Ήδη, η καγκελάριος Μέρκελ μίλησε ανοιχτά από την προηγούμενη Παρασκευή για τους στόχους της και την επιδίωξη δημιουργίας μίας Ευρώπης πολλαπλών ταχυτήτων. Όπως χαρακτηριστικά είπε:
«Τα τελευταία χρόνια έδειξαν πως θα υπάρξει μια ΕΕ πολλαπλών ταχυτήτων και ότι δεν πρέπει να συμμετέχουν πάντα όλες οι χώρες μέλη στα ίδια στάδια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Με αυτό, σημειωτέον συμφώνησε και ο απερχόμενος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ (κατά τα άλλα «φίλος» του Αλ. Τσίπρα), ενώ το πεδίο γίνεται πολύ ομιχλώδες εν όψει της εκλογικής αναμέτρησης στην Γαλλία και της ορμητικότητας που εμφανίζει η υποψηφιότητα της Μαρίν Λεπέν, η οποία έχει σαφώς αντιευρωπαϊκή ατζέντα.
Μία λεπτομέρεια που φαίνεται πως έχει καθοριστική σημασία και που η κυβέρνηση μάλλον δεν λαμβάνει υπόψη της, είναι πως η διαδικασία αυτή της νέας μετάλλαξης της Ενωσης αναμένεται να περιγραφεί στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής στα τέλη Μαρτίου. Με τα σημερινά δεδομένα, η Ελλάδα και ο Πρωθυπουργός της θα προσέλθουν σε αυτήν την συνάντηση με την αξιολόγηση σε εκκρεμότητα και υπό αυτήν την έννοια, ως το κατ’ εξοχήν προβληματικό μέλος της εξελισσόμενης ή έστω μεταλασσόμενης Ενωσης…
Ακόμη και σε μία καλή εκδοχή του σεναρίου, πάντως, αυτήν που στηρίζεται στην δήλωση της Μέρκελ περί παροχής βοήθειας προς τα κράτη μέλη που δεν μπορούν να ακολουθήσουν σε όλα τα στάδια ολοκλήρωσης, η χώρα θα περιέλθει και επισήμως σε ένα νέο status καραντίνας.
Την ίδια στιγμή, ιδιαίτερα σημαντικές κρίνονται οι πρώτες ενδείξεις των διαθέσεων της αμερικανικής πλευράς, οι οποίες δεν δικαιολογούν κάποια αισιοδοξία.
Ο προοριζόμενος για πρεσβευτής των ΗΠΑ στην ΕΕ, Τεντ Μάλοχ, έχει ήδη δηλώσει στο Bloomberg: «Δεν θέλω να μιλήσω εκ μέρους των Ελλήνων, όμως κατά πάσα πιθανότητα, από την οπτική γωνία ενός οικονομολόγου, υπάρχει πολύ ισχυρός λόγος για την Ελλάδα να βγει από το ευρώ». Προφανώς και αυτή η δήλωση περιγράφει την γραμμή της Ουάσιγκτον, είτε ως προς την χώρα, είτε ως προς την ανάμειξή της στις ευρωπαϊκές υποθέσεις.
Ομως μία άλλη δήλωση, αυτή του διευθυντή της επιτροπής εθνικής ασφάλειας του προέδρου Τραμπ κατά την προεκλογική περίοδο, Τζέι Ντι Γκόρντον στην «Καθημερινή της Κυριακής», φαίνεται πως ανοίγει ημι-επισήμως ένα νέο κεφάλαιο στις ελληνοαμερικανικές και ευρύτερες σχέσεις. «Οι ΗΠΑ θα πρέπει να βοηθήσουν μία χώρα όπως η Ελλάδα να φυλάξει τα σύνορά της, μέσω του ΝΑΤΟ», είπε ο κ. Γκόρντον, αποκαλύπτοντας έτσι μία άλλη πτυχή του γεωπολιτικού σχεδιασμού της νέας κυβέρνησης στην Ουάσιγκτον, που μένει πάντως να αποσαφηνιστεί.
Με αφορμή την προσφυγική κρίση αλλά και την γενικότερη κατάσταση στο Αιγαίο, ο κ. Γκόρντον εκτιμά ότι «οι ΗΠΑ οπωσδήποτε πρέπει με τις ναυτικές μας δυνάμεις να βοηθήσουμε στη φύλαξη των ναυτικών συνόρων της Ελλάδας, διότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τη συντήρηση της τρέχουσας κατάστασης». Προσθέτει δε και ότι «πρέπει να διασφαλίσουμε τα σύνορά μας, γιατί μία χώρα χωρίς σύνορα δεν είναι χώρα»…
Το ζήτημα εν προκειμένω δεν είναι όσο απλό ακούγεται και εγείρει πολλά ερωτήματα. Είναι για παράδειγμα η ελληνική κυβέρνηση διατεθειμένη να εκχωρήσει τέτοιες δικαιοδοσίες σε ξένες δυνάμεις; Και τι θα σημάνει αυτό για τον ρόλο της Τουρκίας; Ο Ερντογάν φέρεται να επιθυμεί αποχώρηση των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων από το Αιγαίο, όμως ήταν και ένας από τους πρώτους συνομιλητές του Τραμπ, έπειτα από την εκλογή του.
Θα ήταν καλό τουλάχιστον σε αυτό το πεδίο να υπάρχει κάποιος σχεδιασμός και μέριμνα στην Αθήνα, που να εφάπτεται με την νέα πραγματικότητα.