Συμβολαιογράφοι, δικηγόροι και δικαστικοί επιμελητές μπορούν μάλιστα να βεβαιώσουν ότι, ιδίως παλιότερα, υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που αρνούνταν να αγοράσουν ακίνητα από αναγκαστικό πλειστηριασμό. Ορισμένοι προληπτικοί το θεωρούσαν και «γρουσουζιά», οι περισσότεροι απλώς άκομψο, αν όχι ανήθικο. Πρέπει να αγοράζεις, μου είχε πει κάποιος προ ετών, από άνθρωπο που θέλει να πουλήσει, ακόμη κι αν το κάνει λόγω οικονομικής πίεσης..
Με αυτή την εισαγωγή, πρέπει, πάντως, να σημειωθεί ότι στο ζήτημα των πλειστηριασμών μας διακατέχει σύγχυση. Διαβάζει κανείς όντως τραγικές ιστορίες λιτοδίαιτων μικροϊδιοκτητών που από νοικοκύρηδες έγιναν οφειλέτες. Βλέπει, όμως, και περιπτώσεις δανείων σε καθυστέρηση άνω των εκατόν πενήντα χιλιάδων ευρώ, συχνά από οφειλέτες που ομολογούν ότι έχουν και άλλα χρέη, οι οποίοι δηλώνουν ότι θα ήταν δίκαιο να κρατήσουν το σπίτι τους χωρίς να καταβάλουν τίποτε. Ούτε το μηνιαίο μίσθωμα.
Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι η οικονομική καταστροφή, που προκάλεσε στη χώρα το Δημόσιο, θέτει το δύσκολο ζήτημα πώς θα κατανεμηθεί η ζημιά ανάμεσα σε τράπεζες και δανειολήπτες. Δεν είναι, για παράδειγμα, εύλογο κάποιος, που πήρε σπίτι με στεγαστικό και η αξία του κατέρρευσε, να δέχεται να εκποιηθεί το σπίτι υπέρ της τράπεζας αλλά ο ίδιος να εξακολουθήσει να χρωστάει στον αιώνα τον άπαντα. Αναλόγως, όμως, δεν είναι ούτε εύλογο, ούτε δίκαιο να κρατήσει κάποιος το σπίτι του οιονεί «δωρεάν».
Εύλογο δεν είναι, επειδή, αν γίνει κάτι τέτοιο, οι μισοί απ’ όσους εξυπηρετούν ακόμη τα δάνειά τους θα πάψουν να το κάνουν, προσδοκώντας και αυτοί σε ανάλογη μεταχείριση. Και δεν είναι δίκαιο, γιατί θα αποτελέσει κατάφωρη διάκριση εις βάρος όσων, από σύνεση ή αδυναμία, δεν δανείστηκαν και είναι υποχρεωμένοι όλα αυτά τα χρόνια να πληρώνουν νοίκι χωρίς καμία έξωθεν στήριξη. Δεν μπορεί οι άνθρωποι αυτοί, οι «νοικάρηδες», να μετακομίζουν σε μικρότερα διαμερίσματα για να αντέξουν, ενώ οι άλλοι, ιδίως όσοι δεν έχουν αποπληρώσει παρά μικρό μέρος του αρχικού δανείου, ιδιοκτήτες μεν αλλά με ξένα χρήματα, να παραμείνουν αδάπανα στα σπίτια που αγόρασαν με δανεικά την καλή εποχή.
Χρυσή τομή δεν είναι εύκολο να βρεθεί. Αλλά όσο «χρυσή» και να ΄ναι, δεν μπορεί να ισοδυναμεί με πλήρη διαγραφή χρέους.