Μέλη αναρχοαυτόνομων ομάδων εισβάλλουν ανενόχλητα στο προαύλιο της Βουλής, ποζάρουν με πανό διαμαρτυρίας, όμως αφήνονται ελεύθερα με παρέμβαση του Προέδρου Ν. Βούτση. Ο ίδιος δε, με επιστολή του νομιμοποιεί κάθε σχετική απόπειρα, μιλώντας για «απλή ενέργεια διαμαρτυρίας». Μόνο που η Βουλή δεν είναι χώρος διαμαρτυρίας…

Άλλες (;) ομάδες, έχουν μετατρέψει το κέντρο της Αθήνας και την περιοχή των Εξαρχείων σε πεδίο βολής, με τακτικές «ασκήσεις», τις οποίες οι αστυνομικές δυνάμεις απλώς παρακολουθούν, αποκρούοντας τις μολότοφ.

Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός άλλωστε έχει δικαιολογήσει σχετικές ενέργειες, λέγοντας σε συζήτησή του με βουλευτή της ΝΔ «τι κακό έχουν οι μολότοφ;».

Το φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με το λούμπεν στοιχείο θυμίζει πολύ άλλες ιστορικές περιόδους.

Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται και συνεχίζει τον πολιτικό της εναγκαλισμό με το καθεστώς Μαδούρο στην Βενεζουέλα, παρά το γεγονός ότι ο διάδοχος του Τσάβες έχει φέρει την χώρα του στα πρόθυρα του εμφυλίου, έχει συλλάβει τους ηγέτες της αντιπολίτευσης και έχει καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατίας, ενώ οι νεκροί στις καθημερινές διαδηλώσεις αυξάνονται καθημερινώς.

Η σύμπλευση αυτή επισημοποιείται με την πρόσκληση του πρεσβευτή της Βενεζουέλας Φαρίντ Φερνάντες στην κατασκήνωση της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ και σε εκδήλωση υπέρ του καθεστώτος Μαδούρο με θέμα: «Η γη του Μπολίβαρ σε αναβρασμό: Μια συζήτηση για τη νέα πραγματικότητα στη Λατινική Αμερική».

Τα περιστατικά αυτά συμπίπτουν με τις αποκαλύψεις για τις στενές επαφές Τσίπρα - Παππά με το καθεστώς Μαδούρο το 2013, όπως και με τις περιγραφές Βαρουφάκη για τα σχέδια και τις συζητήσεις εξόδου από το ευρώ το καλοκαίρι του 2015.

Συμπίπτουν επίσης με την απειλητική αναφορά του Πρωθυπουργού προς την Δικαιοσύνη, ότι δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη.

Και φυσικά διανθίζονται όλα αυτά καθημερινώς με τις απειλές του Πολάκη ή οποιουδήποτε άλλου κατά πολιτικών αντιπάλων, δημοσιογράφων, ΜΜΕ κλπ.

Υπό τις συνθήκες αυτές και με ορατά τα στοιχεία της εκτροπής προς τον ολοκληρωτισμό, το πλέον ανησυχητικό φαινόμενο της εποχής είναι η απάθεια των πολιτών.

Η επισήμανση του κινδύνου εκτροπής όσο και αν επαναλαμβάνεται δια του Τύπου ή από την αντιπολίτευση μοιάζει να μην αφυπνίζει κανέναν, η συζήτηση περιστρέφεται παραπλανητικά γύρω από τα οικονομικά, ενώ το ζήτημα που πολύ σύντομα θα πρέπει να τεθεί αφορά αποκλειστικά και μόνο την λειτουργία της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Στο πεδίο αυτό εντοπίζεται και η μεγάλη ευθύνη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Η αντίληψη ότι η χώρα θα βαδίσει ομαλά προς τις εκλογές, όποτε αυτές γίνουν και ότι η εναλλαγή στην εξουσία θα γίνει με όρους ομαλότητας και ηρεμίας είναι μάλλον υπεραισιόδοξη – τουλάχιστον με βάση τις ενδείξεις που υπάρχουν για τις κυβερνητικές διαθέσεις.

Η αντιπολίτευση δεν έχει το δικαίωμα να υποδυθεί τον ρόλο του υπνοβάτη και απλώς να αναμένει τις εξελίξεις. Μάλλον θα πρέπει να λειτουργήσει προληπτικά, προτού να είναι πολύ αργά.

Θεσμική της υποχρέωση είναι πρωτίστως η υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Με κάθε μέσο - και πάντως η αφύπνιση και κινητοποίηση των πολιτών είναι ένας από τους θεμιτούς τρόπους.