Το μαρτυρικό κράτος του Ιράκ, αφού ήταν υποδουλωμένο από τους Οθωμανούς για αιώνες, και αφού το εκμεταλλεύτηκε αποικιοκρατικά η Μεγάλη Βρετανία στο πρώτο ήμισυ του εικοστού αιώνα, υπέφερε κάτω από τον σατράπη Σαντάμ για πάρα πολλά χρόνια. Δυστυχώς, αυτές οι παλιές εποχές, από ότι διαφαίνεται στην τωρινή του ιστορία, ήταν οι καλές εποχές. Αλλά η μοίρα είχα άλλα γραμμένα.
Σαν παραμύθι, ένας πρίγκηπας λαμπρός, από μία μακρινή και ένδοξη αυτοκρατορία, ο Γιώργος ο Μπους, ο γιός, (αυτός ο Άη Γιώργης στο Λυκαβηττό θα πρέπει να βλαστημάει την ώρα και την στιγμή που έγινε το όνομα του τόσο δημοφιλές σε όλες τις αρχοντικές οικογένειες από την Αμερική έως την Ελλάδα...), έλαχε να βάλει στο στόχαστρο του, την πανάρχαια κοινωνία στο Ιράκ, και έβαλε μπρος με την συμβουλή του πιστού και απόλυτα ανιδιοτελούς βοηθού του, του Ντικ Τσένη, να αφιερώσει την ζωή του και την θητεία του, αλλά και σίγουρα την υστεροφημία του, σαν πρόεδρος της Αμερικανικής αυτοκρατορίας, σε μία αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ, δηλαδή να απελευθερώσει τον Ιρακινό λαό από τον μισητό δικτάτορα, το περιώνυμο Σαντάμ, πρώην κολλητό φιλαράκο προηγουμένων προέδρων της Αμερικής, συμπεριλαμβανομένου και του μπαμπά Μπούς, (αλλά ποιος προσέχει τέτοιες βαρετές λεπτομέρειες...).
Ξεκίνησε λοιπόν αυτός ο λαμπρός πρώην πρίγκηπας, και νυν αυτοκράτορας της Αμερικής, να αλλάξει το καθεστώς στο Ιράκ. Regime Change, που λένε και οι Αμερικανοί, οι οποίοι έχουν πλημμυρίσει τα λεξιλόγια όλων των γλωσσών της υφηλίου με αξέχαστες και ανεπανάληπτες, και σίγουρα ιστορικές, έννοιες και φράσεις, «Αλλαγή Καθεστώτος», ούσα μία από αυτές. Εν αρχή ξεκίνησε η προπαγάνδα μέσω της ευγενής συμπαράστασης σχεδόν σύσσωμης της παγκόσμιας κοινότητας των βασικά και πολύ κεφαλαιοκρατικά εμπεδωμένων διεθνών ΜΜΕ. Όχι μόνο ο Σαντάμ άρχισε να μοιάζει σαν γέννημα του διαβόλου, σε σύγκρισή με όλους τους άλλους σύγχρονους δικτάτορες της υφηλίου, ακόμα και του γείτονα στην Σαουδική Αραβία, (αυτός όμως δεν μετράει γιατί είναι φιλαράκι του αμερικανικού κεφαλαίου), αλλά ακόμα χειρότερα, φαίνεται, τουλάχιστον οι κακές γλώσσες λέγανε, ότι είχε και στην κατοχή του και ατομικά όπλα ικανά να καταστρέψουν όλη την υφήλιο.
Και ο λαμπρός πρώην πρίγκηπας, και νυν αυτοκράτορας, αφού αφουγκράστηκε και την φωνή, όχι του μπαμπά Μπους, αλλά του μεγάλου Πατέρα του στον Ουρανό, σύμφωνα με δική του ομολογία σε δημοσιογράφο της εποχής, ξεκίνησε να επιτύχει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Το ένα τρυγόνι ήταν η αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ, και το άλλο, το ακόμα ενδοξότερο, ήταν να σώσει την υφήλιο από ένα ιρακινό ατομικό κατακλυσμό, χειρότερο και από τον πρώτο της Αγίας Γραφής, που κάπου στο ίδιο μέρος λένε να ξεκίνησε...Και ο λίαν αδαής αλλά αιωνίως υπάκουος, Αμερικανικός λαός τον ξεπροβόδησε με την ευχή του, για να πάει να κάνει το καλό και στο Ιράκ, και για να σώσει όλον τον κόσμο.
Α, ξέχασα, υπήρχε και τρίτο τρυγόνι που είχε βάλει στο μάτι ο Γιώργος ο Μπους ο νεότερος, και το οποίο δειλά δειλά, αλλά και με περισσή υπερηφάνεια το δήλωνε σε όποιον ήθελε ακούσει. Το τρίτο τρυγόνι ήταν η εκδοχή, ότι αλλάζοντας το καθεστώς στο ένα κράτος της Μέσης Ανατολής από μία αισχρή και τα μάλλα αιματηρή δικτατορία σε μία λίαν αναίμακτη και λίαν θριαμβευτική δημοκρατία, θα έστελνε τον ιό της δημοκρατίας (αυτή η μοντέρνα αρρώστια του Δυτικού Κόσμου), να κολλήσει όλα τα αυταρχικά καθεστώτα στην Μέση Ανατολή, τα οποία θα αλλάζανε καθεστώτα αστραπιαία και αυτά, και θα γινόντουσαν όλα δημοκρατικά, όπως και στην αμερικανική αυτοκρατορία του πρώην πρίγκηπα και τότε αυτοκράτορα Γιώργου Μπους, του μικρού.
Αφού κερδήθηκε η παγκόσμια μάχη της προπαγάνδας, ήρθε η ώρα της εισβολής στο Ιράκ του Αμερικανικού Αρμαγεδδώνα. Ενώ ο μπαμπάς Μπους είχε ονομάσει τον δικό του πόλεμο, Επιχείρηση Καταιγίδα της Ερήμου, ο Μπους ο νεότερος, βρήκε ένα άλλο τίτλο για την εισβολή, Operation Shock and Awe, δηλαδή, Επιχείρηση/Λειτουργία Σοκ και Δέος. Προσέξτε ότι παρόλο ότι αυτή η τεράστια στρατιωτική βομβιστική επιχείρηση της Αμερικής εναντίον του Ιράκ, σκοπό είχε να προκαλέσει τον φόβο και τον τρόμο στην Ιρακινή άμυνα και στον Ιρακινό λαό, η λέξη «τρόμος», («terror»), δεν υπάρχει στο όνομα της επιχείρησης διότι, φυσικά αυτή η λέξη έχει τεθεί, από την παγκόσμια προπαγάνδα που τηλεκινεί η αμερικανική αυτοκρατορία, σε αποκλειστική διαθεσιμότητα για μία πολλή ειδική κατηγορία ανθρώπων στην υφήλιο. Περισσότερα για αυτό, παρακάτω.
Αλλά για να είμαστε σίγουροι για τι ακριβώς «Σοκ και Δέος» μιλάμε, αλλά και για να φρεσκάρουμε και λίγο την πρόσφατη μνήμη μας, (πάντα καλή εξάσκηση για το Αλσχάιμερς, για μας τους υπερήλικους), παραθέτω και ένα βιντεάκι για τα καλά παιδιά που διαβάζουν το παρόν παραμυθένιο άρθρο.
https://www.youtube.com/watch?v=R30cbnkMG3s
Το χρηματικό κόστος της Αμερικανικής εισβολής και κατοχής του Ιράκ για πολλά χρόνια για τον Αμερικανό φορολογούμενο υπολογίζεται στα τρισεκατομμύρια. Ο τελευταίος, δηλαδή ο Αμερικανός φορολογούμενος, οφείλει να είναι υπόχρεος του Ντικ Τσένη, διότι το χρηματικό κόστος στο Ιράκ θα ήταν πολύ μεγαλύτερο, εάν η πρώην εταιρεία του Ντίκ, η περίφημη και, για μερικούς κακεντρεχείς, περιβόητη, Χάλλιμπέρτον, δεν έκανε τρομερές οικονομίες στις προσφορές άνευ ανταγωνισμού που παρουσίασε και κέρδισε από την Αμερικανική κυβέρνηση, για συμβόλαια παροχής πολλαπλών υπηρεσιών στο Ιράκ, από την συντήρηση και τον εφοδιασμό του Αμερικανικού Στρατού στην συντήρηση και επιδιόρθωση και λειτουργία των πολλαπλών εγκαταστάσεων εξαγωγής και μεταποίησης του Ιρακινού πετρελαίου, του δεύτερου σε μέγεθος όγκου κοιτασμάτων την εποχή εκείνη μετά από την γείτονα Σαουδική Αραβία.
Το κόστος σε ανθρώπινες ιρακινές ζωές, το μέτρησαν πολλοί. Μία από τις πιο έγκυρες, και μόνο μία από δύο μετρήσεις θανάτων εξαιτίας της αμερικανικής εισβολής και κατοχής του Ιράκ που αξιολογήθηκαν θετικά από αντικειμενικούς συναδέλφους επιστήμονες, είναι μία διπλή μέτρηση του επιστημονικού περιοδικού πολεμικών επιχειρήσεων, του βρετανικού Lance, η πρώτη το 2004 και η τελευταία το 2006, την οποία και παραθέτω στα γρήγορα, διότι ξεκάθαρα οι απώλειες ανθρώπινης ζωής δεν είναι μεγάλο θέμα μπροστά στην «τίμια αλλά άτυχη» ιστορική προσπάθεια του πρώην πρίγκηπα και τότε Αμερικανού αυτοκράτορα, Γιωργάκη Μπους, του νεότερου.
Από την εισβολή στο Ιράκ το καλοκαίρι του 2013 έως το καλοκαίρι του 2016, δηλαδή σε τρία μόλις χρονάκια, πέθαναν εξαιτίας της εισβολής και της κατοχής, πέραν της κανονικής και φυσικής θνησιμότητας από μη πολεμικές αιτίες στο Ιράκ, 655.000 άνθρωποι, ή 2.5% του πληθυσμού της χώρας. Μέσα σε τρία χρόνια!
Από αυτούς του 655.000 θανάτους, οι 600.000 ήταν βίαιοι.
Από τους βίαιους θανάτους, 31%, δηλαδή 186.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν από τον στρατό της εισβολής και της κατοχής, δηλαδή την συμμαχία της Αμερικής με τα άλλα κράτη της δυτικής συμμαχίας που έστειλαν εθελοντικά στρατεύματα. 24%, δηλαδή 144.000 άνθρωποι, πέθαναν από άλλους, δηλαδή ιρακινούς επαναστάτες, τζιχαδιστές, και άλλους ντόπιους πολεμιστές. Οι υπόλοιποι 276.000, δηλαδή το 46% των βίαιων θανάτων σκοτώθηκαν από αγνώστους πολεμιστές, είτε εγχώριους είτε της αμερικανικής «Συμμαχίας των Προθύμων».
Η έρευνα αυτή του Lance διεξήχθη με επισκέψεις σε 1,800 ιρακινές συνοικίες, όπου ερωτήθηκαν και απάντησαν γραπτώς 12,801 ιρακινοί ενήλικες, κάτι που αναλογεί στατιστικά, σύμφωνα με τις πιθανότητες, με ένα δημοσκοπικό πληθυσμό, διαλεγμένου απολύτως κατά τύχη, 3.700 ανθρώπων. Η συμβατική δημοσκόπηση που επικρατεί στην Αμερική, την τωρινή στιγμή, βασίζεται σε τυχαία μέτρηση 1.000 ανθρώπων, και αξιολογείται με ένα δυνατό, οριοθετικό λάθος του 3%. Δηλαδή, η δημοσκόπηση καταγραφής των θανάτων στο Ιράκ από την αμερικανική κατοχή, αξιολογείται τρεις φορές πιο καλά, από τις συμβατές δημοσκοπήσεις στο σύγχρονο αμερικανικό πολιτικό σκηνικό.
Μέσα στους πρώτους 36 μήνες της Αμερικανικής εισβολής και κατοχής στο Ιράκ, πέθαιναν, δηλαδή, εξαιτίας του πολέμου, 18,194 Ιρακινοί κάθε μήνα.
Το τελικό αποτέλεσμα, μετά από μία δεκαετία κατοχής, είναι ότι η Αμερική άφησε πίσω της ένα καθεστώς, τόσο εύθραυστο, τόσο διεφθαρμένο, τόσο μη δημοκρατικό, και τόσο μη νομιμοποιημένο, που μία αγανακτισμένη ομάδα εγχώριων πολεμιστών και αντιπάλων, οι οποίοι έχοντας σαν συγκολλητική τους κόλλα την πίστη τους σε ένα Θεό, διάφορον του Χριστιανικού, (τρόπος του λέγειν), και έχοντας την οργή μέσα τους από μία δεκαετία απίστευτης λεηλασίας, ηθελημένα ή αθέλητα, θεσμών, αξιών, παραδόσεων, οικονομικών πόρων και ανθρωπίνων ζωών από τους ξένους κατακτητές, ξεκίνησαν ένα εμφύλιο πόλεμο, και μέσα σε λίγους μήνες κυριάρχησαν πάνω σε ένα μεγάλο μέρος του Ιράκ και σε ένα μέρος της Συρίας, πολεμώντας τους εγχώριους «δωσίλογους», δηλαδή τους Ιρακινούς Σιίτες που δέχτηκαν να συνεργαστούν με τους Αμερικανούς και να αποκομίσουν προνόμια και (προσωρινή) πολιτική δύναμη από αυτούς.
Και ερχόμαστε τώρα στην κατασκευή του πιο φρέσκου εχθρού του αμερικανικού γεωπολιτικού συστήματος. Το περίφημο Ισλαμικό Κράτος. Μόνο και μόνο το όνομα αυτού του νέου εχθρού, του νέου αρχι-Τρομοκράτη, τα λέει όλα. Έχουμε φτάσει πια στο μεδούλι της προπαγάνδας που παρασκευάζει εδώ και δεκαετίες τον νέο υποχθόνιο, διαβολικό εχθρών των άμοιρων και απροστάτευτων Αμερικανών πολιτών, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται και ο γράφων. Το «ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ». Αυτό τα λέει όλα. Τον περασμένο αιώνα ήταν ο Καπιταλισμός εναντίον του Κομμουνισμού, και βοηθούσε τρομερά ότι ο Κομμουνισμός ήταν σαν σύστημα δεδηλωμένος αντι-θεϊκός. Όσο και να θέλει να βαυκαλίζεται ο Δυτικός, «ελεύθερος», Κόσμος, ότι έχει ξεπεράσει την θρησκοληψία, βοηθάει πολύ, και υποχθόνια, στην δημιουργία του προσωπικού μίσους, όταν ο νέο-κατασκευασμένος εχθρός της Οικουμένης, δεν πιστεύει σε ένα Θεό, Πατέρα Παντοκράτορα, αυτόν τον ίδιο τον Θεό, που ο πρώην πρίγκηπας Μπους, συμβουλεύτηκε μία αποφράδα ημέρα και έλαβε κάπως, δεν ξέρουμε πώς, την συμβουλή και την έγκριση να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ.
Τώρα έχουμε κατά ειρωνεία της τύχης, ένα άλλο, νέο, άγριο, επαναστατικό κίνημα, που επικαλείται τον δικό του Θεό, αυτόν του Μωάμεθ, (αν και ιστορικά υποτίθεται ότι μιλάμε για το ίδιο και απαράλλακτο πρόσωπο, μόνο οι προφήτες τους είναι διαφορετικοί, και σε πόλεμο ο ένας με τον άλλον), για να επιβάλει, και αυτό με την σειρά του την δικιά του (ισλαμική) αλλαγή καθεστώτος, η οποία αλλαγή, τουλάχιστον, είναι ένα πολύ περισσότερο εγχώριο φρούτο από το Αμερικανικό χολιγουντιανό εισαχθέν. Νομίζω ότι θυμάμαι ένα βασικό κανόνα ιδιαίτερα εμπνευσμένης ανθρώπινης διαίτης να συμβουλεύει την άλωση μόνο εγχωρίων και μόνο εποχιακών προϊόντων. Διαφαίνεται λοιπόν, ότι ίσως, αυτό το νέο γεωπολιτικό κατασκεύασμα με τον απλό όσο και δυναμικό, διότι πανδημικό, τίτλο, να είναι προϊόν, όχι μόνο σωστά ντόπιο, αλλά και εποχιακό, δηλαδή, ήρθε ίσως η κατάλληλη στιγμή, η κατάλληλη γεωπολιτική εποχή, για ένα κίνημα να επιτύχει να ιδρύσει και να δοκιμάσει την δική του συνταγή για «Ισλαμικό Κράτος».
(Παρακαλώ μην σπρώχνεστε, όλοι θα έχετε την ευκαιρία να επιβάλετε μία αλλαγή στο καθεστώς της αρχαιότερης ανθρώπινης κοινωνίας στον Κόσμο – ποιος θα προφήτευε μία τέτοια συμφορά πριν πολλές χιλιάδες χρόνια...).
Το ότι η παγκόσμια εμπεδωμένη δημοσιογραφία του Κόσμου ξεκίνησε ορμητικά με την ειδικευμένη προπαγάνδα, έχοντας λάβει τις κατάλληλες αλλά πολύ αόρατες διαταγές από το Σύστημα, φάνηκε από το καλημέρα, όταν με το πρώτο αίμα που χύθηκε σε αυτό τον εμφύλιο πόλεμο, όπου το Ισλαμικό Κράτος αποδείχθηκε επικρατέστερο στις πολεμικές αρετές, οι πολεμιστές αυτοί χαρακτηρίστηκαν αυτόματα τρομοκράτες, με φοβερές και τρομερές ιστορίες σφαγών, βιάσεων και κακοπραγιών εναντίον άμαχων και άστεγων πληθυσμών που διαδόθηκαν στην διαδικτυακή και τηλεορασική υφήλιο, λες και ήταν ο πρώτος πόλεμος, εμφύλιος ή όχι, που συμπεριλάμβανε τραγικές, φυλετικές και απάνθρωπες πράξεις εναντίον αμάχων πολιτών. Αλλά αυτοί, σύμφωνα με τα παγκοσμιοποιημένα ΜΜΕ, ήταν οι Αρχι-Τρομοκράτες. Οι τρομοκράτες που έβαζαν τα γυαλιά σε αυτούς που υποτίθεται δίδαξαν την τέχνη της τρομοκρατίας, τους οπαδούς της Αλ Κάιντα.
Σύσσωμη η υφήλιος, (μιλάμε φυσικά για εμάς, τους πολίτες του «ελεύθερου» και λίαν δημοκρατικού Δυτικού Κόσμου), κατατρόμαξε με αυτούς τους νέους διαβόλους, και μάλιστα, κατά παραγγελία αλλόθρησκους, και μάλιστα φονταμενταλιστές, αλλά από τους κακούς φονταμενταλιστές, τους ισλαμιστές. Δεν μιλάμε, δηλαδή, για τους Αμερικανούς φονταμενταλιστές, την βασική εκλογική βάση των Ρεπουμπλικάνων, και του «ξαναγεννημένου Χριστιανού», του Μπους γιού, αυτού που επικοινωνεί τόσο αποτελεσματικά με τον Πατέρα του στο Υπερπέραν. Αυτοί οι Αμερικανοί φονταμενταλιστές είναι η αφρόκρεμα του Αμερικανικού Χριστιανισμού, με πολλή ισχύ στα γεωπολιτικά θέματα της Αμερικής, άρα και της Υφηλίου. Και να μη ξεχνάμε και την αφρόκρεμα της αφρόκρεμας, (lα crème de la crème που λεν και οι Γάλλοι), τους φονταμενταλιστές της Εβραίικής θρησκείας, τους Ορθόδοξους Εβραίους, οι οποίοι επίσης έχουν λίαν δυσανάλογη γεωπολιτική επιρροή στην Οικουμένη, ιδίως στην Μέση Ανατολή αλλά όχι μόνο, συγκριτικά με το μέγεθος τους.
Για να δούμε λοιπόν πόσο τρομοκρατικά διαβολικοί είναι αυτοί οι νέοι εχθροί του Δυτικού Κόσμου, αυτοί οι εχθροί, που ακόμα και η Γερμανία της Μέρκελ, που προσπαθεί απεγνωσμένα να αντιγράψει την αμερικανική εξωτερική πολιτική, έσπευσε να αποφασίσει ότι το Ισλαμικό Κράτος αποτελεί άμεσο κίνδυνο εναντίον της Γερμανίας, έσπευσε να στείλει πολεμικό οπλισμό στους Κούρδους του Ιράκ, για να πολεμήσουν τους διαβόλους (για να ανασάνει, ευτυχώς, και η γερμανική βιομηχανία πολέμου από την ανομβρία ελληνικών πολεμικών παραγγελιών), και μόλις προ ημερών, με ένα αλαζονικότατο, αλλά και εντελώς πρωτότυπο, πλην παράλογο, βήμα, αποφάσισε να «απαγορεύσει» το Ισλαμικό Κράτος. Κάποιος πρέπει τέλος πάντων να μου πει πώς μπορεί κανείς να απαγορεύσει ένα κράτος;;; Θέλω να το μάθω για να το πω στον Τσίπρα και να τον βάλω να απαγορεύσει την Γερμανία.
Χτύπησα λοιπόν το Google για να πληροφορηθώ για τις απώλειες ζωής αμάχου πληθυσμού στον εμφύλιο πόλεμο που ξεκίνησε το Ισλαμικό Κράτος. Και βρήκα πάνω πάνω, ένα άρθρο της βρετανικής εφημερίδας Guardian από τον Ιούλιο του 2014. Η εφημερίδα αυτή λοιπόν επικαλείται επίσημους αριθμούς των Ηνωμένων Εθνών, όπου μετρήσανε τους πρώτους έξη μήνες του 2014, συνολικά 5.504 νεκρούς άμαχους πολίτες στο Ιράκ, και σε όλο το 2013, συνολικά 7.800 νεκρούς πολίτες από τον εμφύλιο πόλεμο του Ισλαμικού Κράτους, εναντίον των αντιπάλων τους. Δεν χρειάζομαι φυσικά να αντιπαραθέσω αριθμητικά, στην παρούσα παράγραφο, την απώλεια ζωής που προκάλεσε η αμερικανική προσπάθεια αλλαγής του καθεστώτος του Ιράκ, με αυτούς τους πενιχρούς αριθμούς που κατάφεραν αυτοί οι διαβολικοί τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους, οι οποίοι κατά την γνώμη μου, πρέπει να ντρέπονται να θέλουν να παριστάνουν τους τρομοκράτες, μάλλον τρομοκράτες του γλυκού νερού εγώ θα τους αξιολογούσα. Εδώ και το κακόμοιρο το Ισραήλ, κατάφερε μέσα σε πενήντα μέρες εισβολής και βομβαρδισμού του πληθυσμού της Γάζας, να σκοτώσει σύμφωνα, πάντα, με τα Ηνωμένα 'Έθνη, 1.473 άμαχους πολίτες, μεταξύ των οποίων και πάνω από 500 παιδιά. Αλλά το Ισραήλ είχε το δικαιολογητικό ότι ο πόλεμος εναντίον των Παλαιστινίων της Γάζας ήταν αμυντικός.
Εν κατακλείδι λοιπόν, τελειώνουμε αυτό το γεωπολιτικό παραμυθάκι, διαπιστώνοντας ότι το Ισλαμικό Κράτος, προσπαθώντας να αντιγράψει το καλό παράδειγμα του Αμερικανικού Αρμαγεδδώνα, το μόνο γεωπολιτικό αδίκημα για το οποίο είναι ένοχο, είναι ότι επιχειρεί μία δεύτερη προσπάθεια αλλαγής του καθεστώτος στο Ιράκ, για να διορθώσει τα σπασμένα των Αμερικανών, μετά την λίαν ατυχή προσπάθεια τους, για την οποία, όπως λέει και ο απαράμιλλος Ντίκ Τσένη του παραμυθιού, δεν φταίει ο αρχηγός του, ο Μπους, ο νεότερος, παρά ο Ομπάμα, μια και είναι μαύρος, και του κολλάνε πιο εύκολα όλες οι αδέσποτες ρετσινιές. Το πολύ παράδοξο λοιπόν είναι ότι το Αμερικανικό Σύστημα, αντί να συγχαρεί ένα επάξιο μαθητή τους, που απλώς τους αντιγράφει, ίσως πιο αποτελεσματικά, και ίσως να τους βάζει κάποια γυαλιά, αντιθέτως, μάλλον από ζωηρή γεωπολιτική ζήλεια, αποφάσισε να τους σταμπάρει σαν τους Νούμερο Ένα εχθρούς της Οικουμένης, για να μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχα τον ύπνο του δικαίου, και εμείς, οι Αμερικανοί πολίτες, αλλά και τα Γερμανάκια της Μέρκελ, (να της δίνει ο Θεός μέρες και να μου παίρνει χρόνια..).
Και να μη ξεχνάμε και το πιο σημαντικό της ιστορίας. Ότι, δόξα τον Θεό, τώρα θα αρχίσουν πάλι οι παγκόσμιες βιομηχανίες πολέμου να έχουν λίγο περισσότερη δουλειά, που είχε τελευταία στερέψει γιατί ο χαζός ο Ομπάμα προσπαθούσε να κάνει delete τους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, και να βγάλει και ο κακόμοιρος ο Ντίκ, λίγο χαρτζιλίκι παραπάνω. Έχει και δύο κόρες, αν θυμάμαι καλά, και πολλά ιατρικά έξοδα λόγω ασθενούς καρδιάς, και να μη ξεχνάμε και τα γεράματα του.
Και όλοι οι άλλοι εμείς ζήσαμε καλύτερα, αλλά στο Ιράκ, άστα να παν στον διάολο.