Το κόστος του συνταγματικού σχεδιασμού, όπως διαφαίνεται από την ανάγκη να βρεις 180 βουλευτές για την εκλογή του Προέδρου, είναι φυσικά, η προσωρινή πολιτική «ρευστότητα». Μία φράση πιο ακριβής από τη φράση πολιτική «αστάθεια» που αρέσκεται να χρησιμοποιεί προς χειραγώγηση του λαού, η παράταξη των «τραπεζικιστών». Δηλαδή, η παράταξη, πολιτική όσο και δημοσιογραφική, που υποστηρίζει τις ανάγκες και τις επιταγές των τραπεζών ενάντια στις ανάγκες των λαών, που μερικοί από μας, του βαμμένους «λαϊκιστές», διάφοροι και ξέχωροι και ανεξάρτητοι από τους «κουμουνιστές, συνηθίζουμε να υποστηρίζουμε.
Το βάρος των 180 βουλευτών για να εκλέξει μία κυβέρνηση τον πρόεδρο της αρεσκείας της, και αυτονόητα, να μπορέσει να κυβερνήσει όλα τα τέσσερα χρόνια της θητείας της, αποτελεί το βασικό αντίβαρο ενάντια του πολιτικού βάρους των 50 βουλευτικών εδρών, που το ίδιο Σύνταγμα χαρίζει στο πλειοψηφικό πολιτικό κόμμα μετά από κάθε βουλευτικές εκλογές. Οι τρείς μνημονιακές κυβερνήσεις της κρίσης, και ιδιαίτερα η παρούσα, αποτελούν τέλεια παραδείγματα αυτής της, κατά την γνώμη μου, σοφής συνταγματικής επιλογής.
Και οι τρείς αυτές κυβερνήσεις, κυβέρνησαν την χώρα, επί πέντε χρόνια, βασιζόμενες, ως επί το πλείστο, σε ισχνές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, την ίδια στιγμή, που οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι δεν είχαν καθαρή λαϊκή υποστήριξη. Επί πλέον, και η κυβέρνηση του Γιωργάκη αλλά και ο κυβερνητικός Συνασπισμός Σαμαρά και Βενιζέλου, κέρδισαν τις εκλογές που τους ανέβασαν στην εξουσία, με υποσχέσεις και προγράμματα, που πάραυτα αναίρεσαν οι ίδιες σαν να μη είχε συμβεί τίποτα. Άλλες κυβερνήσεις με βαθύτερα ηθικά υπόβαθρα, αλλά που τέτοια τύχη για τον ελληνικό λαό, θα είχαν επιμείνει στην πραγματοποίηση των προεκλογικών των υποσχέσεων και θα είχαν παραιτηθεί βλέποντας ότι δεν ήταν σε θέση να τις πραγματοποιήσουν. Αλλά τέτοια επίπεδα πολιτικής ηθικής φαντάζουν σαν τα παραμύθια της Χαλιμάς.
Ο ελληνικός λαός ήταν και παραμένει σοβαρά αμφίθυμος και, θα έλεγα, μπερδεμένος, ως προς της τοποθέτηση του γύρω από την κρίση. Όλα αυτά τα χρόνια, υποστηρίζει συνεχώς την παραμονή στο ευρώ, την ίδια στιγμή που αντιτίθεται στα μέτρα λιτότητας, φωνάζει και παραπονείται ότι η χώρα δεν πάει καλά, και βλέπει μόνο επιδείνωση στο μέλλον. Παρομοίως, στην σημερινή συγκυρία, προτιμά την εκλογή του προέδρου από την παρούσα Βουλή, την ίδια στιγμή που στην συντριπτική του πλειοψηφία αντιτίθεται στην πολιτική της παρούσας κυβέρνησης, και την οποία πολιτική η παρούσα κυβέρνηση συνηθίζει να νομοθετεί με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, παρακάμπτοντας ακόμα και την κοινοβουλευτική διαδικασία.
Υπό την πίεση της πραγματικότητας του κινδύνου χρεοκοπίας και υπό την πίεση των δανειστών της, η χώρα βρίσκεται σε διαρκή υπαρξιακή κρίση. Δεν είναι το καλύτερο περιβάλλον για διόρθωση τω ατελείωτων ελληνικών προβλημάτων, αλλά αυτή είναι η δυσάρεστη πραγματικότητα, όχι μόνο της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα, αλλά και της ποιότητας της ελληνικής, όσο και της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας. Η παιδαγώγηση του βούρδουλα εξακολουθεί να είναι η προτίμηση της γερμανικής ηγεσίας. Για τους μεν αυτή είναι η μόνη ικανή παιδαγώγηση, για άλλους, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος, όχι.
Υπάρχει πιστεύω μία βασική αλήθεια στην ανθρώπινη κοινωνία. Η ενδογενής κακουχία προτρέπει τον άνθρωπο και το κοινωνικό σύνολο, πιο καλοπροαίρετα και με περισσότερο πνεύμα συνεργασίας, να ανταποκριθεί στα προβλήματα και να τα ανταπεξέλθει. Η κακουχία που είναι, ή φαίνεται να είναι, εξωγενής, προκαλεί μόνο αρνητικά αντανακλαστικά, πολλά από τα οποία, δυστυχώς, στρέφονται στο εσωτερικό εναντίων αλλήλων, και προκαλούν ενδογενή καταστροφή αποδυναμώνοντας την εσωτερική εθνική αλληλεγγύη. Αντιθέτως σπέρνουν τον απόλυτα δηλητηριώδη εθνικό διχασμό. Η νεότερη Ελλάδα ποτέ της δεν είχε μία στιγμή της ιστορίας της που να μην είχε ιδιοτελείς εξωτερικούς παράγοντες να αναμειγνύονται στα εσωτερικά της. Φυσικά, και μέσω των αλλεπάλληλων χρεοκοπιών της, ή ίδια η χώρα δημιουργούσε αίτια και πλαίσια εξωγενούς παρέμβασης και κυριαρχίας. Και η τραγωδία δυστυχώς συνεχίζεται…