Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην έχει μία στοιχειώδη αντίληψη του τι σημαίνει το ημερολογιακό τέλος του μνημονίου.
Δεν υπάρχει πιθανότητα να μην ξέρει ότι η χώρα είναι υποθηκευμένη με αποφάσεις και ενέργειες δικές του και της κυβέρνησής του και ότι επί δεκαετίες θα κυνηγά την ουρά της, ενώ οι δανειστές θα ελέγχουν, θα τραβούν τα λουριά και θα επιβάλλουν λίγο πολύ με τους σημερινούς όρους (αν όχι χειρότερους) τις πολιτικές που θα ασκούνται στην Ελλάδα.
Υπάρχει όμως σοβαρή πιθανότητα να (νομίζει ότι) κοροϊδεύει. Και να μην τον απασχολούν όλα αυτά.
Υπάρχουν πλέον και ενδείξεις ότι αφότου το παραμύθι της καθαρής εξόδου δεν θέλει κανείς να το ακούει, ο κ. Τσίπρας θα οδηγήσει την προεκλογική αντιπαράθεση σε άλλο πεδίο.
Αυτό της αποτροπής του δήθεν ακροδεξιού κινδύνου και του διαχωρισμού των δήθεν προοδευτικών δυνάμεων από τις δήθεν και ουσία συντηρητικές.
Συμβαίνει ήδη αυτό με τα όσα βλέπουμε να εκτυλίσσονται, με το άτυπο χρίσμα στον Γιάννη Μπουτάρη για την δημαρχία της Θεσσαλονίκης έπειτα από την επίθεση που δέχθηκε, με τον χαρακτηρισμό της ΝΔ ως ακροδεξιάς, με την ανάδειξη του Ρουβίκωνα ως ακτιβιστικής και άρα ανώδυνης οργάνωσης της Αριστεράς.
Σε αυτό το κλίμα ο κ. Τσίπρας απέρριψε την Παρασκευή με έναν περίεργο τρόπο το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, λέγοντας «Θα έπρεπε να ήμουν ανόητος για να μην επιθυμώ να το ζήσω κι αυτό, να είμαι ένας πρωθυπουργός μιας χώρας που θα αποφασίζει μόνη της κι όχι κάτω από την αυστηρή επιτροπεία».
Ανόητος μπορεί να μην είναι ο Πρωθυπουργός.
Δεν είναι όμως ούτε και ο υπουργός Οικονομικών. Ο οποίος άλλα πιστεύει και εκτιμά από αυτά που λέει ο κ. Τσίπρας.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η ορθή-κοφτή θέση του κ. Τσακαλώτου ότι οι συντάξεις θα κοπούν από τον Ιανουάριο του 2019, καθώς και το υπαρκτό ενδεχόμενο να συμβεί το ίδι ο και με το αφορολόγητο στον ίδιο χρόνο, συνδυάζονται με την πεποίθησή του ότι οι εκλογές θα πρέπει να γίνουν το προσεχές φθινόπωρο. Κάθε καθυστέρηση θα ενέχει τον κίνδυνο μίας ανεξέλεγκτης καθοδικής περιδίνησης του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω ακριβώς των σκληρών μέτρων που έρχονται, σύμφωνα με τα όσα εκτιμά ο υπουργός Οικονομικών και πολλοί άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που λέει ότι θέλει να ζήσει ο κ. Τσίπρας ούτως ή άλλως δεν θα το ζήσει ποτέ. Μπορεί να νομίζει ότι θα έχει τα περιθώρια να κάνει παροχές και πάντως ότι έχει περιθώρια να στήσει ένα νέο σκηνικό έντασης ή και να βλέπει την ιταλική εκκρεμότητα ως διαπραγματευτικό του χαρτί, αντί για απειλή κατάρρευσης κάθε δυνατότητάς του να δανειστεί από τις αγορές.
Πρωθυπουργός μίας χώρας που θα αποφασίζει μόνη της δεν πρόκειται να είναι ποτέ. Και μπορεί γι’ αυτόν τον λόγο η αναφορά του της Παρασκευής για τον χρόνο των εκλογών να μην είναι τυχαία.
Το θέμα υπό αυτές τις συνθήκες είναι ποιος θα αποφασίσει πότε θα στηθούν οι κάλπες.
Ο κ. Τσίπρας ή μήπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος – με τον τρόπο του;