Στο πλαίσιο αυτό προχώρησε σε μία κίνηση που κατά την τετριμμένη δημοσιογραφική αντίληψη ερμηνεύτηκε ως «άνοιγμα» προς το ΠΑΣΟΚ για μετεκλογική συνεργασία.
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Νέα Σελίδα ο κ. Τσίπρας είπε, μεταξύ άλλων: «Θα χαιρόμασταν ειλικρινά εάν το ΠΑΣΟΚ έβρισκε ξανά τον προοδευτικό του προσανατολισμό, αλλά και το κουράγιο να ανοίξει έναν ειλικρινή και χωρίς προκαταλήψεις διάλογο με την κυβερνώσα Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ, για την προοπτική της προοδευτικής διακυβέρνησης μετά το τέλος των μνημονίων. Εμείς, πάντως, θα είμαστε εκεί. Αλλά νομίζω ότι έχει πολύ σοβαρά προβλήματα να λύσει για να φτάσει μέχρι εκεί».
Η απάντηση του ΠΑΣΟΚ ήταν άμεση και απορριπτική.
Η απόπειρα του κ. Τσίπρα δεν συνιστά άνοιγμα και πάντως είναι τόσο άκαιρη, που αποκαλύπτει την ανησυχία του και την αγωνία του. Το να μιλά για μία συνεργασία στην μεταμνημονιακή περίοδο - ενώ ο ίδιος την έχει παρατείνει στο διηνεκές με την πρόσφατη συμφωνία που υπέγραψε - καταδεικνύει την απουσία της όποιας συναίσθησης των συνθηκών και της πραγματικότητας.
Η προσπάθειά του δεν συνιστά πρόταση συνεργασίας. Είναι απλώς άλλη μία τακτικιστική και σπασμωδικη κίνηση. Αποσκοπεί απλώς και μόνο στην συγκράτηση της μαζικής φυγής ψηφοφόρων προς το ΠΑΣΟΚ, την συγκράτηση των διαρροών, καθώς κάθε ψήφος είναι πλέον υπερπολίτιμη για την δημοσκοπικά καταρρέουσα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Και εν τέλει, το μόνο που κάνει είναι να ενισχύει τις εκλογικές προοπτικές του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΣΥ.
Ταυτόχρονα, εν αγνοία του ενδεχομένως, ο κ. Τσίπρας με την πρότασή του αυτή φανερώνει μία άλλη αγωνία και υποπίπτει σε ένα ακόμη λάθος. Εχοντας συγκυβερνήσει με τρόπο πολιτικά αναίσχυντο με το κόμμα που εκφράζει στο απόλυτο την εθνικολαϊκιστική δεξιά, εμφανίζεται τώρα να αγνοεί τον Π. Καμμένο και να προτίθεται να συνομιλήσει με το ΠΑΣΟΚ για την προοδευτική διακυβέρνηση… Λες και όλοι οι άλλοι θα ξεχάσουν αυτά που εκείνος, με κεθυστέρηση, δεν θέλει πλέον να θυμάται.
Κατά τον τρόπο αυτό εμφανίζεται πολλαπλά εκτεθειμένος και σε απόσταση από την πραγματικότητα. Αφενός επιδεικνύει μία προκλητική αλαζονεία, καθώς προεξοφλεί ότι και μετά τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα και θα αναζητεί κυβερνητικό εταίρο. Ως προς αυτό μπορεί κανείς να συμφωνήσει στο ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Αφετέρου όμως τα κάνει όλα αυτά, ενώ πιέζεται κατά προφανή τρόπο από τον πιεζόμενο Π. Καμμένο, με αποτέλεσμα καθημερνώς να εκδίδονται από το Μέγαρο Μαξίμου ανακοινώσεις στήριξης του υπουργού Αμυνας για την υπόθεση των συνομιλών του με τον ισοβίτη Γιαννουσάκη και τον ανοιχτό πλέον πόλεμο με τον Βαγγ. Μαρινάκη.
Αν αυτά δεν δείχνουν ανησυχία και πανικό, τότε τι;