Είναι  φανερό ότι το δόγμα της «δημιουργικής ασάφειας» που είχε λανσάρει ο φοβερός Βαρουφάκης την εποχή που μεσουρανούσε, έχει τις προεκτάσεις της. Μία από αυτές είναι ασφαλώς και η «δίκαιη ανάπτυξη» την οποία υπόσχεται ο πρωθυπουργός. Γιατί η μεν «ανάπτυξη» είναι δόκιμος και αντιληπτός όρος, η «δίκαιη» όμως τι ακριβώς σημαίνει άραγε;  Μία ανάπτυξη στην οποία όλοι θα συμμετέχουν με δίκαιο τρόπο, μία ανάπτυξη της οποίας τα οφέλη θα μοιράζονται με δίκαιο τρόπο, μία ανάπτυξη που θα πραγματοποιείται χωρίς να ξεπουλιούνται «τα ασημικά» της χώρας; Ή μία ανάπτυξη δίχως εκπτώσεις στις στρεβλώσεις που αποτελούν τη σημερινή «ελληνική πραγματικότητα», σύμφωνα με την οποία οι επενδυτές θα υπερφορολογούνται, η αλλαγές στη νομοθεσία θα τους αιφνιδιάζουν συνεχώς και αενάως, θα παραμένουν έρμαια των διαθέσεων συνδικαλιστών και τοπικών κοινωνιών,  δεν θα τους προσφέρεται κανένα κίνητρο για να έλθουν ώστε να μην αλλοιώνεται η αριστερή ιδεολογία της κυβέρνησης και δεν θα έχουν κανένα κέρδος;

Ολοι αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να διευκρινίσει τι εννοεί Αλ. Τσίπρας διακηρύσσοντας ότι έφτασε η ώρα της «δίκαιης ανάπτυξης». Το βέβαιο είναι ότι διανθίζει την ανάπτυξη με ένα επίθετο που ακούγεται ευχάριστα στο αυτί των ψηφοφόρων του και όσων αυτοπροσδιορίζονται «αριστεροί», έτσι γενικώς… Αλλά δεν πειράζει, αρκεί να είναι διατεθειμένος να ολοκληρώσει την κωλοτούμπα που επιχειρεί, υλοποιώντας τις μεταρρυθμίσεις που ψήφισε. Πολύ δύσκολο γιατί πρώτον, ο ίδιος δεν έχει ιδέα πως επιτυγχάνεται και τι σημαίνει πραγματικά  ανάπτυξη, δεύτερον, είναι πολλοί και διάφοροι αυτοί που αντιδρούν και θα αντιδράσουν, τρίτον, θα πρέπει να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των επενδυτών για να φέρουν τα χρήματά τους τέταρτον, αποκλείεται να το πετύχει με τη νοοτροπία  του κόμματός του και το προσωπικό που διαθέτει στα υπουργεία. ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!

Άρα του χρειάζονται ακόμη μερικά θαυματάκια . Όπως να αλλάξει τη νοοτροπία του κόμματός του, τη ρητορική του και πολλούς, πάρα πολλούς υπουργούς του. Σχεδόν όλοι αυτοί που απαρτίζουν την κυβέρνηση σήμερα, πολύ απλά, δεν κάνουν. Είτε γιατί είναι ανίκανοι, είτε γιατί είναι ακόμη  αλλού γι’  αλλού, είτε και για τα δύο. Για να μην προσθέσουμε και τις δεσμεύσεις που αποκτούν ασυνήθιστα γρήγορα…