Ο κ. Τσίπρας άρχισε την συζήτηση με αρκετά ελλιπή προσπάθεια σαν πρωθυπουργός της χώρας, εστιάζοντας με ακριβή σαφήνεια στην σοβαρή έλλειψη ρευστότητας που η προηγούμενη κυβέρνηση είχε φροντίσει να αφήσει στα ταμεία του κράτους πριν από την απόλυσή της, ερήμην λαού. Δυστυχώς, ο κ. Τσίπρας παρουσίασε τις διαπραγματευτικές προσπάθειες της κυβέρνησής του με τους δανειστές με την ίδια δημιουργική, και κατά άλλους δυσλειτουργική, ασάφεια που χρησιμοποιεί και με τους δανειστές εδώ και δύο μήνες. Δικαίως μέρη της αντιπολίτευσης, ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουτσούμπας τον κατηγόρησαν ότι η συνεδρίαση ήταν χάσιμο χρόνου, τουλάχιστον από την δική τους σκοπιά. Το πρόβλημα ήταν κυρίως επικοινωνιακής μορφής, καθότι η ασάφεια τις συνεχιζόμενης διαπραγμάτευσης είναι μία πραγματικότητα που δεν μπορεί να διορθωθεί έως ότου έχουμε ένα πραγματικό λευκό καπνό από τις Βρυξέλλες.
Ο κ. Σαμαράς, με την πρώτη του ομιλία, παρουσίασε τις δύο μορφές τις πολιτικής του προσπάθειας, τον αποτελεσματικό γιατρό Τζέκυλ και τον αποκρουστικό κ. Χάιντ. Από την μία μεριά, παρουσίασε τα θετικά αποτελέσματα της δικής τους κυβερνητικής θητείας χωρίς όμως την απαραίτητη εξηγητική αυτοκριτική, γιατί στο τέλος έχασε το πολιτικό παιχνίδι. Από την άλλη μεριά, επικοινώνησε με την συνηθισμένη μαγκιά του, που μόνο αυτός σκορπάει τόσο επιθετικά και ασυλλόγιστα στον πολιτικό διάλογο, και μετά δεν συμμαζεύεται.
Αυτή η μαγκιά του κ. Σαμαρά σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι καλύτερα την επιλογή του, ως πρωθυπουργός, να γράψει τον κοινοβουλευτικό διάλογο της Βουλής των Ελλήνων στα παλιά του τα παπούτσια, και σαν θεατής και σαν πολίτης, καταλαβαίνεις ότι ίσως έκανε πολύ καλά που απείχε του δημοσίου πολιτικού διαλόγου, διότι η επικοινωνία του είναι τόσο άγαρμπη, που καλύτερα να λάμπει δια της απουσίας της.
Μήλο της έριδος της Σαμαρικής επικοινωνίας ήταν εκείνο το πολύ άγαρμπο, «αντρίκια» που ξεπέταξε με πολύ ανδρικό στόμφο στα μέσα της ομιλίας του, που άμεσα έκανε την μισή Βουλή να σκάσει στα γέλια, τόσο που και ο ίδιος το κατάλαβε, και σχεδόν ζήτησε συγνώμη για αυτό.
Η Πρόεδρος της Βουλής, κ. Κωνσταντοπούλου, δεν είναι θεσμικός υπηρέτης που θα άφηνε τέτοια δημόσια προσβολή του κοινοβουλευτικού λόγου να πάει ατιμώρητη, και ίσως δίκαια, ίσως υπερβολικά, του πρόσφερε μία υποτιμητική επίκριση για σεξιστικές αναφορές μέσα στον ιερό χώρο του ελληνικού δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού.
Αυτό καθαυτό το συμβάν, που εκτραχύνθηκε αργότερα μέχρι την έξοδο σύσσωμης της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ από την Βουλή, είναι αρκετό θέμα για δύο, τρία άρθρα πολιτικής ανάλυσης. Πολύ περιληπτικά, η προσωπική μου εντύπωση είναι ότι η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει απόλυτο δίκιο σαν, δεύτερη ιστορικά, γυναίκα στον σοβαρό και ισχυρό θεσμικό αυτό ρόλο της ελληνικής δημοκρατίας, να χρησιμοποιήσει την θέση της προς εκπαίδευση και συμμόρφωση του άκρως πατριαρχικού και πατερναλιστικού ελληνικού πολιτικού συστήματος. Το ότι εκτελεί τα καθήκοντα της με την προσωπική έλλειψη φινέτσας έχει σχέση με τον σοβαρά τευτονικό άρωμα του χαρακτήρα της, ο οποίος στην Ελλάδα δέχεται από τους ελληναράδες πολιτικούς ακόμα πιο μεγάλη αντίσταση και αντιπάθεια από ότι τα μνημόνια της Μέρκελ.
Ο τρίτος ομιλητής, ο κ. Μιχαλολιάκος, ήταν κατά την γνώμη μου η μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς. Με πολύ συγκρατημένο ύφος πέτυχε τρία σημαντικά πράγματα. Πρώτον κατατρόπωσε τον κ. Σαμαρά και την ομιλία του, χρησιμοποιώντας δείγματα της κυβερνητικής πολιτικής του πρώην πρωθυπουργού. Δεύτερον, προσέφερε δυνατή υποστήριξη στην αντιμνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και στην διαπραγματευτική της προσπάθεια. Τρίτον, και κυριότερο, επεσήμανε το γεγονός, που δεν παρουσιάζεται στον δημόσιο διάλογο μετά τις εκλογές, ότι ο ελληνικός λαός ψήφισε πλειοψηφικά, με πάνω από 50% των ψήφων, κόμματα που είναι αναφανδόν κατά των μνημονίων, εάν συμπεριλάβει κανείς το ΚΚΕ και την Χρυσή Αυγή.
Αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα, που σωστά και δίκαια επεσήμανε ο αρχηγός της ΧΑ, και το οποίο θα αποτελέσει αντικείμενο προσεχούς άρθρου της στήλης.
Εάν η ηγεσία και το κόμμα της Χρυσής Αυγής συνεχίσει αυτό τον συντηρητικό επικοινωνιακό τρόπο στην πολιτική τους προσπάθεια, τα υπόλοιπα κόμματα πρέπει να αρχίσουν να την φοβούνται ακόμα πιο σοβαρά. Να δούμε τι θα πει και η δικαιοσύνη…
Ο κ. Θεοδωράκης ήταν ο μόνος ο οποίος έκανε πραγματικό διάλογο με την διαπραγματευτική πολιτική της κυβέρνησης, περιγράφοντας με αποτελεσματική σαφήνεια τα σημεία στα οποία το ΠΟΤΑΜΙ θα υποστηρίξει την κυβέρνηση και τα σημεία στα οποία θα αντισταθεί. Η ομιλία του κατέδειξε επίσης το αναληθές στις κατηγορίες των Σαμαρά και Βενιζέλο, δείχνοντας ότι εάν ένας αρχηγός της αντιπολίτευσης ήθελε να κάνει σοβαρό διάλογο και αντίλογο στην προσπάθεια της κυβέρνησης, όλα τα δεδομένα υπήρχαν στο τραπέζι για μία σοβαρή συζήτηση. Η δε κριτική που έκανε στην κυβέρνηση ήταν τόσο εποικοδομητική, που θα πρέπει να γίνει μάθημα για τους κκ. Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουτσούμπα, και ακόμα και για τον ίδιο τον κ. Τσίπρα.
Ο κ. Κουτσούμπας περιορίστηκε στην πάγια θέση του κόμματος του, αρνούμενος βασικά όλη την υφήλιο και το σύστημά της και προσφέροντας δηλητηριώδεις κατηγορίες εναντίον του κ. Τσίπρα, που κάνουν τις κατηγορίες των Σαμαρά/Βενιζέλου να ωχριούν μπροστά τους. Το μότο του ΚΚΕ της Ελλάδας είναι «I cannot beat them AND I will not join them”, τελεία και παύλα.
Ο κ. Βενιζέλος κατάφερε με την πληθωρική του αλαζονεία να μιλήσει τρεις φορές, μία παραπάνω από όλους τους άλλους, πολυλογώντας χωρίς σταματημό, απολαμβάνοντας την φωνή του και την ευελιξία του μυαλού του και της ρητορικής του ικανότητας, και εν κατακλείδι παρουσιάζοντας ένα παράδειγμα ακαδημαϊκού επιπέδου, πώς τόσα προσόντα μπορούν να αποδειχθούν σε ένα άτομο, και ειδικά σε ένα πολιτικό, τόσο αυτοκαταστροφικά, όταν χρησιμοποιούνται σε κούφιους σκοπούς. Επειδή ο κ. Βενιζέλος μπορεί να περιγράψει το ίδιο θέμα με πολλαπλούς επικοινωνιακούς τρόπους και μορφές, δεν σημαίνει ότι η ρητορική ικανότητα του πολλαπλασιάζεται. Του εναντίον, εξαφανίζεται μέσα στην ανία να τον ακούς και να τον παρατηρείς να εκθειάζεται από την φωνή του.
Αυτό το πολύ σοβαρό πρόβλημα το έχει και ο κ. Βαρουφάκης, με διαφορετική μορφή. Δεν πολυλογάει σαν τον κ. Βενιζέλο, αλλά αρέσκεται στην επικοινωνιακή του παρουσίαση και στην ευφυία του μυαλού του, πολύ υπέρ το δέον, με αποτέλεσμα όπως είπε πρόσφατα ένας άλλος αναλυτής σε κανάλι, πολύ εύστοχα, να προσέχει και να απολαμβάνει τόσο πολύ την παρουσίαση του, που να την καταστρέφει. Ευτυχώς, ο κ. Βαρουφάκης φαίνεται να έχει διαγνώσει αρκετά το προσωπικό του πρόβλημα, το οποίο έχει φυσικά σοβαρές αρνητικές πολιτικές και εθνικές συνέπειες στον κρισιμότατο θεσμικό ρόλο που έχει αναλάβει στην παρούσα κυβέρνηση, και φαίνεται να προσπαθεί να αλλάξει την επικοινωνιακή του στάση.
Στην δευτερολογία του, ο Αλέξης έχασε την μπάλα, και περιόρισε την διάλεξή του σε ένα “re-run” της πολύ ενεργούς προσπάθειάς του σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάτι που είχε μάθει καλά επί δύο χρόνια, και κάτι που σωστά καυτηρίασε ο κ. Σαμαράς στην δικιά του δευτερολογία. Το στρές του εκκολαπτόμενου ευρωζωνικού πολιτικού ηγέτη πρέπει να είναι τόσο μεγάλο και οδυνηρό, που θα έπρεπε κανείς να τον δικαιολογεί, όταν, σαν διάλειμμα από τις συγκρούσεις με Μέρκελ, και άλλους «Ευρωζώνες», να γυρνάει πίσω στα γνώριμα, τα δοκιμασμένα, τα πιο ανεύθυνα, και τα πιο εύκολα. Αλλά ΟΧΙ, Αλέξη, τέτοιες ευκαιρίες και διαλείμματα δεν υπάρχουν πιά για τον τωρινό αρχηγό του ελληνικού κράτους, στην τωρινή ιστορική στιγμή.
Ο κ. Νικολόπουλος, κοινοβουλευτικός αντιπρόσωπος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, μίλησε σαν αντικαταστάτης του κ. Καμένου, που μαγειρεύει μεγαλεπήβολα σχέδια στην Αμερική, όπως ακούμε δυστυχώς από τα μίντια. Ο κ. Νικολόπουλος καταπολέμησε με πολύ χιούμορ και αρκετά αποτελεσματικά, τα πολλά και διάφορα που είχαν ξεστομίσει οι Σαμαράς και Βενιζέλος εναντίον του κ. Τσίπρα προηγουμένως.
Μεγάλο πατατράκ έγινε επίσης, όταν ο κ. Σαμαράς χρησιμοποίησε επανειλημμένα και με πολύ βιτριόλι, και με αμφισβητήσιμη αληθοφάνεια τις επαγγελματικές προσπάθειες του κ. Κατρούγκαλου στην δικηγορική του ιδιότητα, και μετέπειτα, ο κ. Κατρούγκαλος ζήτησε και έλαβε από την κα. Κωνσταντοπούλου την άδεια να απαντήσει σαν υπουργός «επί του προσωπικού». Σάλος ξέσπασε στην αντιπολίτευση με αρχηγό τον κ. Βενιζέλο.
Ήταν ακόμα μία χαρακτηριστική αντιπαράθεση ανάμεσα στην πρόεδρο της Βουλής που επέμεινε να διευθύνει την συζήτηση σύμφωνα με τους κανονισμούς, τους οποίους και πάραυτα διάβαζε στον θυμωμένο κ. Βενιζέλο, και στους πατριάρχες, Έλληνες, που τσαντίζονται όταν η κ. Ζωή πετάει το βιβλίο των βουλευτικών κανονισμών στο κεφάλι τους, και τους απαγορεύει να αγορεύουν όπως έχουν συνηθίσει, σαν Έλληνες πολιτικοί μάγκες έως τώρα. Αλλά περί αυτού του πολύ σημαντικού θέματος, περισσότερα προσεχώς.
Τέλος, το πιο ενδιαφέρον αυτής της γρήγορης ανασκόπησης των κομμάτων της Βουλής, παρουσιάζει δύο σοβαρούς υποστηρικτές της κυβέρνησης, το ΠΟΤΑΜΙ και την Χρυσή Αυγή, και τρεις ορκισμένους εχθρούς της, το ΚΚΕ από καθαρά ιδεολογική σκοπιά, την ΝΔ από καθαρά μικροκομματική σκοπιά με σοβαρή δόση ναρκισσισμού στην, ελπίζω απερχόμενη, ηγεσία της, και το ΠΑΣΟΚ, για τον ίδιο και απαράλλαχτο λόγο.
Αυτοί οι πολύ καινούργιοι συνδυασμοί, σκιτσάρουν την τεράστια ανατροπή της πολιτικής ιδεολογίας στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη. Τα κυρίαρχα κυβερνητικά κόμματα του λεγόμενου κέντρου, τα κεντροδεξιά, αλά Σαρκοζί, Ραχόη, Μέρκελ, κλπ, και τα δίδυμα τους κεντροδεξιά κόμματα, αλά ΠΑΣΟΚ, Ολάντ, και πάει λέοντας, έχουν προσχωρήσει πλήρως στον ακροδεξιό νεοφιλελεύθερο οικονομικό χώρο υποστηρίζοντας τα συμφέροντα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου εναντίον των λαών και των δημοκρατικών θεσμών, και έχουν αδειάσει τον κεντρώο χώρο της ευρωζωνικής πολιτικής, ο οποίος ιστορικά ήταν σημαντικά φιλολαϊκός, στα (πρώην) ακραία κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς. Έτσι, βλέπεις ένα Μιχαλολιάκο να τα βρίσκει με τον Τσίπρα, παντού σχεδόν, εκτός του Μεταναστευτικού, και έτσι βλέπεις και τον αριστερό ριζοσπάστη Πέπε Γκρίλλο της Ιταλίας μαζί με την ακροδεξιά Γαλλίδα Μαρί Λε Πεν, να υποστηρίζουν αναφανδόν και οι δύο τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση του Τσίπρα.
Αλλά και επ’ αυτού του θέματος, περισσότερα προσεχώς….