Ένα από τα βασικά διδάγματα της Ιστορίας, είναι ότι οι λαοί είναι σαν τους ανθρώπινους οργανισμούς: έχουν ο καθένας το DNA του και σαν τους ανθρώπους αποκτούν γνώση και ωριμάζουν. Ένα άλλο βασικό δίδαγμα, που συμβαδίζει με το πρώτο, είναι ότι οι λαοί σε κάθε ιστορική τους περίοδο έχουν τους ηγέτες και τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν. Συνέπεια αυτού είναι ότι καμία κυβέρνηση και κανένα καθεστώς, ανεξαρτήτως τύπου, δεν έχει σταθεί πουθενά στον κόσμο χωρίς την ουσιαστική συναίνεση μιας κρίσιμης μάζας των πολιτών του (έστω και αν αυτή η συναίνεση πολλές φορές δόθηκε σιωπηλά και παθητικά). Αυτή η αλήθεια ισχύει τόσο για μια δημοκρατία, όσο και για ένα ολοκληρωτικό σύστημα όπως ο Ναζισμός ή ο Σταλινισμός. Το ίδιο ίσχυε και για την Ελληνική Χούντα του 1967.

Πριν από το πραξικόπημα το ελληνικό πολιτικό σύστημα ήταν σε μια κρίση η οποία εμφανιζόταν και εκλαμβανόταν από αρκετά μεγάλη μερίδα του κόσμου ως κρίση του κοινοβουλευτισμού, ασχέτως αν η ρίζα της ήταν στις στρεβλώσεις και τις παρεμβάσεις των εξωκοινοβουλευτικών παραγόντων της τότε πολιτικής ζωής (βλέπε το Παλάτι και όχι μόνο). Το επικοινωνιακό σλόγκαν της Χούντας ότι «η Ελλάδα θα έχει εκλογές όταν ωριμάσει», όπως αναφέρει και το άρθρο στο  ΒΗΜΑ, αντικαθρέφτιζε το λαϊκότερο «ένα λοχία να μας σώσει» που αναφέρεται ότι κυκλοφορούσε στις τότε πολιτικές κουβέντες των καφενείων ανά την Ελληνική επικράτεια.

Σήμερα διανύουμε μια κρίση οικονομική, οι αιτίες της οποίας αναμφίβολα έχουν να κάνουν  με την οικονομική διαχείριση της χώρας από το πολιτειακό σύστημα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες μετά τη μεταπολίτευση. Και δεν θέλει ιδιαίτερη σοφία για να χαρακτηρίσει κανείς συνολικά αυτή τη διαχείριση ως ανάξια όχι μόνο των ελπίδων και προσδοκιών που υπήρχαν στις αρχές της μεταπολίτευσης, αλλά σε τελευταία ανάλυση και εγκληματική με την καθαρά ποινική έννοια του όρου, στο βαθμό που όλοι ξέρουν την ύπαρξη και το ρόλο της διαφθοράς σε αυτή τη διαχείριση, ασχέτως του αν αυτή μπορεί να αποδειχθεί ή να καταλογισθεί και δικονομικά.

Ωστόσο, για πρώτη ίσως φορά στην σύγχρονη ιστορία μας, κανένας δεν αναζητά τις λύσεις έξω από το κοινοβουλευτικό πολιτικό μας σύστημα. Μπορεί να υπάρχουν έντονα φαινόμενα απαξίωσης της πολιτικής ζωής και αποχής των πολιτών από τα κοινά. Κανένας όμως δεν ζητά την ριζική αντικατάσταση του συστήματος, μόνο την εξυγίανση του. Και μεγάλη μερίδα του κόσμου θέλει την λύση του προβλήματος να την δώσουμε μόνοι μας. Αυτή η αλλαγή στάσης είναι αν θέλετε ακόμα πιο καθολική, στο ότι πλέον δεν αναζητούμε σωτήρες όχι μόνο στη μορφή ενός λοχία, αλλά στο ότι βλέπουμε αρνητικά ακόμα και ένα ΔΝΤ ή ένα  Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης , και τη θεωρούμε (σωστά) ταπεινωτική παρέμβαση (ασχέτως αν εκ των πραγμάτων ίσως υποχρεωθούμε να ζητήσουμε και να δεχτούμε τη συνδρομή των δύο αυτών τελευταίων).  Και αυτό έχει τεράστια σημασία, γιατί σημαίνει ότι ως κοινωνία και ως λαός, έχουμε πλέον φτάσει Ιστορικά στην κατάκτηση της Δημοκρατίας.