Αν το καλοσκεφτείτε, η εικόνα είναι θλιβερή. Ο μεν Τσίπρας περιφέρεται από σπίτι σε σπίτι και από συνάντηση σε συνάντηση στην Ευρώπη για να πείσει το ξένο και το ντόπιο κατεστημένο (και τους νοικοκυραίους μαζί) ότι δεν είναι άτακτο παιδί, εκλιπαρώντας ταυτόχρονα να γίνει δεκτός στο ευρωπαϊκό ύφασμα, ο δε Σαμαράς που παλιότερα έπαιζε τον Τσίπρα της Δεξιάς και μετά έκανε μία από τις μεγαλοπρεπέστερες πολιτικές κολοτούμπες (με διπλό σπάσιμο μέσης και τριπλή περιστροφή στον αέρα) πηγαίνει στη Μέρκελ για να την εκλιπαρήσει και μέσω αυτής το ευρωπαϊκό κατεστημένο, να μην είναι αυστηροί μαζί του, να μη του ζητούν να κάνει τα υπόλοιπα που δεν έκανε και τα χρωστάει και τέλος πάντων, να δείξουν ανοχή και να δώσουν μία ανάσα σε ένα δικό τους παιδί, όπως είναι αυτός. Ικέτες, οι μπαγάσηδες…
Η θλίψη δεν προέρχεται από το γεγονός ότι και οι δύο στρέφονται προς την Ευρώπη και τη Δύση γενικότερα για αποδοχή και βοήθεια. Αυτό είναι φυσιολογικό και καλοδεχούμενο, μακάρι δε να άκουγαν τις υποδείξεις και να στήριζαν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Προέρχεται από το γεγονός ότι τόσο ο Τσίπρας, όσο και ο Σαμαράς κάνουν τα κοκόρια στο εσωτερικό, προσπαθώντας να πείσουν τους ντόπιους ιθαγενείς –που στα λόγια είναι νταήδες, πατριώτες , ανεξάρτητοι, παλικαράδες και γενικά δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους γιατί τέτοιοι άντρες και γυναίκες είναι αυτοί – ότι δεν γουστάρουν μνημόνια, τρόϊκες, επιτηρήσεις και τα σκίζουν όλα άμα λάχει! Ο Μόντι τα είπε κομψά και με δικά του λόγια σε συνέντευξη που έδωσε στην «Καθημερινή της Κυριακής».
Ο Σαμαράς λοιπόν το προσπαθεί να ξεφύγει από την Τρόϊκα, το μνημόνιο και την επιτήρηση για να βγει ωραίος και αρειμάνιος στις αγορές για να δανειστεί με υψηλότερα επιτόκια και ο Τσίπρας το υπόσχεται. Στο ερώτημα όμως ποιος από τους δύο θα ωφεληθεί από τις προσπάθειες, τις υποσχέσεις, η συγκυρία και ο χρόνος δουλεύουν υπέρ του δεύτερου. Όχι γιατί είναι πειστικότερος, ομορφότερος ή ικανότερος. Ίδια και χειρότερη θα είναι η κυβέρνησή του, αν καταφέρει να τη σχηματίσει και δεν χρειαστούν και δεύτερες ή τρίτες απανωτές εκλογές. Όμως, η σημερινή κυβέρνηση έχει κουράσει, ο κόσμος βαρέθηκε να βλέπει αυτά τα πρόσωπα, που άλλωστε ούτε λαμπερά είναι, ούτε ιδιαίτερες ικανότητες έχουν δείξει τα περισσότερα, ούτε και ο σημερινός πρωθυπουργός έδειξε να ξεφεύγει από πρακτικές του παρελθόντος. Αν κάποιος πιάσει μία - μία τις τοποθετήσεις προσώπων σε διάφορα πόστα, ή τις παρεμβάσεις που κάνει, θα διαπιστώσει πράματα και θάματα.
Εκτός από την κούραση, μεγάλο ρόλο παίζει επίσης και το γεγονός ότι ο κόσμος έχει αναθαρρήσει, καλώς ή κακώς. Κάτι έχει κινηθεί στην οικονομία, έστω την μαύρη, και υπάρχει αίσθηση ότι τα χειρότερα έχουν περάσει, επομένως δεν υπάρχει φόβος να εξωπεταχθούμε από την Ευρωζώνη, ή να πάμε σε άτακτη πτώχευση. Αυτό βέβαια θα το δούμε στο τέλος, αλλά τώρα επικρατεί μία τέτοια αίσθηση, αν και δεν ομολογείται. Άρα είναι πιο εύκολο για τον πολίτη να δοκιμάσει και τον Τσίπρα και τον Μηλιό, έτσι για πλάκα, ή για να του φύγει η περιέργεια, βρε αδελφέ. Άλλωστε, τι μπορεί να κάνει αφού είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα από τους δανειστές και ο αρχηγός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. γυρνοβολάει για να πείσει ότι είναι παιδί από ευρωπαϊκό σπίτι;
Με αυτή την έννοια, ό,τι και να κάνει ο Σαμαράς είναι καταδικασμένος να χάσει, όποτε γίνουν εκλογές. Το καλό για τον ίδιο και τη χώρα θάναι να ξεπεράσει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, μαζεύοντας τους 180 βουλευτές, ώστε να πάνε πιο πίσω, μακάρι στο 2016, οι βουλευτικές εκλογές. Εκείνο που δεν δικαιούται να κάνει στο μεταξύ είναι να προκαλεί φόβους για το νόμισμα και το τραπεζικό σύστημα, ακολουθώντας την παράδοση της δεξιάς (Αυτή η δραχμή είναι δική σου, όταν ερχόταν ακάθεκτη η Ένωση Κέντρου το 1963 – 64, ή ο Ανδρέας θα στα πάρει όλα, το 1981).
Αγγελος Στάγκος