Στόχος της δεν είναι να εντοπίσει και να πατάξει την φοροδιαφυγή ούτε να εξυγιάνει τα ασφαλιστικά ταμεία. Πολύ απλά, επειδή σχεδόν κανείς δεν πρόκειται να συνεχίσει την  δραστηριότητά του υπό αυτούς τους όρους, με αυτές τις εισφορές και αυτούς τους φόρους. Είτε θα κλείσει τα βιβλία  του και θα επιχειρήσει να εξαφανιστεί από τα ραντάρ, είτε θα αναζητήσει άλλους τρόπους επιβίωσης. Πάντοτε υπάρχουν…

Αυτό που πραγματικά θέλει η κυβέρνηση είναι να εξαλείψει αυτό που λέγεται ελέυθερο επάγγελμα. 

Υπό κανονικές συνθήκες, μία τέτοια επιλογή θα μπορούσε να είναι στρατηγικά ορθή και να υποστηριχθεί. Η Ελλάδα είναι πράγματι η χώρα με ένα από τα υψηλότερα ποσοστά αυστοαπασχολουμένων στην ΕΕ. Ξεπερνά το 30%, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι περίπου 15%. Κάπου εκεί υπάρχουν και οι φοροφυγάδες.

Όμως τρόποι πάταξης του φαινομένου υπάρχουν και άλλοι. Απλώς απαιτούν προσπάθειες από τους αρμοδίους και πλήττουν συγκεκριμένες συντεχνίες δημοσίων υπαλλήλων, ξεκινώντας από το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών και καταλήγοντας στις εφορίες και τα δίκτυα συναρμοδίων υπηρεσιών.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η επιλογή αυτή δεν οδηγεί σε κάποια διέξοδο. Οσοι μείνουν πλέον χωρίς την ιδιότητα του ελεύθερου επαγγελματία, αφενός θα στερήσουν το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία από τα όποια έσοδα, αφετέρου δεν θα έχουν πού να στραφούν και να αναζητήσουν εργασία. Ο ιδιωτικός τομέας είναι ερημοποιημένος, τα ποσοστά ανεργίας δεν μπορεί να τα έχει λησμονήσει κανείς.

Με την πάταξη του ελεύθερου επαγγελματία (και όχι της φοροδιαφυγής) η κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι και ιδεολογικά συνεπής: προλεταριοποιεί μία μεγάλη μάζα εργαζομένων, αν και είναι αμφίβολο ότι μεταξύ αυτών προσδοκά να βρει ψηφοφόρους.  

Εκτός αν σε αυτούς βλέπει μία νέα στρατιά« πελατών», που θα αναζητήσουν έστω μία θέση συμβασιούχου στο δημόσιο με την κρυφή προσδοκία της μονιμοποίησης.