«Η ελληνική κατάσταση ήταν ασήμαντη υπόθεση σε σύγκριση με τα γεγονότα που συγκέντρωναν την προσοχή του κόσμου από μήνα σε μήνα(…) Αλλά ο πολιτικός κόσμος της Αθήνας (…) εξακολούθησε σαν να κατείχε το κέντρο της σκηνής.»
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Το μήλο της Έριδος» του Κρις Γουντχάουζ και αναφέρεται, βέβαια, στο 1945. Διαπιστώνει κανείς ότι η «συνήθεια» καλά κρατεί ακόμη. Με κάθε κυβερνητική εναλλαγή (ενίοτε και με κάθε ανασχηματισμό του ίδιου κυβερνητικού σχήματος) πυροδοτείται όχι μόνο μαζική αντικατάσταση στελεχών, ικανή από μόνη της να διασπάσει τη συνέχεια της κρατικής λειτουργίας, αλλά και ανατροπές (και παλινωδίες) επί της ουσιαστικής πολιτικής, Με την οικονομική κρίση η τακτική αυτή κατέκτησε νέες κορυφές – οι ίδιες οι κυβερνήσεις που συμφωνούν και νομοθετούν τους όρους των Μνημονίων να …αυτοκαταγγέλλουν την πολιτική τους και να αφήνουν να εννοηθεί ότι δεν θα την εφαρμόσουν.
Η γελοιότητα κορυφώθηκε με τη σημερινή κυβέρνηση. Παλινωδίες στο προσφυγικό, υπεκφυγές και καθυστερήσεις στα υπογεγραμμένα «προαπαιτούμενα» (αλήθεια, γιατί την «υποδόση» δεν τη λέμε «φιξάκι»;), κλείσιμο ιδιωτικών δικτύων (μια που οι προηγούμενοι έκλεισαν –τρόπος του λέγειν- κρατικά) και, ως κερασάκι, η σπουδή διαφόρων κυβερνητικών να χαιρετίσουν την αναίρεση της απαλλαγής Γεωργίου με ανοικτά σχόλια ότι αμφισβητούν τα –συμπεφωνημένα- στατιστικά μεγέθη.
Οι κυβερνώντες (και αρκετοί πολίτες) λησμονούν, έχω την εντύπωση, ότι οι αλλοδαποί εταίροι μας δεν είναι παγιδευμένοι, όπως εμείς, στην …όμορφη χώρα μας και στον ζυγό της κυβέρνησης και διοίκησής της, έχουν κι άλλα να ασχοληθούν και σε κάθε βήμα είναι εύλογο να εξετάζουν – έστω ως σενάριο- και το ενδεχόμενο της απεμπλοκής τους. Η καλπάζουσα ελληνική αφερεγγυότητα καθιστά τους τρίτους όλο και περισσότερο ανυπόμονους, όλο και πιο απαιτητικούς. [Μικρό παράδειγμα οι άμεσες έξωθεν σφαλιάρες που οδήγησαν στην αναδίπλωση διά χειλέων Χουλιαράκη.]
Και το χειρότερο; Έχουν δίκιο, αν μη τι άλλο σε θεσμικό επίπεδο. Μεγαλοστομίες του τύπου «ουδείς δικαιούται να μη σέβεται την ψήφο του ελληνικού λαού» ή «η επιστολή της Κομισιόν συνιστά παρέμβαση στην ανεξαρτησία της ελληνικής δικαιοσύνης», πέραν του ότι καλό θα ήταν να τις τηρούν έργω οι κυβερνώντες, είναι τη αληθεία κοινές παπαριές. Τα ξένα κράτη και οι οργανισμοί δεν έχουν καμία υποχρέωση σεβασμού του ελληνικού Συντάγματος, αλλά των δικών τους κανόνων, των δικών τους Συνταγμάτων και των υπερνομοθετικής ισχύος Κανονισμών των διεθνών οργανισμών όπου μετέχουν (εξ ου και οι Οργανισμοί αυτοί αξιώνουν συχνά τροποποιήσεις νόμων και –κάποτε- και συνταγματικών διατάξεων από χώρες που επιθυμούν να γίνουν μέλη τους). Μέσα στην κατάσταση «για γέλια και για κλάματα», στην οποία έχουμε εκπέσει (χωρίς, όπως έγραφε ο Γουντχάουζ, να μας περισσεύει τίποτε από τα δύο), δεν συνειδητοποιούμε ότι εμείς παραβιάζουμε τους κανόνες στους οποίους εκουσίως προσχωρήσαμε. Και το κάνουμε με τέτοιο συνδυασμό κουτοπονηριάς, θράσους και ανεπάρκειας, ώστε στο τέλος ουδείς θα μας παίρνει στα σοβαρά.