Αμέσως πριν από το πρωθυπουργικό ταξίδι στην Κίνα, είχαμε δύο σχετικά παραδείγματα. Το πρώτο ήταν η προώθηση προς επικύρωση στη Βουλή συμφωνίας διαφορετικής από την υπογεγραμμένη με την COSCO, με πρόδηλο στόχο να «πουληθεί» το κόλπο στους συνδικαλιστές του λιμανιού. Όταν η μεθόδευση αποκαλύφθηκε, ο μεν αρμόδιος υπουργός κατέφυγε σε διάφορες ούτε καν ευλογοφανείς δικαιολογίες, οι δε άνωθέν του εγκάλεσαν για υπεραντίδραση και άστοχο χειρισμό τους …δικηγόρους της κινεζικής εταιρείας. Προ του να εξακολουθήσει να παραπλανά τους καταναλωτές κουτόχορτου ανά την επικράτεια, η κυβέρνηση δεν δίστασε ούτε στον εξωφρενικό κοινοβουλευτισμό χειρισμό του ζητήματος (διότι τέτοιες μεθοδεύσεις δεν γίνονται κατά λάθος), ούτε στη μετάδοση προς τον επενδυτικό κόσμο του μηνύματος ότι δεν πρέπει να την εμπιστεύεται ακόμη και αν έχει υπογράψει, αλλ’ ούτε στο ευτελές των δικαιολογιών που υποτιμούσαν τη λογική του πολίτη.

Στο δεύτερο περιστατικό δεν υπήρχαν Κινέζοι, οπότε η κυβέρνηση επέλεξε να εγκαλέσει τους …δικούς της δικηγόρους. Όταν, παρά τις προαναγγελίες ότι θα στήριζε την προσπάθεια εξυγίανσης Μαρινόπουλου, το Δημόσιο εμφανίστηκε στο δικαστήριο και αντιτάχθηκε στη λήψη μέτρων προσωρινής προστασίας της εταιρείας, το Μαξίμου εξέφρασε τη δυσφορία του για τους χειρισμούς του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, σαν να μην ήξερε ότι το Δημόσιο εκπροσωπείται από τον υπουργό Οικονομικών που δίνει τις εντολές πλεύσης και όχι από τους νομικούς του συμβούλους. (Σε τρίτο και πλέον πρόσφατο περιστατικό, η μομφή μεταφέρθηκε στους δικαστές γιατί δεν «βρήκαν» εγκαίρως τη μετάφραση του βουλεύματος της Ζήμενς.)

Σε όλες τις περιπτώσεις κραυγάζει η έλλειψη διαχειριστικής συνέπειας και παρρησίας. Οι άνθρωποι αυτοί δήθεν αντιστέκονται, εν συνεχεία υπογράφουν - και μετά αναζητούν ένα πρόσχημα που θα διαλάθει την προσοχή, για να κάνουν τον κόκορα. Δήθεν στηρίζουν τους εργαζομένους που απειλούνται από την ανεργία, αλλά τους λείπει η στοιχειώδης τόλμη να εκφύγουν από την πεπατημένη, βάσει της οποίας το Δημόσιο αντιδρά σε οιαδήποτε ιδιωτική συμφωνία, ακόμη και όταν το ωφελεί. Ως επωδό ανακαλύπτουν τρίτους υπαιτίους, συνήθως από τις κατηγορίες των «θέσει» ενοχλητικών: μετά τους δημοσιογράφους, τώρα τους έφταιξαν οι δικηγόροι – ακόμη και εκείνοι του κράτους.

Ουδείς, μετά ταύτα, απορεί γιατί οι πρωτοβουλίες περί το Σύνταγμα ή τον εκλογικό νόμο εκκινούν και εξελίσσονται με τόση περίσσεια αδιαφορίας ως προς τις επιπτώσεις τους στην κυβερνησιμότητα ή την πολιτειακή ηρεμία της χώρας. Αυτό είναι το γονιδιακό στοιχείο της σημερινής κυβέρνησης – είχε, θυμίζω, εκδηλωθεί και στην υποκλοπή της συνομιλίας των στελεχών του ΔΝΤ. Στον ελληνικό μικρόκοσμο το ίδιο γονίδιο ορίζει τη συμπεριφορά και ορισμένων στελεχών της αντιπολίτευσης είτε επικαλούνται αριστερούς όρκους, είτε εθνικές συνεννοήσεις. Σε αρκετούς εγχώριους ψηφοφόρους αυτά δεν βαρύνουν αρνητικά. Στους τρίτους όμως, στους οποίους προσπίπτουμε ικέτες για δανεισμό, επενδύσεις και πολιτική στήριξη, μεταδίδουν εικόνα ολικής έκλειψης αξιοπιστίας – και αξιοπρέπειας.