Τρία πράγματα μετά τον Ιανουάριο του 2015  είχε ο Αλέξης στο μυαλό του. Πως θα καθησυχάσει-υπνώσει τους συντηρητικούς θεσμούς (μέσω ΑΝ.ΕΛ-Πάκη). Πως θα καθαρίσει  το κόμμα του από το φιλολογικό τέιον (αριστερή πλατφόρμα). Και τέλος πως θα γίνει ο ίδιος καθεστώς (δηλ. Ανδρέας) στην πολιτική ζωή της χώρας.

Ενώ κατέλειπε  τον Υπουργό του επι των οικονομικών να διαπραγματεύεται  επί εξάμηνο  για μια υπόθεση καταδικασμένη εξ αρχής, ένα πράγμα επεμελήθη  μεθοδικώς στο εσωτερικό της χώρας. Φρόντισε να περάσει στους Έλληνες ψηφοφόρους (και στην ΤΡΟΙΚΑ εν συνεχεία) το αξίωμα ότι ουδείς απολύεται από το Δημόσιο-ΔΕΚΟ-Δήμους , όσον εγώ  είμαι πρωθυπουργός. Έδωσε δε και επιπλέον διαπιστευτήρια, επαναπροσλαμβάνοντας τους απολυμένους από την προτέρα κυβέρνηση. Έκλεισε το μάτι , ως ταξιθέτης, στην ανασφαλή και τρομοκρατημένη μάζα του ενός εκατομμυρίου, που συνεχίζει να παίρνει το χιλιάρικο το μήνα στην πατρίδα μας. Προσθέστε και τα εξαρτημένα απ' αυτήν πρόσωπα και θα εξαγάγετε ευκόλως το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών.

Στην αντίπερα όχθη η Ν.Δ τυρβάζει περί ανοίγματος στον κεντρώο χώρο, περί επανένωσης της μεγάλης δεξιάς παράταξης  κτλ. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι έχει πάψει από καιρό να εκφράζει τον λαϊκό άνθρωπο της δεξιάς, τον μαχητή της ζωής, τον διαπρύσιο κήρυκα στο καφενείο. Χωρίς αυτόν τον τύπο ψηφοφόρου η πολιτική αναμέτρηση είναι a priori χαμένη. Ο ρεμπέτης πρόεδρος της - προσωρινός και πριονιζόμενος- δεν φθάνει για να γίνει ελκυστική η παράταξη.

 Για το σκοπό αυτό δει  αφ' ενός να υποσταλούν οι φιλοδοξίες των υπαρχόντων δελφίνων και αφ' ετέρου να βγει στο προσκήνιο ως αρχηγός, ένας αντί-Τσίπρας. Ένας champion, ένας χαρισματικός, ένας νεαρός γητευτής που  έχει όλο το πακέτο και  είναι άφθαρτος, χωρίς αδυναμίες και πάθη. Και κυρίως να αξίζει σαν αυτόφωτη προσωπικότητα και να μην είναι προκατασκευασμένο δημιούργημα των Μ.Μ.Ε και των image makers.