ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Καφέ, σουβλάκι και βαμμένο μαλλί

10:25 - 14 Ιουλ 2018
Είναι πραγματικά απογοητευτικό να βλέπεις νέους ανθρώπους στην πιο παραγωγική ηλικία (25-35 ετών) να ξεροσταλιάζουν με τις ώρες σε καφέ με ένα τσιγάρο στο στόμα για να περάσουν οι ώρες, οι εβδομάδες και οι μήνες της ζωής τους. Καμία διάθεση και προοπτική να ρισκάρουν στη ζωή τους μετά από 10 χρόνια μνημονίων όπου καλλιεργήθηκε η αίσθηση ότι κάποια στιγμή όλα θα ξαναγίνουν όπως ήταν το 2008 αφού είναι παγκοσμίως γνωστό ότι «οι ξένοι έφεραν τα μνημόνια στον εξυπνότερο λαό του πλανήτη γιατί τον ζήλευαν που βρίσκεται στο ομορφότερο οικόπεδο της γης».

Ακόμη και σε επίπεδο επενδύσεων από τους νέους ανθρώπους της χώρας κυριαρχεί το τρίπτυχο: καφετέρια, σουβλατζίδικο, κομμωτήριο. Όπως μαρτυρεί και ο κλάδος των εταιριών χρωμάτων οι μεγαλύτεροι τζίροι εκτός από την ανακαίνιση των ξενοδοχειακών μονάδων το πρώτο τρίμηνο κάθε χρονιάς είναι οι ανακαινίσεις σε καταστήματα που από κομμωτήρια γίνονται καφετέριες και μετά σουβλατζίδικα και ξανά ο ίδιος αέναος κύκλος να συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η μοναδική χρονιά στα χρόνια των μνημονίων που ο κλάδος χρωμάτων είδε αύξηση τζίρου από τα νοικοκυριά ήταν ο χειμώνας του 2012 όπου έκαψαν ότι βρήκανε στα τζάκια και μετά το καλοκαίρι επειδή είχαν μαυρίσει τα σπίτια έπαιρναν χρώματα για να ξαναβάψουν τα εσωτερικά των σπιτιών.

Η βασική αιτία για τους νέους ανθρώπους που δεν κατάφεραν να αναπτυχθούν σε νέες επενδύσεις εκτός από το παραπάνω τρίπτυχο ήταν η  διακοπή της τραπεζικής χρηματοδότησης. Στα άλλα κράτη περιορίστηκε, αλλά δεν μηδενίστηκε. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ποσοστά απόρριψης τραπεζικών δανείων στην Ελλάδα (και στην Πορτογαλία) ήταν πάνω από 50%. Το ποσοστό απόρριψης ξεκίνησε από το 37% για να φτάσει σε κάποια περίοδο το 100%. Στη συνέχεια ακολούθησε η περίοδος κατά την οποία ούτε οι ίδιες οι επιχειρήσεις ήθελαν δάνεια από τις τράπεζες. Δεύτερος λόγος ήταν η χαμηλή πιστοληπτική αξιολόγηση εξαιτίας των προγραμμάτων διάσωσης. Αυτό είχε ως συνέπεια οι ελληνικές επιχειρήσεις να μη μπορούν να «βγουν» εύκολα στις αγορές, αφού δεν είχαν τις εγγυήσεις ή τις αποκτούσαν πολύ ακριβά. Τρίτον, όσοι τα κατάφεραν στις εξαγωγές αναγκάστηκαν να συμπιέσουν σημαντικά τα περιθώρια κέρδους λόγω του έντονου διεθνούς ανταγωνισμού, σε μια περίοδο κατά την οποία και η εξωτερική ζήτηση είχε πτωτική πορεία.

Τέλος, η απότομη αύξηση της ανεργίας και η κατακόρυφη πτώση της εγχώριας ζήτησης, σε συνδυασμό με την έλλειψη της τραπεζικής χρηματοδότησης, δεν άφηναν περιθώρια για επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου ή γνώσης, όπως είναι οι εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, νανοτεχνολογίας κ.λπ. Ο νέος άνεργος χρειαζόταν κάτι «γρήγορο και εύκολο» για να βγάλει τον επόμενο μήνα. Αντίθετα, οι εξαγωγές, η νανοτεχνολογία, η υψηλή τεχνολογία και γενικότερα οι λεγόμενοι παραγωγικοί κλάδοι (tradable) απαιτούν επενδύσεις, εκπαίδευση και αρκετό χρόνο.

Ετσι ακόμη και σήμερα όταν προχωρείς στο δρόμο και ακούσεις θόρυβο σε κατάστημα που ανακαινίζεται είσαι σίγουρος ότι θα είναι η επόμενη καφετέρια που φτιάχνει το καλύτερο καφέ της χώρας, η το σουβλατζίδικο με το καλύτερο σουβλάκι και την πιο ψαγμένη μυστική συνταγή της γιαγιάς ή το κομμωτήριο που σου κάνει ένα βαμμένο μαλλί...

 

Copyright © 1999-2024 Premium S.A. All rights reserved.