Είναι λυπηρό αλλά αρκετά πιθανό το σενάριο μετεξέλιξης των τρεχουσών πολιτικών εξελίξεων, ελεγχόμενων η ανεξέλεγκτων, που προοιωνίζονται ως εξής : αφενός, το τέλος των υπαρχόντων πολιτικών κομμάτων , που χαρακτηρίζονται από την αναχρονιστική και αποτυχημένη δομή λειτουργίας τους και αφετέρου, δραματικές ώρες και ημέρες εξαθλίωσης μέσω μιας νέας προσαρμογής σε μια νέα, πρωτόγνωρη, οικονομική πραγματικότητα.
Εάν η υπόθεση αυτή εστιαστεί στη θεωρία της δημιουργικής καταστροφής και στην πιθανολογούμενη αναγέννηση του νέου ,ίσως τότε στη καλύτερη περίπτωση δικαιολογείται ένας μετριοπαθής βαθμός αισιοδοξίας για το μακρινό μέλλον.
Αν αποτιμήσουμε ,από την άλλη, τις βαθμίδες ευθύνης σε μία ιστορική διαδρομή 190 ετών ζωής του νεοελληνικού κράτους με ιδιαίτερη μάλιστα έμφαση στα τελευταία 36 χρόνια , το βάρος πέφτει σε ένα αλλοπρόσαλλο εκλογικό σώμα, με άλλα λόγια σε ένα λαό που εύκολα «παραμυθιάζεται» και ονειροβατεί και με την ίδια αστόχαστη ευκολία απορρίπτει και φθονερά καταδικάζει, έχοντας ως βάση του σκεπτικού του την πρόσκαιρη παρορμητική του ικανοποίηση ,αδιαφορώντας όμως προκλητικά για το συλλογικό καλό ή ακόμα το καλό και το όφελος των επόμενων γενεών.
Βαραίνει στο συλλογικό ασυνείδητο του λαού μας η άρνηση να αλλάξει το παραμικρό, υπερθεματίζοντας ταυτόχρονα για αλλαγές που αφορούν μόνο τους άλλους. Επιπλέον, το βάρος πέφτει επίσης στο δειλό ελληνικό πολιτικό προσωπικό που από το 1981 και μετέπειτα δίχασε βαθιά το λαό με περιττές ιδεολογικού τύπου διαιρέσεις, καλλιέργησε την κομματική εμπάθεια και έσκυψε προσκυνηματικά στα μεγάλα εγχώρια συμφέροντα που καλλιεργούσαν συντεχνιακής αντίληψης μειοψηφίες και διεφθαρμένες επιχειρηματικές ομάδες, που λειτουργούσαν με υψηλό βαθμό εξάρτησης από τις κρατικές πολιτικές και τις προμήθειες του Δημοσίου.
Το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε οικονομικό, ούτε στενά πολιτικό. Είναι αναμφισβήτητα κοινωνικό , που ενισχύεται λόγω της αδύναμης λειτουργίας των θεσμών και γι αυτό το λόγο είναι και ανυπέρβλητο καθώς η θεσμική προχειρότητα και αταξία έχει εν τω βάθει εισχωρήσει στο DNA του λαού που από τη μία, δεν σέβεται τους θεσμούς και από την άλλη, οι θεσμοί υπολειτουργούν και εκπροσωπούνται από ανυπόληπτες, μέτριες και ανέμπνευστες προσωπικότητες του δημόσιου βίου.
Αν οι προσωπικότητες αυτές διέθεταν ηγετικά, σπινθηροβόλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα θα υπήρχε μία πιθανότητα να κινητροδοτήσουν και να συμπαρασύρουν το λαό καθοδηγώντας τον ωφέλιμα και ευεργετικά σε ένα εκτόπισμα προόδου και ευημερίας, σε ένα όραμα που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, μουχλιασμένα πρότυπα σκέψης.
Δεν είμαι υπέρμαχος της επιστροφής στο παρελθόν και της αναζήτησης ευθυνών αλλά θα πρέπει να σημειωθεί ότι είναι βαριά η ευθύνη ,συλλήβδην του πολιτικού συστήματος, όλων των κομμάτων που κυβερνούσαν την τελευταία οκταετία και αυτό γιατί αν είχαν ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις νωρίτερα στις αγορές προϊόντων και εργασίας, αν είχαν προχωρήσει στον εξορθολογισμό της δημόσιας δαπάνης που αφορά τη δημόσια διοίκηση, αν έθεταν φραγμό στην απόδοση των συντάξεων σε σαρανταπεντάρηδες και πενηντάρηδες καθώς και των τεράστιων αποζημιώσεων εφάπαξ που διέλυσαν κυριολεκτικά το ασφαλιστικό σύστημα, αν επέλεγαν ένα μίγμα πολιτικής με έμφαση στις δαπάνες και όχι στα έσοδα από υπερφορολογήση, τότε θα υπήρχε πιθανόν ελπίδα ανάκαμψης.
Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι σήμερα έχουμε πολλές βόμβες ,έτοιμες να εκραγούν. Δύο όμως από αυτές είναι οι πιο επικίνδυνες : το ασφαλιστικό, που είναι πλέον μη διαχειρίσιμο και έτοιμο να « σκάσει » και το δημόσιο χρέος, που δεν πρόκειται φυσικά ποτέ να « κουρευτεί » και εντός ολίγου θα μας πνίξει καθώς ο παρονομαστής της ανάπτυξης παραμένει στα λόγια δίχως να γίνεται πράξη από καμία κυβέρνηση. Τον βίαιο μεταρρυθμιστικό αυτοματισμό που χρειάζεται η χώρα δεν φαίνεται ικανός κανείς σήμερα να υλοποιήσει. Και ενώ για όλα αυτά ήρθε η ώρα να κάνουμε ταμείο !!!,οι πολιτικοί μας συνεχίζουν το « χαβά » τους ,η δε ανυποληψία της χώρας έχει φτάσει στο ναδίρ.
Δεν έγινε δυστυχώς ποτέ κατανοητή η ανάγκη της Εθνικής συνεννόησης από όλα τα κόμματα και αυτό γιατί όλοι έβαλαν μπροστά τις προσωπικές και κομματικές τους φιλοδοξίες και όχι το συμφέρον της χώρας. Ήθελαν μόνο να γίνουν Πρωθυπουργοί -Υπουργοί –Βουλευτές σε μια χώρα ερείπιο-άδειο πουκάμισο , σε μια χώρα ηττημένη.
Η προσωπική φιλοδοξία κυριάρχησε και δεν άφησε περιθώρια σκεπτικισμού , περισυλλογής και συλλογικής δράσης για το κοινό καλό.
*Δρ. Αντώνης Ζαΐρης, Μέλος της Ενωσης Αμερικάνων Οικονομολόγων, Συγγραφέας μαζί με τον Γ.Σταμάτη του βιβλίου ¨Ποια Ανάπτυξη !! ¨ -
αν. Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων & Λιανικών Πωλήσεων Ελλάδος (ΣΕΛΠΕ)