Προέβλεψε, δηλαδή, ότι θα τιμωρηθεί πριν και χωρίς να δικαστεί – και μάλιστα με δολοφονία, που θα τελεστεί σε χώρο στον οποίον υποτίθεται ότι λαμβάνεται εκ του νόμου πρόνοια να μη γίνονται εγκλήματα: γιατί η άποψη ότι οι άνθρωποι φυλακίζονται προκειμένου να εξακολουθήσουν να εγκληματούν εντός φυλακής, οσοδήποτε τολμηρή, δεν έχω υπόψη μου να έχει γίνει αποδεκτή από κανένα σύγχρονο νομικό σύστημα – και σίγουρα όχι από το ελληνικό.

Οι δηλώσεις αυτές θα ήταν μάλλον προβληματικές αν προέρχονταν από έναν «απλό» καθηγητή εγκληματολογίας, έστω όχι μόνο θεωρητικό αλλά οικείο και με τους -γνήσιους ή προσχηματικούς- κώδικες τιμής στις διάφορες «πιάτσες» του υποκόσμου. Ο Γ.Πανούσης, όμως, είναι πλέον υπουργός. Επιφορτισμένος με την εφαρμογή του νόμου (και όχι με παραπομπή στον πρωθυπουργό του ερωτήματος αν θα εφαρμοστεί ή όχι κατά περίπτωση, όπως με τις καταλήψεις), άρα και με τη διασφάλιση ότι ο παιδοκτόνος θα τιμωρηθεί όπως ο νόμος τάσσει και όχι με λιντσάρισμα από άλλους κακοποιούς, έστω πολύ λιγότερο ανατριχιαστικούς.

Συνεπώς όχι μόνο είναι απαράδεκτο να παραινεί, έστω έμμεσα, σε μορφές εγκληματικής τιμωρίας, αλλά είναι εξωφρενικό και να τις αναφέρει σαν να επρόκειτο για αναπόδραστο φυσικό φαινόμενο του οποίου η πρόληψη είναι αδύνατη. [Εκτός αν εκτάκτως ο νόμος κάμπτεται για τον παιδοκτόνο. Τότε, όμως, είμαι βέβαιος ότι θα βρίσκονταν πολλοί εθελοντές -εκτός φυλακής και με απολύτως λευκό μητρώο- να επιβάλουν τη θανατική ποινή.]

Έχουμε συχνά τους τελευταίους μήνες (πολύ συχνότερα απ΄ όσο παλαιότερα) διερωτηθεί αν κάποιοι (πολλοί) στην κυβέρνηση έχουν καταλάβει ότι έγιναν υπουργοί Το ερώτημα φοβούμαι ότι είναι πολύ βαρύτερο: καταλαβαίνουν καν τι λένε – και σε τι συμπεράσματα οδηγούν οι εκάστοτε παρόλες τους;