Χαλαρωμένος και βλέποντας την θάλασσα, βουτώντας κάθε τόσο και βγαίνοντας να στεγνώσεις, ή τρώγοντας, πίνοντας τον καφέ σου και απολαμβάνοντας το ποτό σου, συμμετέχοντας σε συζήτηση ή κρυφακούοντας τους διπλανούς σους, διαβάζοντας το βιβλίο σου και φυλλομετρώντας την εφημερίδα σου, παρατηρείς και κάνεις διαπιστώσεις. Και αν ανήκεις στην ολιγάριθμη δυστυχώς κατηγορία των κανονικών ανθρώπων, σκύβεις κάθε τόσο, προσεκτικά για να μη σε βλέπουν, φτύνεις τον κόρφο σου και σιγοψιθυρίζεις «Θεέ μου, τι καλά που μ΄ έχεις», ελπίζοντας ότι δεν θα σε ματιάξουν. Γιατί τα όσα βλέπεις και ακούς, εκεί στην εξοχή, ξεπερνούν σίγουρα τη λογική σου, πολύ συχνά και την τολμηρότερη φαντασία σου. Ακούς για τιμές οικοπέδων και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην Κυανή Ακτή. Ρωτάς, από περιέργεια, για τις τιμές των σπιτιών και εισπράττεις απαντήσεις που σε κάνουν να τσιμπιέσαι. Αναρωτιέσαι ποιοι είναι όλοι αυτοί που σπεύδουν να αγοράσουν, αγνοώντας κάθε σχέση κόστους γης, κατασκευής, μεγέθους, χρήσης, πραγματικών αναγκών κλπ. και απάντηση δεν παίρνεις. Βλέπεις και δεν μπορείς να εξηγήσεις το πλήθος των «τζιπ» που κυκλοφορούν. Αντιλαμβάνεσαι πολύ καλά ότι η οικονομική δραστηριότητα που αναπτύσσεται γύρω σου έχει χαλαρή σχέση με τους νόμους και τις γραφές και πιάνεις τον εαυτό σου να συμμετέχεις με αποφασιστικότητα ή αντίθετα, με αδιαφορία, στο παιχνίδι. Θυμάσαι τα στατιστικά στοιχεία του φοβερού Κοντοπυράκη (της ΕΣΥΕ), της αξιόπιστης Γιούροστατ καθώς και τις απαντήσεις που δίνουν οι συνέλληνες στις διάφορες σφυγμομετρήσεις και άκρη δεν βρίσκεις. Βουτάς λοιπόν στην θάλασσα και αρχίζεις τις απλωτές για να ξελαμπικάρεις... Βγαίνεις από τη θάλασσα, ξαπλώνεις στην άμμο και με μισόκλειστα μάτια, πίσω από μαύρα γυαλιά, περιφέρεις το βλέμμα γύρω σου, ξεχνώντας σπίτια, οικόπεδα, τιμές και κάθε σκέψη για την υπεραξία της γής που συντηρεί εδώ και χρόνια μεγάλο μέρος του γένους των ελλήνων. Οσο όμως βλέπεις γύρω σου, τόσο διαπιστώνεις με θλίψη ότι κάτι δεν πάει καλά με το γένος των ελλήνων και κυρίως με τα παιδιά και τους έφηβους. Τα μισά παιδιά είναι υπέρβαρα, παχουλά, χοντρά, παχύσαρκα. Δεν μπορούν να τρέξουν, δεν μπορούν να κινηθούν, ούτε και κάνουν ιδιαίτερη προσπάθεια, κάτω από το άγρυπνο μάτι των γονιών που προφανώς νοιώθουν μεγάλη υπερηφάνεια που τα βλαστάρια τους παχαίνουν λες και τα ετοιμάζουν για σφάξιμο το Πάσχα. Καμία σχέση με τη μεσογειακή δίαιτα που προσπαθούμε να διαφημίσουμε για λόγους τουριστικούς, αλλά μεγάλη σχέση με τις ψωμάρες, τις παπάρες, τις τυροπιτάρες, τα γαριδάκια, τα τσίπς, τα βούτυρα, την τηλεόραση και την ακινησία. Δεν λέμε να γίνουν σκανδιναβοί τα παιδιά μας, αλλά μόνον τα παιδιά των αράβων συναγωνίζονται τα δικά μας σε λίπος. Αυτή η κατάσταση όμως δεν σχετίζεται μόνο με την υγεία. ΄Εχει την κοινωνική της διάσταση, αφού αποδεικνύει περίτρανα πόσο λανθασμένα ανατρέφει η μεγαλύτερη γενιά την επόμενη και την μελλοντική, όπως έχει και την οικονομική της διάσταση, αφού είναι βέβαιο ότι αυτά τα χοντρά και αγύμναστα παιδιά θα αντιμετωπίσουν σε μεγάλο ποσοστο προβλήματα υγείας κάποια στιγμή της ζωής τους. Α προβλήματα υγείας όμως έχουν και κόστος. Αυτό το γνωρίζει και ο κ. Ν. Κακλαμάνης και ως γιατρός και ως πολιτικός, που έχει αποδείξει ότι είναι και «μανούλα» στην επικοινωνιακή πολιτική. Αντί να σπαταλά λοιπόν τον εαυτό του σε επικοινωνιακά τερτίπια κάθε φορά που το υπουργείο του ή κυβέρνηση αντιμετωπίζει δυσκολίες, ας σχεδιάσει μία εκστρατεία για την καταπολέμηση της παιδικής παχυσαρκίας, σε συνεργασία βέβαια την υπουργό Παιδείας Κα Γιαννάκου. Εκστρατεία βέβαια, όχι λόγια του αέρα! Αγγελος Στάγκος