Θλίψη, γιατί θέλουμε, δεν θέλουμε, η Ν.Δ. είναι το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και θεωρητικά αποτελούσε την εναλλακτική λύση ευρωπαϊκού προσανατολισμού, στην απερίγραπτη σημερινή κυβέρνηση. Επιπλέον, ήταν το μοναδικό κόμμα με όγκο απέναντι στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και έτσι, αποτελούσε μία ελπίδα ότι με βασικό κορμό το ίδιο (δηλ. τη Ν.Δ.), θα μπορούσε να σχηματισθεί κυβέρνηση από τη σημερινή Βουλή, όταν ολοκληρωθεί η φθορά της κυβέρνησης. Η οποία κυβέρνηση τώρα επιδεικνύει την ανικανότητά της σε κάθε τομέα, δίχως να αντιμετωπίζει ουσιαστική αντιπολίτευση.
Όπως είπαμε όμως , η κατάσταση ημιδιάλυσης που παρουσιάζει η Ν. Δ. ήταν αναμενόμενη. Γιατί παρά τις διακηρύξεις της ότι είναι φιλελεύθερο κόμμα ευρωπαϊκών προδιαγραφών και υπέρ της ελεύθερης οικονομίας, η αλήθεια είναι διαφορετική. Παρέμεινε ένα κόμμα που η μόνη ιδεολογία και η επιθυμία του ήταν και είναι η κατάληψη του κράτους, όμηρο των βαρωνειών που το ελέγχουν, γεμάτο στελέχη γνωστής ανικανότητας ή το πολύ, εξαιρετικά μέτριων δυνατοτήτων, χωρίς επαφή με τη βάση και στην πράξη, υπέρ της κρατικοδίαιτης οικονομίας.
Και κάτι άλλο ακόμη: η Νέα Δημοκρατία αποπνέει βαθύ επαρχιωτισμό. Περί αυτού πρόκειται και όσοι αμφιβάλλουν, ας ανατρέξουν στην πορεία της εδώ και πολλά χρόνια και ιδιαίτερα επί Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, καθώς και στις αλλαγές της στάσης της απέναντι στα προβλήματα και στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Γιατί επί θητείας του πρώτου μπήκαν στέρεα τα θεμέλια της οικονομικής καταστροφής και επί θητείας του δεύτερου στρώθηκε το χαλί για τον Τσίπρα και τον Σύ.ριζ.α., τον Καμένο και τη Χρυσή Αυγή. Τότε που έσκιζε τα μνημόνια, παρουσίαζε Ζάππεια και έπαιζαν οι κολλητοί του με τους νεοφασίστες στην Πλατεία Συντάγματος.
Το φιάσκο των εσωκομματικών εκλογών την περασμένη Κυριακή καταδεικνύει την ανικανότητα των στελεχών, δηλαδή του μηχανισμού, του κόμματος. Πέρα όμως από αυτό, που αποκλήθηκε «τεχνικό πρόβλημα», υπάρχει ασφαλώς το πολιτικό, όπως διαμορφώθηκε κατά την προεκλογική εσωκομματική εκστρατεία. Γιατί αυτό που βλέπουμε σε γενικές γραμμές ότι γίνεται μία μάχη που στη μία πλευρά βρίσκονται τρεις υποψήφιοι (Τζιτζικώστας, Μητσοτάκης, Γεωργιάδης) που προσπαθούν να αποσπάσουν το κόμμα από την Καραμανλική ιδιοκτησία και από την παλιά γενιά και στην άλλη πλευρά βρίσκεται ο Μεϊμαράκης που στηρίζεται από τους Καραμανλικούς (Καραμανλής, Παυλόπουλος, Μολυβιάτης κλπ) και τους παλιούς, ειδικά τη Ντόρα, που προφανώς δουλεύει και για τον γιo της, τον Μπακογιάννη.
Ασφαλώς, οι τρεις διαφέρουν μεταξύ τους. Ο Τζιτζικώστας εμφανίζεται ως δεξιός αντιτσίπρας, με λογική κατάληξης του κράτους και δεν είναι τυχαίο ότι ότι τάχθηκαν μαζί του γνωστά παιδιά της βαθιάς Δεξιάς, Βορίδης, Μπαλτάκος, Αθανασίου και πιθανώς οι εναπομείναντες βασιλικοί, λόγω μπαμπά του… Ο Γεωργιάδης είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση, γιατί ενώ προέρχεται από τη Δεξιά και δεν το κρύβει, ταυτόχρονα είναι αντικρατιστής, εκσυγχρονιστής, ευρωπαϊστής και υπέρ της ελεύθερης οικονομίας, μάλλον και της νεοφιλελεύθερης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πιο ξεκάθαρος και συγκροτημένος υποψήφιος. Αντικρατιστής, εκσυγχρονιστής, ευρωπαϊστής και κυρίως κεντροδεξιός, σε σημείο που μπορεί να χαρακτηριστεί περισσότερο κεντρώος, παρά δεξιός. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι Κυριάκος και Άδωνις τα βρίσκουν κάπως μεταξύ τους.
Όπως είπαμε, είναι φανερό ότι τον Μεϊμαράκη, παλιό μητσοτακικό, τον στηρίζουν σήμερα οι Καραμανλικοί και το λεγόμενο παλιό κατεστημένο. Αυτούς εκφράζει, ακόμη και με την προθυμία του να βάλει πλάτη στον Τσίπρα, αν χαρακτηριστεί. Να μη ξεχνάμε ότι αυτή η κυβέρνηση είναι ουσιαστικά τρικομματική, καθώς αποτελείται από τον Σύ.ριζ.α. του Αν. Ελ. και στο βάθος το… Καραμανλικό κατεστημένο, από τον ίδιο τον Κώστα, μέχρι τον Παυλόπουλο, τον Μολυβιάτη, τον Παπαγγελόπουλο που τον εκπροσωπούν. Για αυτούς τους τελευταίους, ο Μεϊμαράκης είναι ο κατάλληλος (με την έννοια του βολικού, γιατί ο άνθρωπος είναι βασικά Βαγγέλας και όχι πολιτικός, κρίνοντας και από την οξύτητα που πυροδοτεί συνεχώς εσωκομματικά), γιατί μπορεί να εξυπηρετήσει τα σχέδιά τους.
Κατά μία καραμανλική εκτίμηση, η φθορά της κυβέρνησης θα ολοκληρωθεί περί την Άνοιξη και θα χάσει την εξουσία κάτω από τις κοινωνικές πιέσεις. Τότε θα φανεί αν η κεντροδεξιά παράταξη έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει τον κορμό μιας εναλλακτικής λύσης. Οπότε τότε θα αποφασίσει ο Καραμανλής αν θα προσφέρει τον εαυτό του για να δώσει λύση στο αδιέξοδο, συσπειρώνοντας γύρω του πολλές δυνάμεις. Με την ελπίδα ότι στο μεταξύ, δηλαδή ως την Άνοιξη, ο Τσίπρας θα έχει απορροφήσει το ΠΑΣΟΚ για να πάμε πάλι σε σύστημα διπολισμού. Με την Καραμανλική κεντροδεξιά από τη μία πλευρά και τον Τσιπραϊκό Συ.ριζ.α από την άλλη. Στο πλαίσιο αυτό, ο Μεϊμαράκης είναι χρήσιμος γιατί είναι ο μόνος από τους τέσσερεις υποψηφίους για την ηγεσία της Ν.Δ. που θα προθυμοποιηθεί να κάνει στην άκρη και να παραδώσει το κόμμα στον Καραμανλή, αν εκείνος το αποφασίσει. Από την πλευρά της η Ντόρα στηρίζει Μεϊμαράκη, γιατί είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία και επομένως αναλώσιμος τρώγοντας φθορά μέχρις ότου ωριμάσει η ώρα για να διεκδικήσει την ηγεσία.
Το κακό αυτού του σεναρίου είναι ότι δεν ξέρουμε πρώτον αν ο Μεϊμαράκης θα κερδίσει τις εσωκομματικές εκλογές με την εικόνα που παρουσιάζει, αν η Νέα Δημοκρατία θα φτάσει ενωμένη ως την Άνοιξη και αν η κυβέρνηση θα κρατήσει μέχρι τότε. Πολλά τα αν…