Τι σχέση τώρα μπορεί να έχει το πείραμα του Παβλόφ με την ελληνική πραγματικότητα; Εκεί που είναι ο σκύλος βάλτε τον λαό, στο κουδούνι βάλτε το ντόπιο πολιτικό σύστημα, τα Μ.Μ.Ε και την οικονομική ελίτ και στο κρέας την Ε.Ε και το διεθνές τραπεζικό σύστημα.

Ο «σκύλος» στα χρόνια της πλήρους ευμάρειας (2000-2009) άκουγε το «κουδούνι» και αμέσως μπροστά του έφτανε άφθονο το «κρέας». Από το 2010 το κουδούνι άρχισε να χτυπά περισσότερες φορές και μόνο την μια ερχόταν το κρέας. Συνήθισε λοιπόν ο ελληνικός λαός την τελευταία οκταετία και στον χωρίς ανταπόκριση ήχο του κουδουνιού. Το έμφυτο ανακλαστικό του άρχισε να αδρανεί και ο ίδιος να περνά σε καθεστώς απάθειας και μοιρολατρείας. Έφτασε έτσι να μην αντιδρά  στο κρέας. Να αισθάνεται χορτάτος , αρκεί να συνεχίζει να χτυπά το κουδούνι.

Το κουδούνι αρχίζει πλέον σε ενεστώτα χρόνο -κατόπιν επιταγής προς εκτέλεση-  να χτυπά με άλλο ήχο και να εμφανίζει σάπιο κρέας. Εκεί που υπήρχε φρέσκο κρέας (μισθοί, δώρα, συντάξεις, επικουρικά , εφ’άπαξ ) το αντικαθιστά με αλλοιωμένο (μισθοί ημιαπασχόλησης, κοινωνικά επιδόματα, «εθνική» σύνταξη, κοινωνικά παντοπωλεία, φορολοταρία). Και πάλι ο σκύλος ξεγελιέται με τον ήχο του κουδουνιού.

Αρκεί κάτι να εμφανίζεται μπροστά του, έστω κι αν δεν τρώγεται. Αισθάνεται -με τα πολλά που τον έχουν βρει-  κλεισμένος στο κλουβί, ιδρυματοποιημένος, ξεδοντιασμένος, φοβικός να βγει έξω να κυνηγήσει την τροφή του. Κάθεται παθητικά στις οθόνες, θεωρεί τα capital controls (πάνω στα λεφτά του) σαν φυσιολογική κατάσταση και εθίζεται στις απορριπτικές αποφάσεις του Ν. Κατσέλη, στην θέα των πλειστηριασμών, στο μελλοντικό αναπόφευκτο κούρεμα καταθέσεων (αφού τα εκπλειστηριάσματα δεν θα φέρουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα). Θα πει και ευχαριστώ την 1-1-2019, όταν μεσοσταθμικά θα μειωθούν 18% όλες οι συντάξεις και η Α.Α.Δ.Ε θα του πάρει επιπλέον ένα τουλάχιστον μηνιάτικο τον Ιούλιο με την εκκαθάριση του φόρου.

Αρκεί να χτυπά το κουδουνάκι κομίζοντας τα αποφάγια της Ε.Ε …