Είναι στην πλειοψηφία τους αυτά που συζητάμε όλα αυτά τα χρόνια. Πολλά από αυτά τα είχαμε συμφωνήσει και στα προηγούμενα μνημόνια.

Τα δύο πιο ξεκάθαρα "καινούρια" είναι η γρήγορη κατάργηση των πρόωρων συντάξεων και η φορολόγηση των αγροτών. 

Για τις πρόωρες συντάξεις έχει μαλιάσει η γλώσσα μας.

Για τους αγρότες, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα.

Το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής πρωτογενούς παραγωγής είναι το μικρό μέγεθος των αγροτικών κλήρων, που εμποδίζει την παραγωγή μας, σε συνδυασμό με άλλα γεωφυσικά και κλιματολογικά τοπικά στοιχεία, να είναι διεθνώς ανταγωνιστική, σε πολλές κατηγορίες προϊόντων.

Με αυτήν την δικαιολογία, αλλά κυρίως για να αποσπάσει την πολιτική υποστήριξη των αγροτών, η ελληνική πολιτική τάξη, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την ΚΑΠ, έχει δώσει διαχρονικά πολλά προνόμια στους αγρότες, πολλοί από τους οποίους έχουν μεταβληθεί σε καθαρούς συλλέκτες προσόδων (επιδοτήσεις), χωρίς δραστηριότητα.

Η ελληνική πολιτική τάξη ιδιαίτερα ανέλαβε με ενθουσιασμό να μοιράζει τέτοια "δώρα" καθώς είχε και το πρόσθετο πλεονέκτημα να απολαμβάνει "αντίδωρα" από τους αγρότες, ψήφους στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Δούναι και λαβείν...

Τα ποικίλα προνόμια, επιδοτήσεις, φορολογικές εξαιρέσεις, αποζημιώσεις, έχουν δημιουργήσει ένα καθεστώς στρεβλώσεων που επεκτείνεται και στην εμπορία των αγροτικών προϊόντων, γεννώντας εστίες ανομίας στις πόλεις.

Η προσπάθεια ομογενοποίησης των φορολογικών κανόνων που ισχύουν για όλους τους Έλληνες και στον αγροτικό χώρο είναι μία αξιέπαινη προσπάθεια, από την πλευρά της δικαιοσύνης και της ισονομίας.

Θα έχει όμως μία σημαντική οικονομική παρενέργεια: Θα αποκαλύψει, για άλλη μια φορά, τον πυρήνα του προβλήματος, την αδυναμία ανταγωνιστικότητας των μικρών αγροτικών κλήρων. Είναι πιθανόν να οδηγήσει σε μείωση της, ήδη μικρής, πρωτογενούς παραγωγής, αφού πολλοί παραγωγοί θα χάσουν τα σημερινά τους, πιθανόν υπερβολικά, κίνητρα να μείνουν στον χώρο.

Η στροφή σε συνεταιρισμούς μπορεί να ακούγεται σαν μία κατάλληλη εναλλακτική λύση, όμως είναι "βομβαρδισμένη" από τις προηγούμενες κακές εμπειρίες της δεκαετίας του 80 και του 90. 

Οι συνεταιρισμοί έχουν ένα βασικό "κουσούρι": Κάποιοι, οι διαχειριστές του συνεταιρισμού, είναι σε πλεονεκτική θέση από άλλους, την πλειοψηφία των παραγωγών, δημιουργώντας στην πράξη άλλο ένα επίπεδο "μεσαζόντων" από την παραγωγή στην κατανάλωση.

Περισσότερο θα ταίριαζε στην νέα εποχή και τις προκλήσεις της μία πολιτική κινήτρων για συνένωση των αγροτών σε εταιρείες, προκειμένου να φτιαχτούν πιο μεγάλα, βιώσιμα, οικονομικά μεγέθη στον χώρο.

Οι εταιρείες δεν θα είναι τέλειες, όλες οι ανθρώπινες συλλογικότητες έχουν αδυναμίες, αλλά ο θεσμός της εταιρείας έχει δοκιμαστεί σε πλήθος ανθρώπινες δραστηριότητες και έχει ήδη κριθεί. Με (σχετική πάντα) επιτυχία.

Αντί να γίνονται μάχες οπισθοφυλακών για την υπεράσπιση προνομίων μίας άλλης εποχής, τα οποία σήμερα γίνονται τροχοπέδη για την σωτηρία της χώρας, αντί να επιστρέφουμε σε αποτυχημένες συνταγές του 80 και του 90, αντί να οραματιζόμαστε, όπως κάνουν κάποιοι, κολεκτιβοποίηση και κολχόζ, ας μελετήσουμε καλλίτερα μία πολιτική κινήτρων για την επέκταση των εταιρειών παραγωγών στον αγροτικό χώρο.

Έτσι και αλλιώς, είτε κάνουμε συμφωνία με την Ε.Ε, είτε φύγουμε από αυτήν, η εποχή του "χαϊδέματος" των αγροτών έχει τελειώσει.

Το πικρό ποτήρι είναι μπροστά μας. Και, κυρίως, μπροστά τους...