Δείχνει δηλαδή ότι η γενική αντίληψη όσων απασχολούνται στον ευρύτερο και στενότερο δημόσιο τομέα -αυτών που ονομάζονται δημόσιοι υπάλληλοι - δεν είναι εκεί για να υπηρετήσουν τον κόσμο και το κράτος, αλλά ότι οι φορείς στους οποίους έχουν βρει θέση εργασίας υπάρχουν για να βολεύουν τους ίδιους με κάθε τρόπο. Τα υπόλοιπα είναι εκ περισσού...
Η ιστορία είναι γνωστή. Το κράτος πληρώνει ενοίκιο για το υπουργείο Οικονομικών στην πλατεία Συντάγματος και σε διάφορα άλλα κτίρια, περί τις 230.000 ευρώ τον μήνα. Υπάρχει όμως και ένα νεότευκτο ακίνητο στην οδό Πειραιώς που είναι άδειο για το οποίο πληρώνει 220.000 ευρώ. Οπότε ο Αλεξιάδης έκανε την πρώτη σωστή σκέψη του όσο είναι υπουργός και αποφάσισε να στεγαστούν όλοι οι υπάλληλοι στο κτίριο της Πειραιώς, το οποίο διαθέτει και πολλά “έξτρα”, οπότε θα εξοικονομηθούν τα μισά περίπου χρήματα που δαπανώνται σήμερα, άρα γύρω στα 2.700.000 ευρώ τον χρόνο. Δεν είναι και λίγα λεφτά, ιδιαίτερα τις δύσκολες μέρες που ζούμε! Έλα όμως που οι υπάλληλοι δεν θέλουν να ξεβολευτούν και αντιδρούν, προβάλλοντας ένα σωρό ανόητα επιχειρήματα. Και το χειρότερο έχουν μαζί τους και τον γενικό γραμματέα δημοσίων εσόδων του υπουργείου, κάποιον Πιτσιλή.
Αντιδρούν λοιπόν γιατί έχουν βολευτεί στο κέντρο όπου μπορούν να βγαίνουν όποτε θέλουν και να κάνουν τις βόλτες τους στα μαγαζιά, αντιδρούν γιατί φοβούνται ότι θα χάσουν τους περιπλανώμενους πραματευτάδες που γυροφέρνουν τα γραφεία των υπουργείων για να πουλήσουν από μπριγιαντίνες μέχρι χρυσαφικά, αντιδρούν γιατί έχουν μάθει να αντιδρούν στα πάντα και να τους περνάει. Η έννοια της όποιας αλλαγής τους γυρνάει τα άντερα και φυσικά για κάτι τέτοια έχουν τους συνδικαλισταράδες. Αυτή μάλιστα δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Έχει ξαναγίνει όταν πήγε να μετακινηθεί το υπουργείο ασφαλίσεων από το κτίριο της Σταδίου και Δραγατσανίου και γέμισαν με κουρελαρία συνθημάτων τη στοά, έχει ξαναγίνει όταν ματαίωσαν την απόπειρα να μετακινηθεί το υπουργείο Υγείας σε ένα από τα κτίρια των Ολυμπιακών Αγώνων στην Κηφησίας, αλλά και άλλες φορές. Σου λένε, άλλο οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που πηγαίνουν όπου αποφασίσει να εγκαταστήσει την επιχείρηση ο εργοδότης, άλλο εμείς οι προνομιούχοι του δημοσίου. Και έχουν δίκιο να σκέπτονται έτσι, αφού τα πάντα αποφασίζονται σε σχέση με αυτούς.
Και μη νομίζετε ότι αυτό είναι ακραίο παράδειγμα. Στην ΕΡΤ οι εργαζόμενοι δεν κτυπούσαν κάρτα και δεν μπορούσε να βγει άκρη για το ποιος δούλευε και ποιος όχι, οι διδακτικές μέρες για τους καθηγητές στα λύκεια είναι μόλις 130 τον χρόνο, στα ολοήμερα δημοτικά παραμένουν αγκυλωμένοι δάσκαλοι περιφερειακών μαθημάτων με ελάχιστες ώρες διδασκαλίας, που αρνούνται να βάλουν ώρες εργασίας και σε διπλανά σχολεία για να γίνουν και αυτά ολοήμερα, η ΟΛΜΕ απείλησε με απεργία, δήθεν για να καλυφθούν τα κενά, μέσα στις εξετάσεις και ενώ το ακαδημαϊκό έτος τέλειωσε, οι δικαστικοί έχουν ένα μήνα ακόμη διακοπές το καλοκαίρι, στη ΔΕΗ γίνεται της μουρλής, τα προνόμια των υπαλλήλων της Βουλής έγιναν θρυλικά, αυτά όλα ενδεικτικά. Και αν ψάξουμε θα βρούμε εκατοντάδες άλλα παραδείγματα. Φυσικά, όλα αυτά αποτελούν πλέον ... κεκτημένα, είτε εθιμικά, είτε με το νόμο και δεν είναι οι Συρανέλ που θα τα αλλάξουν. Κεκτημένα και η αντίστοιχη νοοτροπία εδραιώθηκαν μέσα σε 200 χρόνια και γι’ αυτό λέμε ότι “η Ελλάδα δεν είναι κράτος, είναι ιδέα”.