Υπάρχει η εμπειρία των επισκέψεων της Τρόϊκας που έχει παρατηρηθεί ότι όποτε έρχεται για έλεγχο στην Αθήνα, τα ποσοστά της κυβέρνησης πέφτουν κανά δυο, ίσως και τρεις, μονάδες στις δημοσκοπήσεις. Επομένως είναι ερώτημα αν η γερμανίδα καγκελάριος ήλθε εδώ για να στηρίξει τον έλληνα πρωθυπουργό εν όψει ευρωεκλογών, ή αν ήλθε για να κερδίσει πόντους στη Γερμανία, πάλι εν όψει ευρωεκλογών. Με την έννοια ότι η πολιτική της απέναντι στην Ελλάδα αποδεικνύεται σωστή, αφού πρόκειται για success story και επομένως είχαν λάθος όσοι την επέκριναν, είτε από αριστερά, είτε από δεξιά, μέσα και έξω από τη χώρα της. Και κυρίως να αντιμετωπίσει τους γερμανούς ευρωσκεπτικιστές, που δεν θέλει να τους δει ούτε ζωγραφιστούς στο νέο Ευρωκοινοβούλιο.
Ασχέτως πάντως αν η Ελλάδα είναι όντως success story, ή αν η επίσκεψη έβλαψε ή ωφέλησε τον Σαμαρά, τέτοιες κινήσεις γίνονται και είναι θεμιτές στο πολιτικό παιχνίδι. Όπως είναι βέβαια θεμιτή και κάθε θέση ή κριτική σχετικά με την οικονομική πολιτική που έχει επιβάλει η Γερμανία στην Ευρωζώνη. Στο ίδιο πλαίσιο είναι θεμιτή και κάθε κριτική για την πολιτική και τις επιδόσεις της ελληνικής κυβέρνησης, αρκεί να βασίζεται σε επιχειρήματα και στοιχειώδη λογική. Κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει στην Ελλάδα. Ετσι το μεγάλο στήριγμα της σημερινής μέτριας κυβέρνησης, είναι η πολύ χειρότερη αντιπολίτευση.
Πάρτε για παράδειγμα, πως αντέδρασαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην επίσκεψη της Μέρκελ, που στο κάτω – κάτω της γραφής δεν μας άφησε να καταβαραθρωθούμε όταν πέσαμε στα βράχια, με απολύτως δική μας ευθύνη και αυτά που λέγονται ότι η Ελλάδα ήταν το πρώτο θύμα της κρίσης είναι μπούρδες. Η Ελλάδα ήταν το πρώτο θύμα της κρίσης γιατί βρισκόταν στη χειρότερη κατάσταση. Είχε τεράστιο χρέος το 2009, απίστευτο έλλειμμα, φοβερά αρνητικό ισοζύγιο πληρωμών και μηδενική σχεδόν παραγωγή. Γι΄αυτό και σταμάτησαν να της δανείζουν οι αγορές. Ήταν πολλές οι εισηγήσεις τότε και στη συνέχεια στη Μέρκελ να μας πετάξουν έξω από την Ευρωζώνη και άλλες τόσες οι προβλέψεις ότι θα τινάζαμε τα πέταλα.
Η Μέρκελ όμως για λόγους που ξεκινούσαν από την προστασία του τραπεζικού συστήματος στην Ευρώπη και έφταναν μέχρι τον φόβο μήπως με την έξοδο της Ελλάδας άρχιζε να ξετυλίγεται το πουλόβερ της Ευρώπης, μας κράτησε. Ίσως και γιατί συνέφερε στη Γερμανία, αλλά ποιος πολιτικός δεν κοιτάζει το συμφέρον της χώρας του; Με αυστηρούς όρους; Με αυστηρούς όρους, αλλά μας κράτησε. Άλλωστε, όσοι μπορούν να δουν τα πράγματα κάπως αντικειμενικά, ας σκεφτούν τι θα γινόταν αν οι όροι ήταν χαλαροί, όταν το ελληνικό πολιτικό σύστημα και η κοινωνία ήταν (και είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό) της άποψης ότι οι ξένοι έχουν υποχρέωση να μας δίνουν λεφτά με τις νταλίκες και εμείς να τα ξοδεύουμε όπως το κάναμε πριν από την κρίση. Αφήστε που δεν θα έβγαινε άκρη στην Ευρωζώνη με τον κοινό νόμισμα και την αλληλοεξάρτηση, αν η κάθε χώρα έκανε τα δικά της.
Θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά ακόμη, αλλά τη σημασία θα είχαν όταν πριν φτάσει καν στην Αθήνα η Μέρκελ, ο γενικός γραμματέας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο Βίτσας, έβγαινε στα ραδιόφωνα και έλεγε, μεταξύ άλλων ασυναρτησιών, ότι έρχεται για να «επιθεωρήσει την καταστροφή» που προφανώς προκάλεσε, ο Τσίπρας καλεί τον κόσμο να διαλέξει μεταξύ εκείνης και του ιδίου, ο Καμμένος της θεωρίας του ψεκασμού την χαρακτήριζε «ανεπιθύμητη» σε αφίσα και «τιτιβίσματα» και οι ναζιστές θαυμαστές του Χίτλερ χρυσαυγίτες κρέμασαν με θράσος χιλίων πιθήκων πανό με την «κραυγή» «Μέρκελ ράους», δηλαδή «Μέρκελ έξω».
Όλοι αυτοί, που εκ του ασφαλούς φτάνουν σε τέτοιες ακραίες γελοιότητες για να πουλήσουν λαϊκισμό και ψευτοπατριωτισμό, που υπόσχονται «λαγούς με πετραχήλια», που αποκαλούν «γερμανοτσολιάδες», «Τσολάκογλου», «γερμανοευρωπαϊστές», «μερκελιστές» και άλλα συναφή, όσους θέλουν να μείνει η χώρα με κάθε θυσία στην Ευρωζώνη, γιατί δεν υπάρχει ούτε παρόν, ούτε μέλλον έξω για αυτήν, δεν είναι μόνοι. Απευθύνονται σε ένα μεγάλο κοινό που τους ακούει και επικροτεί. Αυτό είναι το ανησυχητικό, καθώς όπως διατύπωσε τον φόβο του ο Σταμάτης Φασουλής σε συνέντευξή του στο χθεσινό «Βήμα της Κυριακής», σε αυτή τη χώρα «όταν μιλάμε για ελπίδα στο μέλλον, εννοούμε την ελπίδα να γυρίσουμε σε ότι ήμασταν πριν: κόπρανα με χρυσόσκονη»!
Άγγελος Στάγκος