Μία συνάντηση σχεδόν δύο ωρών, η οποία υποτίθεται ότι είχε για την ελληνική πλευρά μία και βασική προτεραιότητα, το θεμα των δύο κρατουμένων, εξελίχθηκε προφανώς σε συζήτηση εφ΄όλης της ύλης. 

Πραγματοποιήθηκε σε μία περίοδο κατά την οποία ο Ερντογάν είναι ισχυρότερος από ποτέ, έπειτα από την πανηγυρική εκλογή του προ εβδομάδων. 

Και αν την δει κανείς ως συνέχεια της επίσκεψης φιάσκο του προηγούμενου Δεκεμβρίου, είναι να αναρωτιέται για ποιον λόγο έγινε. 

Την στιγμή που η κυβέρνηση είχε εγείρει μείζον ζήτημα επειδή η Ντόρα Μπακογιάννη παρευρέθηκε στην ορκωμοσία του Τούρκου Προέδρου, ο Πρωθυπουργός προσέρχεται σε μία συνάντηση, όπου, οπως και ο ίδιος ομολόγησε, άκουσε για μία ακόμη φορά το σύνολο των  τουρκικών διεκδικήσεων. 

Μπήκε σε συζήτηση με τον Τούρκο Πρόεδρο για όλα και το μόνο που είχε να ψελλίσει δεν ήταν καν η απελευθέρωση των δύο Ελλήνων αξιωματικών. Ήταν το να δικαστούν. Προεξοφλώντας ότι αν δικαστούν, θα αθωωθούν. 

Δυστυχώς, η ολιγωρία και η αδυναμία αντίληψης των συσχετισμών κάποιες φορές αποβαίνει μοιραία και επικίνδυνη. 

Παρά την πεποίθηση του Πρωθυπουργού ότι η Ελλάδα τον Αύγουστο πατά ένα κουμπί και μετατρέπεται σε περιφερειακή υπερδύναμη, η εικόνα είναι απογοητευτική. Πέραν δε της συνάντησης με τον Τούρκο Πρόεδρο, είχε προηγηθεί και ένα ακόμη όμορφο στιγμιότυπο. Η αναγγελία του Ζόραν Ζάεφ ότι «η Δημοκρατία της Μακεδονίας» γίνεται μέλος του ΝΑΤΟ, με ευχαριστίες μάλιστα προ τον κ. Τσίπρα…

Χωρίς να διεθέτει ένα (1) μέσο πίεσης έναντι της Τουρκίας και έχοντας δει το κλίμα στην συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν, ο Ελληνας Πρωθυπουργός θα όφειλε να είναι πιο συγκρατημένος. Ή να έχει φροντίσει για την άσκηση πιέσεων εκ μέρους άλλων προς τον Τούρκο πρόεδρο. 

Είναι άλλο ένα επεισόδιο των όσων έχουμε δει να εξελίσσονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς όσον αφορά το status της χώρας τους τελευταίους μήνες. 

Δυστυχώς, με μία εκκρεμότητα σε βάρος - κατ’ αρχάς - συγκεκριμένων προσώπων: των Αγγελου Μητρετώδη και Δημήτρη Κούκλατζη.