Η στήλη έχει επισημάνει σε παλαιότερο άρθρο, την απόλυτη γεωπολιτική ηλιθιότητα των τριών μεγάλων λατινικών κρατών, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, για την απόφαση τους να μη συμμαχήσουν στενά αναμεταξύ τους, για να πάρουν στα χέρια τους την στρατηγική ηγεσία της Ευρωζώνης από τα χέρια και την ιδεολογία των Γερμανών. Φανταστείτε τι μεγάλη, τουλάχιστον επικοινωνιακή, αλλά και βαρυσήμαντα γεωπολιτική διαφορά, θα παρουσίαζε ο μάλλον ανήμπορος κ. Βαλς, εάν σε αυτό το ταξίδι στο Βερολίνο, είχε εκ των προτέρων συνεννοηθεί και συμφωνήσει με τον ομόλογό του από την Ιταλία, τον κ. Ρέντσι, να προσγειωθούν την ίδια μέρα και ώρα στο Βερολίνο, και να πάμε μαζί να βρούνε την κα. Μέρκελ στο γραφείο της, και να της πούνε,
«’Άκουσε Κυρά μου, οι δύο οικονομίες μας, είναι μεγαλύτερες σε μέγεθος από την δικιά σου, και οι δύο λαοί μας είναι πολυπληθέστεροι του λαού σου, και, ξέρεις κάτι, ήρθαμε να σε πληροφορήσουμε, ότι εμείς αλλάζουμε πολιτική, και εσύ και ο λαός σου, και ο κ. Βάιντμαν, κάντε καλά, και κάντε ότι θέλετε.»
Γιατί δεν μπορούν αυτοί οι δύο, υποτιθέμενοι ηγέτες, να κάνουν κάτι τέτοιο; Τι τους εμποδίζει;;;
Ακούγοντας τον Γάλλο πρωθυπουργό πριν δύο εβδομάδες να σπέρνει απεγνωσμένα πολλά ηρωικά (αλλά κούφια) συνθήματα στο γαλλικό κοινοβούλιο, στην προσπάθεια του να κερδίσει μία ακόμα ψήφο εμπιστοσύνης για κυβέρνηση του προέδρου του, του γόη Ολάντ, τον πρόσεξα να χρησιμοποιεί τις βαρυσήμαντες λέξεις «ελευθερία» και «ισότητα», επικαλούμενος το ένδοξο παρελθόν της χώρας του, σαν ένα φάντασμα του μεσονυκτίου, να σπεύσει σε βοήθεια. Και θυμήθηκα, σαν καλός μαθητής που ήμουνα στο Δημοτικό, το περίφημό σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης, που ακόμα οι Γάλλοι φαίνεται να τους συγκινεί βαθιά. Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα. Και ένα γλομπάκι έλαμψε στο μυαλό μου. Νά γιατί οι Γάλλοι δεν τα βγάζουν πέρα μέσα στο Ευρώ! Δεν έχουν ούτε ελευθερία, ούτε ισότητα, ούτε, φυσικά, και αδελφότητα. Τους τα έχει φάει όλα αυτά, πανέξυπνα υποθάλψει και σφετεριστεί, η Γερμανία και οι κυβερνήσεις της αυτοκράτειρας Μέρκελ.
Την βασική ελευθερία για νομισματική και οικονομική πολιτική, την έχουν χάσει προ πολλού στις συνθήκες της Ευρωζώνης και στο πλαίσιο του κοινού νομίσματος, και όλες οι προσπάθειες τους να ανακτήσουν έστω και ψίχουλα επιρροής πάνω στην γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διαλύονται πάραυτα πάνω στο γερμανικό τείχος Μέρκελ-Σόιμπλε-Βάιντμαν. Για αυτό και ο Γαλλικός λαός, καταψήφισε και καταχαντάκωσε το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα όταν η Ευρώπη τους πρόσφερε την ευκαιρία πριν λίγα χρόνια.
Ισότητα, σίγουρα δεν έχουν, μέσα στην Ευρωζώνη, μπροστά στο οικονομικό και επερχόμενο γεωπολιτικό μεγαθήριο που λέγεται Γερμανία. Αυτό, το πολιτικό τσακάλι, η μακαρίτισσα Θάτσερ, το εννόησε ωραία και καλά, για την δικιά της την πατρίδα, και χωρίς να ντραπεί καθόλου, και χωρίς να κοκκινήσει, η να χάσει την εθνική της ψευτουπερηφάνεια, αρνήθηκε να συμμετάσχει στο κοινό νόμισμα με την Γερμανία, με τους κανονισμούς που η Γερμανία απαιτούσε, και που επέβαλε, διότι η μακαρίτισσα ήξερε, και το είπε δημοσίως, ότι η Μεγάλη, και λίαν συρρικνωμένη, Βρετανία, δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τον γερμανικό οικονομικό κολοσσό, διότι ακριβώς η χώρα της δεν ήταν «ίση» με την Γερμανία σε αυτό το κριτικό επίπεδο, το οικονομικό.
Αλλά οι Γάλλοι, και τραγικά και οι πολιτικοί τους, ή είχαν τυφλωθεί από την υπερτροφική ιδέα που είχαν για τον εαυτό τους και για την πατρίδα τους, ή απλούστατα, δεν είχαν πολιτική ηγεσία που να έχει την οξυδέρκεια να διαγνώσει την φάκα μέσα στην οποία ήθελαν να εισέλθουν, ή δεν είχε τα κότσια να επικοινωνήσει με ειλικρίνεια με τον γαλλικό λαό και να τον προειδοποιήσει περί του προβλήματος. Έτσι μπήκαν στο ευρώ, και άρχισαν τάχιστα, να χτυπάνε άγρια εμπορικά ελλείμματα έναντι της Γερμανίας, τα οποία εξακολουθούν έως την σήμερον ημέρα. Επίσης, οι εξαγωγές τους δεν άντεξαν τον διεθνή ανταγωνισμό εκτός του ευρώ, καθότι η Γερμανία φρόντισε να ανεβάσει την αξία του ευρώ, από την αρχή, και να την κρατήσει υψηλή, έως τον περασμένο μήνα, κυριολεκτικά, όταν ο Ντράγκι ξεκίνησε την απεγνωσμένη προσπάθεια αποφυγής του κινδύνου ενός καταστροφικού αποπληθωρισμού.
Και φυσικά, οι Γερμανοί, που ελέγχουν τα ευρωζωνικά, από το Α έως το Ω, είναι οι τελευταίοι ηγέτες που θα συνεργαστούν με τα άλλα μέλη του ευρώ, βάση της αξίας της Αδελφικότητας. Στο περιβόητο δίδυμο άστρο της Ευρωζώνης, Ανταγωνισμός και Αλληλεγγύη, ο Ανταγωνισμός λάμπει σαν ήλιος φλογερός, και η Αλληλεγγύη χάνεται σαν ένα αστεράκι στο φως της ηλιακής ημέρας. Οπότε, από εδώ πάει και η διάσημη αξία της Αδελφότητας, που οι Γάλλοι, μόνοι ίσως ανάμεσα στους λαούς του Δυτικού Κόσμου, αναγνωρίζουν σαν πρωταρχική αξία της κοινωνίας τους. Και έτσι εξηγείται πώς οι Γάλλοι έχουν τις μεγαλύτερες κοινωνικές δαπάνες, και τα ισχυρότερα εργασιακά συνδικάτα, κοινωνικές καταστάσεις και θεσμούς, που απειλούνται άμεσα από την πρόσφατη, τωρινή, και μεσοπρόθεσμη οικονομική πορεία της Ευρωζώνης.
Και σαν άμεσο αποτέλεσμα αυτής της φάκας μέσα στην οποία έχουν εγκλωβιστεί οι Γάλλοι, βλέπουμε το πολιτικό της σύστημα, αφενός να αυτό-αναπαράγεται, με απελπιστική αναποτελεσματικότητα, ανάμεσα στους κεντρώους πολιτικούς σαν τον Ολάντ και τον Σαρκοζί, και στην απόλυτη άρνηση και καταστροφή του Ευρωπαϊκού Ονείρου, της οποίας την σημαία, σαν μία μοντέρνα Μαντάμ Ντεφάρζ, κρατάει η Λε Πεν.