Πρώτον, το έθνος δεν θέλει και δεν μπορεί να βγει από το ευρώ.
Δεύτερο, μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε οικονομικά, αλλά ούτε και κοινωνικά, (η χαμένη γενιά των νέων), λόγω της καταστροφής που επέφερε η μνημονιακή πολιτική.
Τρίτο, ένα άλλο μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού επιβιώνει, με σοβαρή δυσχέρεια, αλλά με αρκετή ασφάλεια, το παρόν ναδίρ της ελληνικής οικονομίας.
Τέταρτον, εκ των πραγμάτων το ελληνικό κράτος θα εξακολουθήσει να χρειάζεται χρηματοπιστωτική βοήθεια από την Ευρώπη και τον ΔΝΤ για αρκετό ακόμα καιρό.
Πέμπτο, η ελληνική οικονομία δεν θα μπορέσει ποτέ να ανακάμψει δίχως διαρκή μαζική ιδιωτική επένδυση.
Έκτο, η διαρκής μαζική επένδυση δεν θα επιτευχθεί ποτέ άνευ πολιτικής σταθερότητας.
Έβδομο, ο ελληνικός κρατισμός εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει, και στην δυσλειτουργικότητα του, και στη διαφθορά του, αλλά και στην αναρχική του ανομία.
Όγδοο, μόνο μία κυβέρνηση με συντριπτική πλειοψηφία, όχι απλώς αυτοδυναμία, και οπωσδήποτε όχι κυβέρνηση ισχνού συνασπισμού, μπορεί να φέρει σε πέρας την ύστατη εθνική ανάγκη, που είναι η πλήρης, και ριζική εξυγίανση του ελληνικού κρατισμού.
Ένατο, πέραν της εξυγίανσης του ελληνικού κρατισμού, η κυβέρνηση στο μεσοπρόθεσμο θα κληθεί να διαπραγματευτεί δύο σημαντικότατα θέματα σχετικά με την οικονομική υγεία του έθνους, την αναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους, και την διαχείριση του ενεργειακού πλούτου.
Δέκατο, η διαχείριση και διαφύλαξη του ενεργειακού πλούτου της χώρας δεν μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς μία τελική και ασφαλή διαπραγμάτευση με την Τουρκία, κάτι που θα αναγκαστεί να περιπλέξει και να φέρει, ίσως, λύση και στο ζήτημα της Κύπρου.
Για όλους αυτούς τους δέκα λόγους, μόνο μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας μπορεί να τα φέρει εις πέρας με τον καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αυτό σημαίνει ότι η εθνική σωτηρία της Ελλάδας κρέμεται από τις πολιτικές του Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα, όχι όσον αφορά οτιδήποτε άλλο θέμα, αλλά κυρίως και αποκλειστικά, όσον αφορά την σχέση τους αναμεταξύ τους, πώς αντιμετωπίζει ο ένας τον άλλο, και πώς είναι διατεθειμένος ο ένας και ο άλλος να διαπραγματευτούν ένα κοινό σχέδιο για την σωτηρία της χώρας.
Και δεν νομίζω ότι είναι υπερβολικό να χαρακτηρίσει κανείς την αδυναμία ή την απροθυμία αυτών των δύο ηγετών να συνεργαστούν στενά, τίμια και ακέραια για την σωτηρία και την ευτυχία του έθνους, σαν μία στάση που να πλησιάζει ή και να ισοδυναμεί με εθνική προδοσία.
Δεν μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να απαιτεί από τον ελληνικό λαό αυτά που απαιτεί και επιβάλλει εδώ και χρόνια, και δεν μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να απαιτεί και να ελπίζει από την Άγγελα Μέρκελ και από τον Γερμανικό λαό αυτά που απαιτεί και ελπίζει, και να μην απαιτούν από τους ίδιους τους εαυτούς τους, και ο Σαμαράς και ο Τσίπρας, θυσίες κομματικές, ιδεολογικές και προσωπικές, οι οποίες συμπληρωματικά θα τους βοηθούσαν και θα τους επέτρεπαν να διαπραγματευτούν τίμια ο ένας με τον άλλο, και να συνεργαστούν στενά και αποτελεσματικά για την σωτηρία του έθνους.
Οτιδήποτε άλλο, και πέραν πάσης νομικής πραγματικότητας, παρά βάση μόνο του πολύ στενού μυαλού του γράφοντος, η διαιώνιση του πανάρχαιου ελληνικού πολιτικού διχασμού από αυτούς τους δύο πολιτικούς ηγέτες αυτή την ιστορική στιγμή ύστατης εθνικής ανάγκης ισοδυναμεί με προδοσία του έθνους.