Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε η διεθνής κρίση και έτσι, ένα χρόνο μετά τις εκλογές που έγιναν υποτίθεται για να καταρτιστεί ο προϋπολογισμός κατά τρόπο υπεύθυνο και υγιή, κρίθηκε αναγκαία και η επιδρομή στις τσέπες δικαίων και αδίκων.
Με τα δεδομένα αυτά, οι κρίσεις των αντικειμενικών παρατηρητών χαρακτηρίζονται από αμφιθυμία. Από τη μία πλευρά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φοροφυγάδων περιλαμβάνονται στις κατηγορίες των ελεύθερων επαγγελματιών, των εμπόρων και όλων εκείνων που παρέχουν υπηρεσίες. Επομένως καλώς αυτοί χαρατσώνονται με ένα 10% επί του δηλωθέντος τζίρου τους μέχρι τα 10.500 ευρώ. Από την άλλη πλευρά, επειδή οι μηχανισμοί είναι ανίκανοι και διεφθαρμένοι, με μεγάλη ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης αν θυμηθούμε τι έλεγε και τι έκανε όταν παρέλαβε την εξουσία, είναι φανερό ότι θα την πληρώσουν και οι έντιμοι που δήλωναν ό,τι και όσα έβγαζαν από την εργασία τους, ενώ δεν θα συλληφθούν και δεν θα πληρώσουν τίποτα εκείνοι που δεν έκαναν δήλωση, όπως σίγουρα συμβαίνει με διάφορους υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους κλπ. Αφήστε που αρκετοί από αυτούς έχουν και δεύτερη δουλειά σε δημόσια υπηρεσία ή ΔΕΚΟ.
Το σύστημα του «κεφαλικού φόρου» είναι επίσης άδικο γιατί βάζει στον ίδιο ντορβά εκείνον που δηλώνει εισόδημα 80.000 ευρώ με εκείνον που δηλώνει εισόδημα 15.000 ευρώ και είναι ειλικρινής. Και οι δύο θα φορολογηθούν με 1050 ευρώ για τις πρώτες 10.500 ευρώ. Περιττό να πούμε ότι στην απόχη του κράτους πιάνονται και εκείνοι που πληρώνονται με δελτίο παροχής υπηρεσιών ως συμβασιούχοι ή έκτακτοι υπάλληλοι και ευτυχώς που υπάρχει τουλάχιστον η πρόνοια να εξαιρεθούν όσοι από αυτούς εργάζονται λιγότερο από τρία χρόνια. Τώρα, η αύξηση των τελών κυκλοφορίας των αυτοκινήτων κατά 20% είναι οπωσδήποτε βαριά, αλλά πρέπει να θυμηθούμε ότι δεν αυξήθηκαν καθόλου επί τρία χρόνια. Το 20% βέβαια είναι πάνω από τον πληθωρισμό της τριετίας. Ο φόρος 10% στην υπεραξία από πώληση μετοχών και έως 40% στα stock options δεν είναι άδικος, αλλά και εδώ μπαίνει λόγω της ανικανότητας των ελεγκτικών μηχανισμών. Κανονικά αυτά θα έπρεπε να προστίθενται στο συνολικό εισόδημα του φορολογούμενου και να φορολογείται επί αυτού.
Από τα υπόλοιπα μέτρα, η περαίωση για τα έτη 2000-2006 αποτελεί προσωπικό κόλαφο για τον κ. Αλογοσκούφη. Εχει δηλώσει πολλές φορές ότι όσο είναι αυτός υπουργός Οικονομίας δεν θα επιβάλει περαίωση,αλλά τελικά αναγκάστηκε και αυτό να το καταπιεί. Όπως εναντίον των αρχών του πρέπει να είναι και η αύξηση της προκαταβολής του φόρου των επιχειρήσεων από 65% σε 80%, αλλά και ο πρόσθετος φόρος στα μερίσματα κατά 10%. Αφήστε που κατά τεκμήριο, όσοι παίρνουν μερίσματα , ή είναι επιχειρηματίες, ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία. Θα πρέπει να είναι πολύ απογοητευμένοι πλέον.
Και μια και αναφέραμε το τεκμήριο, όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν η κυβέρνηση κατόρθωνε να οργανώσει τις φοροϋπηρεσίες της ώστε να συλλαμβάνουν τους φοροφυγάδες από τα τεκμήρια διαβίωσης. Αλλά κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι είναι ικανή. Και δεν είναι!
Αγγελος Στάγκος
[email protected]