Ομως σε γενικές γραμμές η κυβέρνηση Ομπάμα επέδειξε με πρωτοφανή τρόπο πνεύμα και διάθεση συνεργασίας, όπως φάνηκε και στο θέμα της οικονομικής κρίσης και την προσπάθεια διαχείρισής της, σε μία προσπάθεια εξισσορρόπησης αμερικανικού και παγκόσμιου συμφέροντος. 

Με την ορκωμοσία του Τραμπ, όλα αλλάζουν και με βάση τα όσα είπε κανείς δεν πρέπει να έχει ψευδαισθήσεις. Η Αμερική θα ξαναγίνει ο εχθρός. Ολων. Εκτος ίσως από τον Πούτιν, ενδεχομένως και τον Ερντογάν. 

«Θα ακολουθήσουμε δύο απλούς κανόνες: αγοράστε αμερικανικά και προσλάβετε Αμερικανούς. Θα επιδιώξουμε την φιλία και τον αλληλοσεβασμό με τα άλλα έθνη, αλλά αυτό θα γίνει με δεδομένο ότι κάθε έθνος έχουν το δικαίωμα να προτάσσει το δικό του συμφέρον». Αυτό είναι το δόγμα. 

Ο νόμος της ζούγκλας διατυπωμένος περίπου στην γλώσσα της ζούγκλας, συνοδευόμενη από κάτι σαν θεωρία του «ζωτικού χώρου για παιδιά», με την φράση του νέου Προέδρου: «Θα επαναφέρουμε τα σύνορά μας». 

Μήπως πλησιάζει η ώρα για την αμερικανική και την παγκόσμια «Νύχτα των Κρυστάλλων»; Οι ψηφοφόροι του «Tangerine Hitler» - μανταρινί Χίτλερ - κατά την δημοσιογράφο του μουσικού περιοδικού MOJO Sylvie Simmons,  μάλλον θεωρούν ότι έχουν πλέον το δικαίωμα να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους… Αλλωστε η ρητορική αυτή διατυπώνεται στο όνομα του «λαού». Στο όνομα του λαού καταδικάζονται όλες οι προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις ως διεφθαρμένες, στο όνομα του λαού ο Τραμπ θα επιχειρήσει να κάνει ό,τι γουστάρει, επειδή «το κατεστημένο της Ουάσιγκτον ευημερούσε όσο ο λαός έχανε τις δουλειές του». 

Κάτι τέτοια λέει και Μαρίν Λεπέν, κάτι τέτοια και διάφορι άλλοι δικοί μας, που έχουν προσδοκίες από τον Τραμπ.

Εφόσον η Αμερική θα βαδίσει με αυτούς τους όρους για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, όλοι οφείλουν να αναπροσαρμόσουν άμεσα την κοσμοθεωρία τους. Οι όροι συνεργασίας ανατρέπονται, το τι θα συναντούν οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι όταν θα συζητούν με τους συμβούλους του Τραμπ μπορεί κανείς να το φανταστεί και το τι θα λέγεται στα τηλέφωνα στις όποιες συζητήσεις μεταξύ του νέου προέδρου και των ηγετών του ελεύθερου κόσμου ίσως δεν θέλει κανείς να το φανταστεί. 

 Ο κύκλος είναι πάντα ο ίδιος. Επειτα από μία βαθιά οικονομική κρίση ακολουθεί ο ολοκληρωτισμός, το μίσος και η πολιτική τους νομιμοποίηση. 

Ο κόσμος όπως τον γνωρίσαμε μάλλον τελειώνει κάπου εδώ και η νέα ισορροπία έχει ακόμη πολύ δρόμο.