Πολλοί υποστηρίζουν, και ίσως δεν έχουν άδικο, ότι η απατηλή υπόσχεση ήταν εσκεμμένο ψέμα.
Από την άλλη μεριά, είναι μία τραγική παθολογία της ελληνοευρωπαϊκής κρίσης το γεγονός ότι ο δημόσιος διάλογος κατά την διάρκεια της κρίσης, και στο εσωτερικό της Ελλάδας, αλλά και στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, και εκτός Ευρώπης, και από όργανα εξουσίας, και από όργανα μαζικής ενημέρωσης, αλλά ακόμα και από όργανα της διεθνούς οικονομολογικής επιστήμης, βρίθει δημοσίων επικοινωνιών οι οποίες είναι ανακριβέστατες, παραπλανητικές, ή και λανθασμένες, και οι οποίες προωθούν και συντηρούν ένα δημόσιο διάλογο ο οποίος ποτέ δεν βγάζει ξεκάθαρα, πόσον μάλλον εποικοδομητικά, αποτελέσματα διότι κανείς δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς εννοεί ο ίδιος με αυτά που λέει, ούτε, ακόμα περισσότερο, καταλαβαίνει τι λέει ο άλλος, όποιος και να είναι αυτός ο άλλος…
‘Έτσι και στο προκείμενο θέμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, εσκεμμένα ή αθέλητα, έκανε μία πολύ ατυχή συσχέτιση και σύγχυση εννοιών ανάμεσα στην ουσία της μνημονιακής πολιτικής, που φυσικά είναι όλα τα μέτρα που υποστηρίζουν την χρηματοδότηση προς την Ελλάδα, με το πλαίσιο των μνημονίων, που φυσικά είναι οι τρεις ομάδες εταίρων, και μη, δανειστών, που επιβάλλουν αυτά τα μέτρα ως αντιπαροχή, και με την διαδικασία επιτήρησης που συνοδεύει την επιλογή και πραγματοποίηση, η μη πραγματοποίηση, των συγκεκριμένων μέτρων.
Στην πραγματικότητα, όπως όλοι ξέρουμε αλλά συνήθως δεν θέλουμε να θυμόμαστε ή να παραδεχόμαστε, ανάμεσα στα πολλαπλά και πολυποίκιλα ουσιαστικά μέτρα των μνημονίων, από την αρχή υπήρχαν πολλά τα οποία ήταν απολύτως αναγκαία και εποικοδομητικά για την χώρα, και τα οποία μέτρα οι τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις των μνημονίων απέφυγαν, σαν ο διάολος το λιβάνι, να εκτελέσουν για μικροκομματικούς λόγους, έως ότου τους πήρε ο πολιτικός διάολος, που λένε, και τις ξαπέστειλε και τις τρεις διαδοχικά.
Στην προκειμένη περίπτωση ήταν λίαν ατυχές να μπερδέψει ο ΣΥΡΙΖΑ τα καταστροφικά αποτελέσματα των υφεσιακών μέτρων λιτότητας και υπερφορολόγησης σε όλα τα λάθος στρώματα της κοινωνίας και της οικονομίας, με το πλαίσιο των μέτρων αυτών, που είναι η Τρόικα, όπως και να την ονομάσεις, και με την διαδικασία που συνδέει την επιλογή και εφαρμογή των όποιων μέτρων με τα μέτρα αυτά καθ’ αυτά, μία διαδικασία επιτήρησης που οπωσδήποτε δεν μπορεί να αποφύγει η Ελλάδα, όταν επιμένει να ζητάει λεφτά από τους εταίρους, αντί, απλά να λέει στους εταίρους, όπως πολλοί Έλληνες λένε στο ελληνικό δημόσιο, «δεν πληρώνω δεν πληρώνω». Το εάν η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να ζητάει δανεικά από τους εταίρους για να συντηρεί τις ετήσιες δανειακές πληρωμές προς αυτούς του ίδιους τους εταίρους, είναι ένα τεράστιο θέμα που δεν χωράει στο τωρινό άρθρο.
Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν ήταν ποτέ το πλαίσιο των μνημονίων, ούτε καν τόσο πολύ η διαδικασία επιτήρησης. Εάν όχι τι άλλο, η επιτήρηση ήταν απόλυτα λανθασμένη, και θα ήταν ευχής έργο, εκ των υστέρων, εάν ήταν πιο αυστηρή από ότι αποδείχτηκε, διότι επέτρεψε όλες τις τρεις προηγούμενες κυβερνήσεις να χρησιμοποιήσουν διεφθαρμένες δικαιολογίες μικροκομματικού περιεχομένου για να αποφύγουν τα μέτρα των μνημονίων που ήταν κατ’ εξοχήν δημιουργικά και ευεργετικά για την μη ανταγωνιστική οικονομία, την ανεπανάληπτη γραφειοκρατία και την κακοποιημένη κοινωνία.
Τα θέματα εθνικής κυριαρχίας και εθνικής αξιοπρέπειας που πλημμύρισαν τις έννοιες του πλαισίου και της διαδικασίας, δηλαδή το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση ήταν αναγκασμένη να παίρνει διαταγές και να επιτηρείται από ξένους εταίρους, φούντωσαν μόνο όταν τα υφεσιακά μέτρα απαράδεκτης, υφεσιακής και αντιαναπτυξιακής λιτότητας μέσω οριζόντιας μείωσης όλων των εισοδημάτων και της επίσης οριζόντιας υπερφορολόγησης όλων των πιο αδυνάτων στρωμάτων άρχισαν να πιάνουν τόπο, να καταστρέφουν την ελληνική ιδιωτική οικονομία, να στέλνουν την ανεργία σε ιστορικά ύψη και να φτωχαίνουν την ελληνική οικογένεια της μέσης και της εργατικής τάξης. Μόνο τότε συνδυάστηκαν, ατυχώς, η εθνική αξιοπρέπεια, η εθνική ανεξαρτησία και η εθνική κυριαρχία με το πλαίσιο και την διαδικασία, δηλαδή το κέλυφος της μνημονιακής πολιτικής, και συγχίστηκε με την ουσία της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, που ήταν φυσικά τα υφεσιακά μέτρα στα οποία κατέφυγαν οι τρεις τελευταίες κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης.
Και φτάνουμε στην τωρινή συμφωνία με τους εταίρους, που αυτή την στιγμή αποτελεί μία απλή ονομαστική λίστα μέτρων που προτίθεται να αποπειραθεί να πραγματοποιήσει η κυβέρνηση. Αυτήν την στιγμή είναι αδύνατον να καταλάβει κανείς εάν, και κατά πόσον, αυτή η λίστα, κατά την διάρκεια της τετράμηνης εξειδίκευσής της, νομοθέτησής της, και υλοποίησής της, θα καταλήξει να συμπεριλάβει μερικά ή τα περισσότερα από τα μέτρα που υποσχέθηκε προεκλογικά η κυβέρνηση. Το άμεσο μέλλον, όμως, θα δείξει.