξασφαλίζουν καθεστώς μονιμότητας μέσω των Γενικών Κανονισμών Προσωπικού και των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας των προηγουμένων ετών, που οι συνδικαλιστές φροντίζουν να ισχύουν ως ενιαίο σώμα και στο όλον, κάθε φορά που υπογράφουν μία καινούργια. Με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουν τα κεκτημένα. Αρα, πρέπει να αλλάξει οπωσδήποτε η διάταξη του σημερινού νόμου περί ΔΕΚΟ που λέει ότι ο Γενικός Κανονισμός Προσωπικού της κάθε ΔΕΚΟ μπορεί να αλλάξει μόνο με τη σύμφωνη γνώμη του συνδικάτου. 2ον. Τόσον οι προϋπολογισμοί των ΔΕΚΟ, όσο και οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας υποβάλλονται στο υπουργείο Οικονομίας για να εγκριθούν. Υποτίθεται ότι το υπουργείο Οικονομίας ελέγχει πριν δώσει την έγκρισή του, ώστε μεταξύ άλλων να εξασφαλίζει ότι δεν παραβιάζεται και η εισοδηματική πολιτική. 3ον. Οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ είναι υποχρεωμένες να καταρτίζουν πενταετή στρατηγικά σχέδια που στη συνέχεια τα υποβάλλουν στο υπουργείο Οικονομίας προς έγκριση. Εφόσον εγκριθούν , το υπουργείο Οικονομίας, μαζί με το αρμόδιο υπουργείο που εποπτεύει την ΔΕΚΟ, συνυπογράφουν με την διοίκηση ένα συμβόλαιο διαχείρισης, στο οποίο αναγράφονται οι στόχοι και οι υποχρεώσεις των διοικήσεων την επόμενη πενταετία, αλλά και οι ενέργειες που πρέπει να κάνει το κράτος για να βοηθήσει στην υλοποίηση των στόχων. Φυσικά, οι εκατέρωθεν παραβιάσεις του συμβολαίου διαχείρισης είναι συχνές και κυρίως αυτές του κράτους, που αδιαφορεί για τις υποχρεώσεις του, που όμως αποτελούν προϋποθέσεις για την επίτευξη των στόχων. 4ον. Ο κάθε νέος πρόεδρος, ή διευθύνων σύμβουλος που αναλαμβάνει την διοίκηση μίας ΔΕΚΟ για ένα χρονικό διάστημα, υπογράφει ένα συμβόλαιο με το κράτος. Σε πολλές περιπτώσεις η θέση του προκηρύσσεται και όταν επιλεγεί, περνάει από την έγκριση της Βουλής πριν υπογράψει. Στο συμβόλαιο περιγράφονται και οι υποχρεώσεις του, όπως και η αμοιβή του. Επομένως, τα αρμόδια υπουργεία γνωρίζουν υποχρεώσεις, ευθύνες, στόχους και όλα τα συναφή. Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι οι μηχανισμοί ελέγχου των διοικήσεων των ΔΕΚΟ και των επιδόσεών τους υπάρχουν στα χαρτιά. Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι αν λειτουργούν ουσιαστικά αυτοί οι μηχανισμοί και αν υπάρχει βούληση για να στηρίξουν τις διοικήσεις, ώστε να μην είναι όμηροι των συνδικαλιστών. Το δεύτερο ερώτημα είναι κατά πόσον το κράτος λειτουργεί συντονισμένα και χωρίς αντιφάσεις, ώστε να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει έναντι των διοικήσεων των ΔΕΚΟ. Το τρίτο ερώτημα είναι με τι κριτήρια επιλέγονται οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ, με επαγγελματικά, ή με κομματικά και επομένως ποια είναι η διαχείριση του «όχι» που κάνουν από την πλευρά τους απέναντι στις πιέσεις και τις αξιώσεις στελεχών της κυβέρνησης για ρουσφέτια. Ας ελπίσουμε ότι όλα αυτά τα λαμβάνει υπ΄ όψιν το νομοσχέδιο του κ. Αλογοσκούφη για τις ΔΕΚΟ. Ώστε να αποτελεί βήμα ουσιαστικής μεταρρύθμισης και όχι λόγια επικοινωνιακής πολιτικής, τουτέστιν, του αέρα… Αγγελος Στάγκος