Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν είναι μόνο μη βιώσιμο, είναι και ιστορικά άδικο, και η αδικία με την οποία επισημοποιήθηκε το ελληνικό δημόσιο χρέος με την υπογραφή του υπουργού οικονομικών Παπακωνσταντίνου, υπό την πρωθυπουργία του Γιωργάκη, είναι και η βασική αιτία της μη βιωσιμότητάς του.
Η Γερμανία προκάλεσε μία τεράστια χρηματοπιστωτική φούσκα στην Ευρωζώνη, την πρώτη δεκαετία του ευρώ, γιατί είχε πλημμυρίσει με λεφτά, από τα τεράστια εμπορικά πλεονάσματα που κέρδιζε κάθε χρόνο από τα υπόλοιπα ευρωζωνικά κράτη. Η στήλη είχε κάνει, στα πρώτα χρόνια της κρίσης, (βλέπε αρχαιότερο άρθρο), ένα πρόχειρο υπολογισμό του συνολικού γερμανικού πλεονάσματος από τα υπόλοιπα 16 (τότε) κράτη στο ποσό πάνω από 700 δις ευρώ. Αυτά τα λεφτά δεν επενδύθηκαν μέσα στην Γερμανία, παρά στα υπόλοιπα κράτη του ευρώ, σε μορφή ιδιωτικών τραπεζικών δανείων από τις γερμανικές τράπεζες προς τα άλλα κράτη του ευρώ.
Αυτή η ακράτητη δανειακή ρευστότητα από τον πυρήνα στην περιφέρεια, κυρίως από την Γερμανία και κατά δεύτερο λόγο από την Γαλλία και Βρετανία, έγινε με εκπληκτικά ανέμελο και ηλίθιο, αλλά κερδοσκοπικό τρόπο, από τις ιδιωτικές τράπεζες του πυρήνα, καθώς επί μία δεκαετία, πρόσφεραν δάνεια στην Ελλάδα με το ίδιο επιτόκιο που δάνειζαν την Γερμανία, αλλά και όλες τις άλλες χώρες του ευρώ. Υπήρχε δηλαδή ένα γενικευμένο τραπεζικό καθεστώς σε όλη την Ευρωζώνη, σίγουρα επιβεβλημένο από την ηγεμόνα Γερμανία, να προσφέρεται άπλετη ρευστότητα σε όλα τα κράτη, σαν να ήταν όλα τα κράτη το ίδιο ανταγωνιστικά και φερέγγυα. Δηλαδή, μιλάμε για την απόλυτη βλακεία. Το καθεστώς βασιζότανε στην τροφοδοτούμενη ψευδαίσθηση ότι όλα τα κράτη του ευρώ είναι μία οικογένεια, και ότι κυριαρχεί η απόλυτη αλληλεγγύη…
Μπορεί να πει κανείς ότι αυτή η άπλετη και αστείρευτη χρηματοπιστωτική ρευστότητα την επέβαλε η Γερμανία για να βοηθήσει τα άλλα κράτη. Αλλά υπήρχαν και δύο άλλα τεράστια κερδοσκοπικά κίνητρα που έσπρωξαν την Γερμανία σε αυτήν την καταστροφική χρηματοπιστωτική πολιτική. Το ένα κίνητρο ήταν καθαρά χρηματοπιστωτικό. Η Γερμανία είχε πλημμυρίσει με λεφτά που δεν ήξερε τι να τα κάνει, παρά να τα δανείσει για να βγάλει τόκους.
Το άλλο κίνητρο ήταν ότι αυτή η χρηματοπιστωτική πλημμύρα ρευστότητας μεταφραζότανε σε καταναλωτική δύναμη στα άλλα κράτη του ευρώ, που φυσικά ενίσχυε την κατανάλωση των ακατανίκητων γερμανικών εξαγωγικών προϊόντων που είχαν πάραυτα επιβληθεί στην ευρωζωνική αγορά. Έτσι βλέπουμε στην πρώτη δεκαετία του ευρώ, το εμπορικό πλεόνασμα που είχε η Γερμανία από την υπόλοιπη Ευρωζώνη να μεγαλώνει εντυπωσιακά κάθε χρόνο.
Τα τελευταία χρόνια η στήλη έχει επισημάνει δύο τουλάχιστον προφορικές επιβεβαιώσεις αυτής της ασύστολης και καταστροφικής πολιτικής της Γερμανίας από δύο κεντρικούς θεσμικούς ηγέτες της Ευρωζώνης στην πρώτη δεκαετία. Τον Γιούνκερ, σαν τότε πρόεδρο του Eurogroup, και τον Ιταλό Ρομάνο Πρόντι, τον προκάτοχο του Μπαρόζο στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και οι δύο, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, και σε ασύγχρονες στιγμές, αναφέρθηκαν στο γεγονός ότι τα ηγετικά κράτη του ευρώ, Γερμανία και Γαλλία απαγόρευαν στις Βρυξέλλες, στην πρώτη δεκαετία του ευρώ, να ερευνούν τα δημοσιονομικά των διαφόρων κρατών, ακόμα και εκείνων, σαν την Ελλάδα, που φαινόντουσαν να δανείζονται πέραν των δυνατοτήτων των.
Ειδικά, ο Ρομάνο Πρόντι, σε συνέντευξη που παραχώρησε πριν δύο μήνες στην γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelblatt, αναφέρθηκε στο γεγονός, ότι το 2013, σαν πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τότε, και στο εξάμηνο που η Ιταλία είχε την διεύθυνση της Ευρωζώνης για ένα εξάμηνο, πρότεινε ξανά, να αρχίσουν οι Βρυξέλλες δημοσιονομικές επιθεωρήσεις στα κράτη, και το γερμανογαλλικό δίδυμο ηγετών της εποχής εκείνης, Schroeder και Chirac, του είπαν να σιωπήσει.
‘Όταν η χρηματοπιστωτική φούσκα, που είχε ξεκινήσει στην Αμερική, έσκασε στην Ευρώπη στο τέλος του 2009, τα επίκεντρα ήταν η Ελλάδα, με το δημόσιο χρέος της πρώτη, και η Ιρλανδία και η Ισπανία δεύτερες, με τεράστιες φούσκες σε στεγαστικά δάνεια, παρόμοια της Αμερικής. Την Πορτογαλία την πήραν τα σκάγια ξώφαλτσα, λόγω της μικρής οικονομίας της, και όχι λόγω φούσκας.
Και στις τρεις αυτές φούσκες, οι πηγές του αρχικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ήταν οι ιδιωτικές τράπεζες της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας. Το γερμανικό τραπεζικό σύστημα ήταν μεγαλομέτοχος και στις τρείς αυτές τεράστιες φούσκες, σε ύψος πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ συνολικά. Η Γαλλία ήταν μεγάλη πιστώτρια του ελληνικού δημοσίου, (βλέπε όλες αυτές τις «αναγκαίες» αμυντικές δαπάνες για την υπεράσπιση του ανυπεράσπιστου αμπελιού που λέγεται Αιγαίο Πέλαγος), και η Βρετανία ήταν χρηματοπιστωτικός μεγαλομέτοχος, δίπλα στην Γερμανία, στις φούσκες της Ιρλανδίας και της Αγγλίας. Λοιποί μικρομέτοχοι σε αυτόν τον χρηματοπιστωτικό κυκεώνα ήταν μικρότερες οικονομίες του πυρήνα, σαν την Ολλανδία, το Βέλγιο και την Αυστρία.
Αυτές οι τρείς φούσκες ήταν καταστάσεις χρεοκοπίας. Σε μία χρηματοπιστωτική χρεοκοπία, που σημαίνει ότι το συσσωρευμένο χρέος δεν είναι συντηρήσιμο, άρα και μη βιώσιμο, οι νόμοι του Καπιταλισμού λένε ότι οι απώλειες μοιράζονται ίσα ανάμεσα στον χρεώστη και στον πιστωτή. Αυτό σημαίνει και η λέξη χρεοκοπία, κυριολεκτικά και ετυμολογικά, ξεκινώντας από την Αρχαία ημών Ελλάδα. Εάν είχε εφαρμοστεί αυτός ο κανόνας, τότε και στις τρείς φούσκες, οι μισές απώλειες θα είχαν πέσει στα τραπεζικά συστήματα της Γερμανίας, κυρίως, και της Βρετανίας και της Γαλλίας, κατά δεύτερο. Δηλαδή, μιλάμε ότι οι κυβερνήσεις αυτών των τριών κρατών, θα ανάγκαζαν τους δικούς τους ψηφοφόρους να σώσουν τα εθνικά τους τραπεζικά συστήματα, αναλαμβάνοντας τα βάρη των χρηματοπιστωτικών απωλειών από αυτά τα ασύστολα δάνεια που έφτειαχναν οι τράπεζές τους επί μία δεκαετία.
Κατά διαβολική σύμπτωση, (μιλάμε για την Γερμανία φυσικά), η Γερμανία επέβαλε αυτήν την διαδικασία σε όλη την Ευρωζώνη, πριν δύο χρόνια, νομοθετώντας ότι χρεοκοπίες τραπεζών πρέπει να βαραίνουν τους επενδυτές, τους καταθέτες και τους λαούς του κράτους όπου δρουν οι χρεοκοπημένες τράπεζες. Όταν επέβαλε αυτόν το κανονισμό η Γερμανία, είχε φυσικά ήδη σώσει τις δικές της τράπεζες τα δύο προηγούμενα χρόνια με τον προηγούμενο τρόπο, που χαντάκωσε την Ελλάδα και όχι μόνο.
Παράλληλα, εάν τα χρέη είχαν μοιραστεί ανάμεσα σε πυρήνα και περιφέρεια, οι λαοί των τριών χρεωστικών κρατών, της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας, θα είχαν να πληρώσουν το μισό χρηματοπιστωτικό βάρος από αυτό που στο τέλος υποχρεώθηκαν να βαστάξουν από τις τρεις κυρίαρχες χώρες. Στην περίπτωση της Ελλάδας, παραδείγματος χάριν, το δημόσιο χρέος θα είχα κοπεί στο μισό, και θα κατέβαινε γύρω στα 60-70% του ΑΕΠ το 2010. Αυτή ήταν και η λύση που το ΔΝΤ είχε προτείνει όταν το κάλεσε η Μέρκελ, υποτίθεται διότι έφερνε την απαραίτητη τεχνοκρατική εμπειρία για χρεοκοπίες κρατών, την οποία εμπειρία η Ευρώπη δεν είχε τότε. Αλλά η Μέρκελ απαγόρεψε το κούρεμα του χρέους, με την διαβολική υποστήριξη, φυσικά, των άλλων μεγάλων κρατών. Και η Γερμανία, δηλαδή, ανάγκασε, αφενός το ΔΝΤ να παραβιάσει τους δικούς του κανονισμούς, επιβάλλοντας μία «διάσωση» με ένα δημοσιονομικό μνημόνιο στην Ελλάδα για ένα χρέος που δεν ήταν βιώσιμο, και η Ελλάδα, φυσικά, υποδουλώθηκε από την μία μέρα στην άλλη, στο Καστελόριζο, σε ένα μέλλον χωρίς οικονομική λύτρωση, αφού είχε δεχτεί να βάλει στους ώμους της ένα μη βιώσιμο δημόσιο χρέος, και κάτω από το αγγλοσαξονικό δίκαιο.
Το σκάσιμο των χρηματοπιστωτικών φουσκών στην Ιρλανδία και στην Ισπανία, αποδεικνύουν ακόμα πιο ανάγλυφα την άνιση και άδικη διαχείριση προς όφελος των κρατών του πυρήνα και των κρατών της περιφέρειας. Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις, τράπεζες του πυρήνα διοχέτευσαν ασύστολα δάνεια σε τράπεζες της περιφέρειας, οι οποίες εξίσου ασύστολα τα διοχέτευσαν σε στεγαστικά δάνεια, μετατρέποντας την χρηματοπιστωτική φούσκα σε στεγαστική φούσκα. Όλοι οι μέτοχοι σε αυτό το χρηματοπιστωτικό πανηγύρι ήταν συνένοχοι στην καταστροφική πολιτική. Αλλά μόνο οι τράπεζες και οι λαοί της περιφέρειας πήραν πάνω τους όλο το χρέος. Αφενός υποχρέωσε Γερμανία την Ιρλανδία και την Ισπανία, να πάρουν τεράστια δάνεια από τους λαούς της Ευρωζώνης για να διασώσουν τις δικές τους τράπεζες, αποπληρώνοντας τα χρέη των δικών τους τραπεζών προς τις τράπεζες του πυρήνα που είχαν αρχίσει τα πρώτα δάνεια, και αφετέρου, πολλοί από τους κατόχους των στεγαστικών δανείων χάσανε και τα σπίτια τους.
Η γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη, δηλαδή, επέβαλε μέσω αυτής της διαδικασίας μία αόρατη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους δικούς της πιστωτές, τις δικές της πιστωτικές τράπεζες, και τις πιστωτικές τράπεζες των χρεωστών κρατών της περιφέρειας. Το επακόλουθο είναι ότι η περιφέρεια φορτώθηκε ακόμη περισσότερα δημόσια χρέη από ότι της αναλογούσαν, και αποδυναμώθηκε ακόμα περισσότερο, οικονομικά και γεωπολιτικά σε σχέση με την ηγεμόνα Γερμανία.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα μεγάλα κράτη του πυρήνα, κατάφεραν να ρίξουν τα βάρη της χρηματοπιστωτικής φούσκας, που τα ίδια είχα ξεκινήσει, προκαλέσει, και συντηρήσει, πάνω στους ώμους των λαών των τριών χρεωστικών κρατών, και κατά δεύτερον, να υποχρεώσουν όλα τα κράτη του ευρώ, ακόμα και αυτά που ήταν εντελώς αθώα αυτής της καταστροφικής χρηματοπιστωτικής πολιτικής, σαν την Φινλανδία, την Σλοβακία και την Εσθονία, σαν συμμετάσχουν σε αυτόν το τεράστιο δανεισμό προς τα κράτη της χρεωστικής περιφέρειας.
‘Ένας φίλος μου, μόλις χθες, μου έθεσε το ερώτημα που του είχε θέσει Φινλανδός δημοσιογράφος, «γιατί να πρέπει η Φινλανδία να δανείζει την Ελλάδα;». Η απλή και αληθής απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι ότι η Φινλανδία δεν δανείζει την Ελλάδα για να την σώσει, παρά για να σώσει το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης, κατά τις διαταγές της Γερμανίας, και ότι η Ελλάδα συνεχίζει να χαντακώνεται κάτω από ένα μη βιώσιμο χρέος από αυτό τον «δανεισμό».
Η ιστορική συγκυρία Μέρκελ και Γιωργάκη κατέστρεψαν την Ελλάδα. Εάν είχε νομοθετήσει ο Γιωργάκης την εξάλειψη του μισού χρέους με νομοθετική πράξη στην Βουλή, κάτι που είχε δικαίωμα να κάνει και σύμφωνα με το ελληνικό και το διεθνές δίκαιο την εποχή εκείνη, ή εάν είχε διαπραγματευτεί με την Μέρκελ, υπό την υποστήριξη του ΔΝΤ, το κούρεμα του μισού χρέους, και εάν είχε αμέσως μετά, μειώσει το προϋπολογισμό του δημοσίου κατά το ήμισυ, ή έως να εξαλειφθεί το πρωτογενές έλλειμμα, η Ελλάδα θα είχε αποφύγει την τωρινή οικονομική και κοινωνική καταστροφή.
Παραθέτω δύο παλαιότερα άρθρα της στήλης που προσφέρουν περισσότερη λεπτομέρεια στο παρόν άρθρο.
Η Μεγάλη Ληστεία της Ευρωζώνης
Πώς η Ευρωζώνη βίασε την Ελλάδα με την βοήθεια του ΔΝΤ