H κατάρα αυτού του ανεπανάληπτου εγκλήματος επιβιώνει, σε όλο της το τραγικό μεγαλείο, στη «διαμάχη» του Ισραηλινού κράτους με τους πρώην νόμιμους κατοίκους της Παλαιστίνης. Αυτουργοί, και του ναζιστικού εγκλήματος, αλλά και του συνεχιζόμενου μαρτυρίου που υποβάλλεται ο λαός της πρώην Παλαιστίνης εδώ και τρεις γενεές, είναι, όπως συνήθως, οι λευκοί κάτοικοι του χριστιανικού Δυτικού Κόσμου. Αυτοί οι κάτοικοι ήταν και είναι οι αυτουργοί, οι οργανοπαίκτες. Όργανα τους ήταν η ναζιστική Γερμανία για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, και έκτοτε το εβραϊκό κράτος του Ισραήλ για το Μαρτύριο των Παλαιστινίων, εντός και εκτός της Παλαιστίνης.
Και στις δύο περιπτώσεις το έγκλημα στόχευσε και στοχεύει στην εξαφάνιση ενός λαού. Στην περίπτωση του Ολοκαυτώματος ο στόχος ήταν η εξολόθρευση της εβραίικής φυλής, τουλάχιστον μέσα στα όρια της Ευρώπης. Στην περίπτωση του κράτους του Ισραήλ, ο στόχος είναι η εξαφάνιση μίας εθνικής ταυτότητας, αυτής των Παλαιστινίων, εξαφανίζοντας σταδιακά το έδαφος, το χώμα, την φυσική επικράτεια που διαμορφώνει και ορίζει ιστορικά αυτήν την εθνική συνείδηση και ταυτότητα.
Κεντρικό θέμα σε αυτήν την κατάρα του Ολοκαυτώματος, είναι ότι λαμβάνει χώρα και ευδοκιμεί μέσα στον χριστιανικό χώρο του μοντέρνου Δυτικού Κόσμου. Η Γερμανία, στην εξτρεμιστικά εγκληματική μορφή του Ναζισμού, έδωσε οστά στην πανάρχαια καταδίωξη που υφίσταντο οι εβραϊκές κοινότητες της Διασποράς από τους διάφορους ευρωπαίους λαούς ανά τους αιώνες. Αντιθέτως, η εβραϊκή διασπορά στις μουσουλμανικές χώρες έτυχε ιστορικά πολύ ηπιότερη μεταχείριση, σαν μειοψηφία σε αραβικές χώρες. Και αυτό διότι η μουσουλμανική θρησκεία, ξεκινώντας από τον Μωάμεθ, εδραίωσε τον σεβασμό προς τις δύο άλλες προυπάρχουσες μονοθεϊκές θρησκείες μέσα στη θεολογία της.
Είναι λοιπόν, άκρως παράδοξο, και μεγάλη ειρωνεία της Ιστορίας, το γεγονός ότι το εβραϊκό κράτος του Ισραήλ, από τραγικό θύμα ενός χριστιανικού, ρατσιστικού κράτους, της Γερμανίας, μεταμορφώθηκε, μέσα στις γενεές που πέρασαν, σε θύτη ενός άλλου λαού, που, όχι κατά τύχη, είναι πλειοψηφικά της μωαμεθανικής πίστης. Αυτό δεν έγινε κατά λάθος. Ιστορικά, η ηγεσία του χριστιανικού Δυτικού Κόσμου, στο τέλος τους Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, επέλεξε να ξεπλύνει το ανεπανάληπτο έγκλημα του Ολοκαυτώματος, ρίχνοντας όλο το βάρος και την ευθύνη, στους μόνους αθώους αυτού του εγκλήματος, στους ιστορικούς κάτοικους της Παλαιστίνης.
Εάν υπήρχε Θεία Δίκη σε αυτόν τον «ευσεβή» χριστιανικό Δυτικό Κόσμο της μοντέρνας εποχής, τότε οι νικητές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία, θα είχαν παραχωρήσει ένα σημαντικό μέρος της Γερμανικής επικράτειας, σαν δίκαιη τιμωρία και σαν αναγκαία εξιλέωση στην εβραίική φυλή, και θα είχανε ιδρύσει, όπως κάνανε μέσω του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών το 1948, το αυτοδύναμο, ανεξάρτητο και πλήρως εβραϊκό κράτος του Ισραήλ, κάπου στην Γερμανία, και όχι στην Παλαιστίνη, διώχνοντας τον γερμανικό λαό από την επικράτεια του Ισραήλ στα άλλα κρατίδια της Γερμανίας, και επιτρέποντας στους Παλαιστίνιους να συνεχίσουν να ζούνε στην πατρίδα τους, όπως κάνανε ανά τους αιώνες.
Είναι αστείο και υποκριτικό το επιχείρημα ότι το Ισραήλ έπρεπε να ιδρυθεί στην Παλαιστίνη. Εάν είχε πραγματικό ιστορικό βάρος αυτή η ιδέα, τότε θα μπορούσε η Ελλάδα να ζητάει τις επικράτειες της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και η Ιταλία τις επικράτειες της Ρωμαίικής αυτοκρατορίας. Το βασικό θέμα στην επιλογή και επικύρωση της Παλαιστίνης για την επικράτεια του Ισραήλ, ήταν ότι κόστιζε στην Αμερική πολύ λιγότερο να διώξουν φτωχούς μωαμεθανούς από την πατρίδα τους, παρά να διώξουν τους εγκληματίες Γερμανούς από την δικιά τους.
Αντί μίας παρόμοιας προσπάθειας απόδοσης πραγματικής δικαιοσύνης στο έγκλημα του Ναζισμού, οι ΗΠΑ εξιλέωσαν την Γερμανία στο πι και φι, της χαρίσανε και όλα τα απίστευτα χρέη της ναζιστικής καταστροφής, και ως που να πεις κίμινο, η Γερμανία είχε καταστεί ο καλύτερος φίλος των Αμερικανών, και είχε γίνει ο μεγαλύτερος υποστηρικτής στην Ευρώπη του Ισραηλινού κράτους, πάνω στις πλάτες των Παλαιστινίων. Και όλα ήταν ωραία και καλά, διότι η Κατάρα του Ολοκαυτώματος είχε για τον Χριστιανικό κόσμο εξαγνιστεί, δηλαδή εξοριστεί, και είχε μεταφερθεί στην Μέση Ανατολή, όπου ζει και βασιλεύει τραγικά ανάμεσα στου Εβραίους και στους Άραβες. Και οι Χριστιανοί νίπτουν τις χείρες τους, έκτοτε.
Αυτή η γεωπολιτική σκοπιμότητα διαφάνηκε και από το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έγιναν οι καλύτεροι φίλοι και προστάτες της πρώην ναζιστικής Γερμανίας, και οι χειρότεροι εχθροί της Σοβιετικής Ένωσης, που είχε παλέψει ηρωικά εναντίον του Ναζισμού, και ο λαός της είχε υποστεί τις μεγαλύτερες απώλειες στον πόλεμο εναντίον του Χίτλερ. Αλλά οι γεωπολιτικές επιλογές βασίζονται πάντα στα λεφτά, και η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση, αποτελούσε για το αμερικανικό κεφάλαιο πολύ σοβαρότερο κίνδυνο από την εγκληματική Γερμανία.
Η ιστορία του Ολοκαυτώματος μας διδάσκει ότι βασικό στοιχείο της γερμανικής επιλογής ήταν η ξεκάθαρη αντίληψη ότι η ζωή ενός Εβραίου ή μίας Εβραίας, δεν άξιζε καθόλου σε σύγκριση με την ζωή ενός Γερμανού ή μίας Γερμανίδας της Αρίας φυλής. (Αυτή η χριστιανοευρωπαϊκή αντίληψη διαφαίνεται και την στιγμή που γράφω αυτό το άρθρο, καθότι το πρόγραμμα του υπολογιστή που μου διορθώνει τα ελληνικά μου, με αφήνει να γράφω την λέξη «εβραίος» με μικρό έψιλον, αλλά δεν με αφήνει να γράψω την λέξη «Γερμανός» με μικρό γάμα!).
Στην διαιώνιση της Κατάρας του Ολοκαυτώματος, βλέπουμε ένα παρόμοιο εξευτελισμό της ανθρωπιάς του εχθρού από τους Ισραηλινούς προς τους Παλαιστινίους. Μόνο οι αριθμοί των πεθαμένων στην τελευταία «διαμάχη», (βλέπε σφαγή), μεταξύ Ισραήλ και Γάζας, δείχνουν ότι οι απώλειες των μωαμεθανών είναι εκατονταπλάσιες των εβραίων. Ένας Ισραηλίτης αξίζει όσο εκατό Παλαιστίνιοι. Και φυσικά, οι μεν κατακτητές επιτρέπεται να ζούνε με ευημερία και δημοκρατία. Οι κατακτημένοι δεν έχουν δικαίωμα ούτε στο ένα ούτε στο άλλο.
Και μία προσωπική ομολογία. Στα φοιτητικά μου νιάτα ήμουν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της σύστασης του κράτους του Ισραήλ, ακόμα και εις βάρος των Παλαιστινίων, και σε αντίθεση με μία στενή μου φίλη, Εβραία. Στον πόλεμο του Ιουνίου 1967, ήθελα να πάω εθελοντής στο Ισραήλ για να υποστηρίξω τον λαό εναντίον των Αραβικών κρατών, αλλά οι γονείς μου δεν με άφησαν. Τον επόμενο χρόνο, πήγα εθελοντής σε ένα Κιμπούτς για ένα μήνα.

Αυτή η εμπειρία ήταν και παρέμεινε η πιο συνταρακτικά θετική εμπειρία της ζωής μου. Τέτοιος υποστηρικτής ήμουνα της ιδέας και της πραγματικότητας του Ισραήλ. Αλλά με τα χρόνια, όμως, άλλαξα ριζικά, όταν είδα να διαιωνίζεται η αδικία εναντίον των Παλαιστινίων, οι οποίοι το μόνο που επιμένουν επί γενεές είναι να αρνούνται να εκδιωχθούν από το σπίτι τους. Να αρνούνται να χάσουν την ταυτότητα τους, σαν λαός. Εάν κοιτάξει κανείς την ιστορία της εβραϊκής Διασποράς, θα παρατηρήσει ότι και αυτοί οι άνθρωποι αρνιόντουσαν επί αιώνες να εγκαταλείψουν την ταυτότητα τους. Αυτό που τους έκανε αυτό που ήταν, και που τους διαχώριζε από τους άλλους κατοίκους της οικουμένης.