Ο ένας εαυτός της είναι η ηγεμονική θέση της γερμανικής οικονομίας όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως. Αυτός ο εαυτός της, με κίνητρο μία απαράμιλλα ισχυρή ιδεολογική και εθνοκεντρική επιλογή έχει επιβάλει στην Ευρωζώνη την καταστροφική πολιτική της αυστηρής, ολοκληρωτικής και πανδημικής δημοσιονομικής λιτότητας. Ο άλλος εαυτός της Μέρκελ, σαν ηγέτης της τωρινής Γερμανίας, είναι ένας γεωπολιτικός, διότι και στρατιωτικός, νάνος. Αυτός ο δεύτερος εαυτός της έχει ωθήσει την Μέρκελ να υποταχθεί, με μικρή και τελευταία εξαίρεση την Λιβύη, όλο και περισσότερο, στις γεωπολιτικές στρατηγικές επιλογές του Ομπάμα, ο οποίος με την σειρά του, είναι εγκλωβισμένος στις ανάγκες και απαιτήσεις της αμερικανικής βιομηχανίας πολέμου που έχει απόλυτη ανάγκη συνεχών και διαρκών γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων ανά την υφήλιο για να συντηρείται σε αιωνίως βιώσιμα επίπεδα, από απόψεως επιχειρηματικών δεδομένων.

Έτσι έχει φτάσει η Ευρώπη, και ειδικά η Ευρωζώνη, η οποία είναι πολύ πιο ευάλωτη λόγω του κοινού νομίσματος, σε μία οικονομική και γεωπολιτική κατάσταση που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς σαν την τέλεια καταιγίδα. Από την μία μεριά, η ιδεολογική αδιαλλαξία και η εθνοκεντρική απληστία της Γερμανίας έχουν οδηγήσει την Ευρωζώνη στο χείλος του αποπληθωρισμού, και με μεγαλύτερη σιγουριά, τουλάχιστον στην αρχή μίας «χαμένης δεκαετίας» χαμηλού πληθωρισμού και σχεδόν ανύπαρκτης ανάπτυξης, αλλά ιαπωνικά, η οποία δεκαετία, εάν προσθέσει κανείς και τα πέντε χρόνια της τωρινής κρίσης, είναι μάλλον δεκαπενταετία και βάλε.

Η άλλη μεριά της τωρινής τέλειας καταιγίδας είναι η επιλογή της Μέρκελ, λόγω προσωπικής ατολμίας και έλλειψης σχετικής πείρας, να πάρει το μέρος του Ομπάμα στην τωρινή γεωπολιτική αντιπαράθεση των ΗΠΑ με την Ρωσία. Η Μέρκελ αφήνει να της διαφύγει μέσα από τα χέρια της μία ιστορική ευκαιρία να ξεκινήσει μία νέα αρχή για την γεωπολιτική ταυτότητα της Γερμανίας, και μαζί με αυτήν, και της Ευρωζώνης, προωθώντας μία άλλη γεωπολιτική επιλογή με την Ρωσία στην υπόθεση Ουκρανίας.

Αυτή η εναλλακτική γεωπολιτική επιλογή, δηλαδή μίας πραγματικής και ρεαλιστικής διαπραγμάτευσης και διευθέτησης με την Ρωσία, χωρίς ούτε οικονομικούς ούτε στρατιωτικούς πολέμους, των αναγκών του Ουκρανικού κράτους, αλλά και της ρωσόφωνης μειονότητας και της ρωσικής γεωπολιτικής ασφάλειας, θα ήταν μία πολιτική πλησιέστερη στον ηγετικό χαρακτήρα της Μέρκελ της ίδιας. Μία τέτοια πολιτική θα ήταν σε αρμονία με τους ισχυρούς οικονομικούς δεσμούς της Γερμανίας αλλά και της Ευρώπης με την Ρωσία, σε αρμονία με τις γεωπολιτικές ανάγκες της Ευρωζώνης με την γειτονική Ρωσία, αλλά κοιτώντας και την άμεση οικονομική κρίση αποπληθωρισμού στην Ευρωζώνη, άμεσα αναγκαία για την οικονομική υγεία της Ευρωζώνης, και την διαφύλαξη του Ευρωπαϊκού ονείρου.

Παραδόξως πως, μία τέτοια γεωπολιτική στρατηγική της Μέρκελ θα τύχαινε ενός μυστικού, θα έλεγα, ενδομύχου υποστηρικτή, μέσα στην καρδιά του Αμερικανικού συστήματος, του ίδιου του Προέδρου Ομπάμα, ο οποίος από την αρχή της θητείας του, προσπαθεί όσο του επιτρέπεται από το κεφαλαιοκρατικό σύστημα της εγχώριας βιομηχανίας πολέμου, να στρέψει την Αμερική μακριά από στρατιωτικές αναμετρήσεις ανά την υφήλιο, και προς την καλυτέρευση της αμερικανικής οικονομίας και των βιοτικών αναγκών του αμερικανικού λαού, κάτι που ο τελευταίος το γυρεύει πλειοψηφικά εδώ και χρόνια. Μία άρνηση της Μέρκελ να ακολουθήσει την αμερικανική πολιτική στην Ουκρανία, θα εύρισκε πιστεύω τον Ομπάμα σαν κρυφό σύμμαχο, δίνοντας του την ευκαιρία και την δικαιολογία για μία λιγότερο επιθετική και αδιάλλακτη πολιτική εναντίον της Ρωσίας. Να μην ξεχνάμε ότι ο Ομπάμα τσακώθηκε με τον Νετανυάχου, σε προσωπικό επίπεδο γύρω από την πολιτική του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, ότι προώθησε την πρωτοβουλία του Κάμερον και του Σαρκοζί στην περίπτωση της Λιβύης, ότι αρνήθηκε όλα αυτά τα χρόνια να ανακατευτεί στρατιωτικά στην Συρία, ότι αρνήθηκε να επιτεθεί στο Ιράν, κάτι που απαιτούσε το Ισραήλ, και τώρα, εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, προσπαθεί όσο μπορεί να μην ανακατέψει τον αμερικανικό στρατό.

Μια διαφορετική στάση της Μέρκελ θα βοηθούσε τον Ομπάμα να καταφύγει σε μία λιγότερο επιθετική στάση στην Ουκρανία, δηλαδή, κατά ειρωνεία της τύχης, θα ήταν μία επιλογή πιο αρεστή και πιο αρμόζουσα στις προσωπικές ηγετικές επιλογές και των δύο αυτών ηγετών. Αλλά, ακόμα μία φορά, το σύστημα που ο αείμνηστος Πρόεδρος Άιζενχάουερ βάπτισε, κατονόμασε και βασικά ξεμπρόστιασε στο τέλος της προεδρικής του θητείας πριν πολλές δεκαετίες, το περίφημο Military-Industrial Complex, καταφέρνει να καθορίζει, να προωθεί και να επιβάλλει την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, δηλαδή την εξωτερική πολιτική του Δυτικού («Ελεύθερου») Κόσμου.

Έτσι, σύσσωμη η Ευρώπη, με κέντρο την Ευρωζώνη, με περισσότερο ατυχείς τους πληθυσμούς στην περιφέρεια της, έχουμε πια σίγουρη μία γενικότερη και βαθύτερη επιδείνωση της οικονομίας, από την Γερμανία έως την Ελλάδα, με απρόσβλεπτα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα οικονομικά και κοινωνικά επακόλουθα για όλη την Ευρωζώνη αλλά και για κάθε κράτος χωριστά. Αλλά ο πόλεμος και η βιομηχανία του, συμπεριλαμβανομένης και των εγχώριων βιομηχανιών πολέμου της Γερμανίας και της Γαλλίας, ζουν και βασιλεύουν. Η μεν Γαλλία, με όλη την επιθετικότητα και την εχθρότητα της εναντίον του «κακού» Πούτιν, φρόντισε να εξαιρέσει την πώληση πολεμικών πλοίων για την μεταφορά ελικοπτέρων από τον πρόσφατο οικονομικό πόλεμο, και η Γερμανία, τάχιστα, έσπασε ένα ταμπού της από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και πουλάει όπλα στο Ιράκ για να οπλιστούν οι Κούρδοι στον Βορρά εναντίον του Ισλαμικού Κράτους.

Έτσι η Μέρκελ αλλάζει σιγά σιγά ταυτότητα και ρέπει προς το «made in USA», και η Γερμανία μεταμορφώνεται, στο στρατιωτικό, γεωπολιτικό επίπεδο, σε μία, ακόμα λιλιπούτια, Αμερική.

Υστερόγραφο:

Η μοίρα των βιομηχανιών πολέμου, ειδικά της αμερικανικής, είναι βασικά τραγική, και πρέπει να τους λυπάται κανείς, παρόλα τα τεράστια κέρδη που απολαμβάνουν όταν πιάνουν την καλή, όπως πρόσφατα οι αμερικανικές εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, πρωτύτερα ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, το Βιετνάμ, και πάει λέοντας.

Για να καταλάβει κανείς την τραγική θέση μίας βιομηχανίας πολέμου, φανταστείτε προς στιγμή, ότι ξαφνικά, για πέντε χρόνια, ανά την υφήλιο, κανείς δεν θα αγόραζε κανένα νέο αυτοκίνητο Voklswagen. Αντί αυτού, φανταστείτε ότι όλοι οι λαοί αποφάσιζαν για μία πενταετία να μη αγοράσουν κανένα νέο αυτοκίνητο από αυτήν την τεράστια βιομηχανία, παρά να συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τα παλιά Folkswagen όσοι τα έχουν, να τα επισκευάζουν όσο μπορούνε, και να πουλάνε και να αγοράζουν μόνο τα υφιστάμενα αυτοκίνητα ανά την υφήλιο αυτής της εταιρείας.

Νομίζεται ότι η VOLKSWAGEN A.G. (Aktien Gesellschaft) θα μπορούσε να επιβιώσει για πέντε χρόνια χωρίς καμία πώληση; Και βέβαια όχι. Όλοι οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι της εταιρείας θα είχαν περάσει πάραυτα στην ανεργία, τα εργοστάσια θα είχαν κλείσει, τα μηχανήματα παραγωγής αυτοκινήτων θα είχαν αδρανήσει, παλιώσει και σκουριάσει, και αυτή η τεράστια, παγκόσμια βιομηχανία θα είχε εξαφανιστεί και θα είχε περάσει στην ιστορία. Αυτήν ακριβώς την άδικη και τραγική τύχη προσπαθούν να αποφύγουν όλες οι βιομηχανίες πολέμου με κάθε δυνατό τρόπο, με την αμερικανική βιομηχανία να δείχνει τον δρόμο τον λαμπρό.

Για αυτό και οι σποραδικές και πολύ φονικές και τρομοκρατικές δράσεις των εγχώριων Ελλήνων ομάδων «τρομοκρατίας», όπως ζούμε και ακούμε τα κατορθώματα τους, κάθε μέρα, λένε, μεν, ότι πολεμάνε την εξουσία, αλλά στην ουσία, συντηρούνε και τρέφουνε και μεγαλώνουνε και πλουτίζουνε την βιομηχανία πολέμου, και την ελληνική αλλά και την διεθνή. Έχοντας ζήσει δέκα χρόνια στην Ελβετία, και σαράντα στο Λος Άντζελες της Αμερικής, δεν έχετε ιδέα πόσο εντυπωσιάζομαι από τους χιλιάδες στρατιώτες και αστυνομικούς, με τον βαρύ τους πολεμικό οπλισμό, που συναντά κανείς σε κάθε γωνία, κάθε γειτονιάς, στην Αθήνα. Θα έλεγε κανείς, ότι όλη αυτή η βιομηχανία τρομοκρατικών επιχειρήσεων τροφοδοτείται, συντηρείται, ίσως και να διοργανώνεται από την παγκόσμια βιομηχανία πολέμου. Θα ήταν μία απαράμιλλα αποτελεσματική διαφήμιση και προώθηση των καταναλωτικών προϊόντων μίας οιασδήποτε βιομηχανίας...