Απ’ όλους τους γνωστούς και φίλους σέβεται και τοποθετεί στο ψηλότερο ράφι αυτούς που επιμένουν στα μικρά, στα φτωχά, στα άσημα κόμματα ή που ακολουθούν μοναχικούς δρόμους. Τους θεωρεί a priori έντιμους ανθρώπους και προτιμά την συναναστροφή των ιδεών τους. Δεν πλήττει μαζί τους και τους ανοίγει την καγκελόπορτα του κήπου της σκέψης του. Του άρεσαν από παλιά οι Χρόνηδες Μίσσιοι, τον κέντριζαν οι Αριστοτέληδες Καλέντζηδες.
Από την άλλη μεριά αντιμετωπίζει σκωπτικώς και ελαφρώς υποτιμά την μεγάλη μάζα των εφαρμοστών της μοναδικής αλήθειας που πρεσβεύουν εναλλάξ η Ν.Δ και το ΠΑ.ΣΟ.Κ με την πρόσφατη Οβιδιακή μεταμόρφωση του σε ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αυτή η μάζα παλιά ήταν το 85% του εκλογικού σώματος, τώρα φθίνει στο 65%. Την αποτελούν κυρίως οι συνταξιούχοι , οι υπάλληλοι του ευρύτερου δημοσίου, ο κλήρος, οι αστοί με τους ιπποκόμους τους. Είναι αυτοί που πρώτοι εξανέστησαν με την ρήση του ευτραφούς πρώην Υπουργού «μαζί τα φάγαμε». «Εμείς δεν φάγαμε τίποτε, οι πολιτικοί τα φάγανε!» απαντούν με θυμό. Μόνο που αποκρύπτουν από τους πολύτιμους εαυτούς τους ότι οι ίδιοι τους ψήφιζαν μη συγγνωστώς και οι ίδιοι περίμεναν με το στόμα ανοιχτό να τους πέσει κανένα κόκκαλο να γλύψουν. Αποκρύπτουν ότι εκβίαζαν κατά ομάδες, σωματεία και συντεχνίες με την ψήφο τους το πολιτικό σύστημα για καλυτέρευση των ατομικών όρων της ζωής τους εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και της πατρίδας. Αφήνουν στην σκιά ότι τροχοδρόμησαν με τις υπεραπαιτήσεις τους την καταφυγή στον έξωθεν υπερδανεισμό. Ποιος από αυτούς δεν απαίτησε διορισμό, μετάθεση, επίδομα, άτοκο ή αγύριστο δάνειο, υπερτιμολογημένη επιδότηση, σβήσιμο προστίμων, θάψιμο φακέλων, φακελάκι, ρουσφέτι, ατιμωρησία; Ποιος δεν επήρετο ότι είχε τον τάδε κυβερνητικό για προστάτη; Ποιος δεν πουλούσε μούρη όταν έλεγε «περίμενε, ένα τηλέφωνο και καθάρισα».
Αυτοί η δημοκρατική κατά φαινόμενον και τυρβάζουσα περί τα κοινά μάζα είναι μια καθαρά εγωιστική και φιλολιγαρχική κάστα. Δεν την ενδιαφέρει το μέλλον του συνόλου και του τόπου παρά μόνον η οικογένεια και ο μικρόκοσμός τους. Ο ψηφοφόρος κάνει κόμπο την ιδεολογία και τις γενικές αρχές του και ψάχνει το ταίρι του στον εκάστοτε κοτζαμπάση της πολιτικής. Μην αγανακτεί λοιπόν, γιατί η πατρίδα έχει τα χάλια της.
Η χώρα μας μάγκωσε όλα τα προηγούμενα χρόνια γύρω στα 500 δις από την Ε.Ε. Αντί αυτά να μετουσιωθούν σε δρόμους, αεροδρόμια, λιμάνια, τραίνα, εργοστάσια, πηγές ενέργειας, ξενοδοχεία, καλλιέργειες, κτηνοτροφίες (που θα τα απολαμβάναμε όλοι μαζί και θα είχαμε οικονομική αυτοτέλεια) κατέληξε εμμέσως μέγα τμήμα αυτών των δις -με την ευλογία των πολιτικών- σε τσέπες ιδιωτών ψηφοφόρων. Αυτοί οι ιδιώτες (σχεδόν το 1/3 των εκλογέων) είναι οι αδιάλλακτοι «μενουμευρώπηδες» και οι υπέρμαχοι του ευρώ. Πασπαλίζουν την φιλοευρώ τοποθέτηση τους με το συμφέρον της Ελλάδας. Συσκοτίζουν έτσι σκοπίμως την προσωπική τους αλήθεια. Ότι δηλαδή έχουν παστωμένο ρευστό από τα χρόνια του δανεισμού και της ευμάρειας και τρέμουν μην τυχόν το απωλέσουν ή τους εξατμισθεί με την έλευση εθνικού νομίσματος. Όποιος δε τολμήσει να ψελλίσει την λέξη «δραχμή», δεν αγαπάει την Ελλάδα (ενώ αυτοί την αγαπούν) και θέλει να την κάνει Αργεντινή.
Μετά ταύτα λοιπόν, ο καλός μας φίλος θα παραμείνει πάλι στα μικρά, στα φτωχά, στα άσημα. Αν και πολύ θα του ταίριαζε –τώρα που το καλοσκέφτεται- ένα κόμμα με τον τίτλο «Καλά Κρασιά» ...