Η πρόσφατη λαϊκή εντολή έδωσε το δικαίωμα και το κουράγιο στην κυβέρνηση να αντισταθεί στον Γολιάθ της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης. Αλλά η λαϊκή εντολή πάει να εξαφανιστεί μέσα στην αποτυχημένη στρατηγική της δημιουργικής ασάφειας για δύο απλούς λόγους. Οι δανειστές καθυστερούν την διαπραγμάτευση εξαφανίζοντας τη ρευστότητα της χώρας και εκμεταλλεύονται την δημιουργική ασάφεια φορτώνοντας την αποτυχία της διαπραγμάτευσης στην «κωλυσιεργία» της ελληνικής κυβέρνησης. Και η Ελλάδα βγαίνει διπλά χαμένη, και μένει χωρίς λεφτά, και φταίει για την αποτυχία.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχασε πολλούς μήνες μετά την θριαμβευτική εκλογή της τον Οκτώβριο 2009, ψάχνοντας για βοήθεια, έως την στιγμή που υπέγραψε μία καταστροφική δανειακή συμφωνία υπό την απειλή άμεσης χρεοκοπίας. Ο Σαμαράς βρέθηκε δύο φορές μπροστά στην βίαιη και απειλητική πίεση της Γερμανίας, την πρώτη φορά σαν αξιωματική αντιπολίτευση το Φθινόπωρο του 2011, και έπειτα τον Ιούνιο του 2012, σαν κυβέρνηση πλέον, και υπέκυψε χωρίς πολλές κουβέντες και τις δύο φορές στις γερμανικές διαταγές.
Αυτές οι τρείς ιστορικές στιγμές έχουν τον εξής κοινό χαρακτήρα. Η ελληνική ηγεσία υπέκυψε χωρίς πολλές φασαρίες σε συμφωνίες που σταδιακά κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία, καθιστώντας το δημόσιο χρέος λιγότερο βιώσιμο κάθε φορά, και διότι ως ποσοστό του ΑΕΠ της χώρας μεγάλωνε παρά μίκραινε, και διότι οι δανειακές συμβάσεις μεταφέρθηκαν σχεδόν όλες από την δικαιοδοσία του ελληνικού δικαίου, στην δικαιοδοσία του αγγλοσαξονικού, και ακόμη χειρότερα, στην δικαιοδοσία οιουδήποτε άλλου εθνικού δικαίου που θα επέλεγαν οι δανειστές.
Αυτό το τραγικό σίριαλ παρουσιάζει την εξής επαναλαμβανόμενη πλοκή. Κάθε συμφωνία υπογράφεται εκβιαστικά από την γερμανική ηγεμονία, και κάθε συμφωνία σπρώχνει την οικονομία της χώρας σε χειρότερη κατάσταση, και καταστεί το χρέος λιγότερο βιώσιμο από ότι ήταν πρωτύτερα. Κάθε πέρσι και καλύτερα, δηλαδή, πάντα υποχωρώντας στις εκβιαστικές και εκμεταλλευτικές γερμανικές επιταγές, και πάντα υπό το φόβητρο της άμεσης χρεοκοπίας.
Σε όλες αυτές τις ιστορικές στιγμές, ο μόνος παράγων που δεν του επετράπη να πει την γνώμη του ήταν ο ελληνικός λαός, και με τον Γιωργάκη και με τον Αντώνη. Αυτός ο εσκεμμένος παραμερισμός της λαϊκής ετυμηγορίας έχει γίνει το σήμα κατατεθέν και το βασικό modus operandi της Ευρωζώνης. Τις λίγες στιγμές που η Ευρώπη ζήτησε την λαϊκή ετυμηγορία, στα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και της Δανίας για τα ευρωπαϊκά συντάγματα, έφαγε τα μούτρα της, και άλλαξε τροπάριο, προς στο πιο απολυταρχικό στιλ.
Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας πήρε την ψήφο του ελληνικού λαού με ξεκάθαρη εντολή διαπραγμάτευσης, που μετά από τρεις μήνες, πάει αρκετά κατά διαόλου, διότι η γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη αρνείται και να παραδεχθεί τα καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής της, και να αλλάξει την πολιτική της. Μέρος μάλιστα του σκληρού πυρήνα, μάλλον δεν θέλουν να ανεχθούν μία αριστερή μύγα μέσα στο γάλα της απόλυτα νεοφιλελεύθερης και κεφαλαιοκρατικής Ευρωζώνης.
Η εντολή Τσίπρα εμπεριείχε και ακόμα εμπεριέχει ορισμένες κόκκινες γραμμές, μερικές από τις οποίες έχουν ήδη παραβιαστεί. Ελπίζω ο νεοεκλεγμένος αριστερός πρωθυπουργός της χώρας, να φανεί πιο συνεπής από τους προκατόχους του προς τον λαό που κυβερνά, και του οποίου την εντολή κέρδισε, και να μην τον παραγκωνίσει πλήρως από την σκληρή διαδικασία της διαπραγμάτευσης και τα επακόλουθά της.
Μία δημόσια συζήτηση γύρω από τις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης πρέπει να γίνει πάραυτα, και προς τα μέσα και προς τα έξω. Προς τα μέσα, σαν πρώτο βήμα, πρέπει η κυβέρνηση να καταθέσει στην Βουλή άμεσα προς συζήτηση τις απόλυτα μή διαπραγματεύσιμες κατακόκκινες γραμμές, (εάν υπάρχουν ακόμα τέτοιες), και να απαιτήσει από την Βουλή ονομαστική ψηφοφορία για κάθε μία από τις κόκκινες γραμμές, χωριστά και ανεξάρτητα η κάθε μία από τις άλλες.
Με την ετυμηγορία της Βουλής, τότε μπορεί η κυβέρνηση να επιλέξει τις κόκκινες γραμμές που θα λάβουν 180 ψήφους και πάνω, και να τις παρουσιάσει στην Ευρωζώνη, σαν τα μη διαπραγματεύσιμα θέματα του ελληνικού κράτους, και να απαιτήσει τον άμεσο τερματισμό της διαπραγμάτευσης με μία απόφαση της Ευρωζώνης, είτε πολιτική είτε οικονομική. Η διαπραγμάτευση πρέπει να τελειώσει χθες και όχι τον Ιούνιο. Κάθε μέρα, η οικονομική, και ένεκα τούτου, και η διαπραγματευτική δύναμη της κυβέρνησης εξανεμίζεται.
Η σύγκρουση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με την Ευρωζώνη είναι μεν ιδεολογική, αλλά είναι πρωτίστως υπαρξιακή, διότι και οι δύο αντικρουόμενες παρατάξεις έχουν συνταυτίσει την ύπαρξή τους με την ιδεολογία τους. Οι Τραπεζικιστές της Ευρωζώνης εναντίον της Λαϊκιστών της ελληνικής Αριστεράς. Και οι δύο παρατάξεις έχουν δίκιο και έχουν άδικο. Στην άδικη πλευρά, οι Τραπεζικιστές, όπως τρανότατα απεδείχθη ακόμα μία φορά στο παράδειγμα της Ελλάδας, φροντίζουν την οικονομία πάντα προς το συμφέρον των πλουσίων, και άνετα αδιαφορούν πλήρως για το κόστος που πέφτει πάνω στους ώμους των οικονομικά ευάλωτων στρωμάτων μίας κοινωνίας. Το άδικο των Λαϊκιστών εναπόκειται συνήθως, όπως και στην τωρινή συγκυρία με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ότι αρέσκονται να υπόσχονται και να μοιράζουν οικονομική δικαιοσύνη στον λαό, λογαριάζοντας, δυστυχώς, συχνά χωρίς τον ξενοδόχο, τον επενδυτή και τον δανειστή…
Η στρατηγική της δημιουργικής ασάφειας που χρησιμοποίησε, και όπως φαίνεται εξακολουθεί να χρησιμοποιεί ο Βαρουφάκης, θα μπορούσε ίσως να είχε θετικά αποτελέσματα, εάν ο αντίπαλος ήταν είτε καλοπροαίρετος είτε αφελής. Δυστυχώς, ο όμιλος των ευρωζωνικών δανειστών, υπό την αρχηγεία και την ηγεμονία ενός Σόιμπλε, δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Αλλά μέσα στο εσκεμμένα νεφελώδες σκηνικό της ασαφούς διαπραγμάτευσης, ο ελληνικός λαός έπαψε να καταλαβαίνει τι διαπραγματευόμαστε, πόσο μάλλον ότι όλα αλλάζουν καθημερινά, με πολυποίκιλες εσκεμμένα αναληθείς δημοσιεύσεις, κυρίως από την παράταξη των δανειστών.
Η Ευρωζώνη κυριαρχείται από την Γερμανία, η χώρα που αντιπροσωπεύει και διαφεντεύει τα συμφέροντα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, ακριβώς διότι εντός της Ευρωζώνης, η Γερμανία είναι η βασική πιστώτρια δύναμη, και σχεδόν όλες οι άλλες χώρες χρωστάνε στην κυρίαρχο Γερμανία. Αυτή είναι και η κυριότερη κατηγορία του Γιώργου Σόρρου εναντίον της μερκελικής πολιτικής, δηλαδή, ότι έχει μετατρέψει την Ευρωζώνη σε μία «κοινότητα» πιστωτών και δανειστών, με την Ελλάδα να κινδυνεύει να μεταμορφωθεί πλήρως σε μία αποικία χρέους. Μιλάμε δηλαδή για μία αποικιοκρατία του Μεταμοντέρνου Καπιταλισμού…
Για αυτό ακριβώς τον λόγο, η Γερμανία θα κάνει τα αδύνατα δυνατά να απορρίψει, να ρίξει, να εξαφανίσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, διότι ακριβώς, η αριστερή ιδεολογία, αντιτίθεται κάθετα στις προτεραιότητες του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, δηλαδή στα συμφέροντα της Γερμανίας. Για αυτό και οι απίστευτα μειωτικές και απαράδεκτες συμβουλές που δέχθηκε η Ελλάδα, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, τους τελευταίους μήνες, από την προεκλογική προτίμηση του Γιούνκερ για «γνωστά πρόσωπα», στην πολλαπλή απόπειρα να απομακρυνθεί ο Βαρουφάκης από το ΥΠΟΙΚ, μέχρι την δολοφονική εκστρατεία εναντίον του χαρακτήρα του, (ο αγγελιαφόρος της αλήθειας πάντα πρέπει να πεθάνει…), και στην πρόσφατη υπόδειξη στον Τσίπρα, με ποιους πρέπει να κάνει κυβέρνηση και με ποιες κομματικές συνιστώσες δεν πρέπει να κάνει χωριό.
Μέσα στον πανζουρλισμό της ασφυκτικής νομισματικής επίθεσης εναντίον της χώρας, παραβλέπουμε όλοι, κατατρομαγμένοι όπως είμαστε, ότι οι αιώνιοι δημοκρατικοί θεσμοί στην Ευρώπη, καταλύονται ο ένας μετά τον άλλο, θύματα στον βωμό του Τέρατος της Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής Κεφαλαιαγοράς, της οποίας ιέρεια είναι η Άγγελα Μέρκελ, στον ρόλο της σαν ηγέτης της μόνης πιστώτριας οικονομίας στην Ευρώπη, και ειδικά στην Ευρωζώνη.
Η Ελλάδα έχει το δίκιο με το μέρος της για τους εξής λόγους. Το χρέος αδίκως φορτώθηκε ολόκληρο εναντίον της χώρας, καταντώντας το μη βιώσιμο εις το διηνεκές. Η διάσωση της Ελλάδας ήτανε μία διάσωση των τραπεζών του πυρήνα της Ευρωζώνης, αφενός, και, αφετέρου, και κατά δεύτερον, κατέστρεψε την οικονομία ενός ήδη σοβαρά δυσλειτουργικού κράτους. Και τρίτον, έχοντας ξεκινήσει η κρίση χρέους στην Ελλάδα από βαθύτερα επίπεδα από ότι στα άλλα μνημονιακά κράτη, η οικονομική καταστροφή επέφερε μία ελληνική ανθρωπιστική κρίση άνευ προηγουμένου στην Ευρωζώνη.
Για αυτούς τους τρεις λόγους, η Ευρωζώνη, και ειδικά η Γερμανία, χρωστάει στην Ελλάδα, παρά η Ελλάδα της χρωστάει, και η Γερμανική ηγεσία οφείλει να παραδεχθεί τα λάθη της διάσωσης, να παραδεχθεί την άνιση και άδικη μεταχείριση της Ελλάδας στην κρίση χρέους, και επίσης να παραδεχθεί την ύπαρξη της ανθρωπιστικής κρίσης, και της άμεσης ανάγκης σχετικής βοηθητικής παρέμβασης.
Για να έχει βάρος το ελληνικό δίκαιο, όπως περιγράφεται στην προηγούμενη παράγραφο, πρέπει η λαϊκή εντολή να αναζωογονηθεί και να ανανεωθεί, τουλάχιστον μέσω των βασικών θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μόνο έτσι μπορεί να παίξει η κυβέρνηση το πολιτικό χαρτί όσο αποτελεσματικά γίνεται.
Έως τώρα, δυστυχώς, λόγω της στρατηγικής της δημιουργικής ασάφειας, οι δανειστές έχουν κερδίσει το επικοινωνιακό παιχνίδι, βάζοντας τον μουτζούρη, όπως σωστά παρατήρησε ο Βαρουφάκης, στην Ελλάδα, (και στον αγγελιοφόρο της), και στην υποτιθέμενη κωλυσιεργία της, όταν στην πραγματικότητα, δεν είναι η Ελλάδα που αρνείται να παραθέσει δημοσιονομικά μέτρα για ανάπτυξη, αλλά η Ευρωζώνη που αρνείται να αλλάξει την καταστροφική της υφεσιακή πολιτική, ειδικά στην Ελλάδα, που έχει τόσο καταστραφεί ήδη.
Είναι αναίδεια για τους τροικανούς δανειστές, που έσφαλαν επανειλημμένα και τρομερά στις προβλέψεις τους για την διάσωση της ελληνικής οικονομίας, να μην δέχονται να δώσουν στην νέα ελληνική κυβέρνηση “the benefit of the doubt”, όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες. Οι τροικανοί πέσανε λάθος και στην καταστροφική επίδραση των μέτρων λιτότητας, αλλά και στην δυνατότητα του ελληνικού κράτους να δημιουργήσει πρωτογενές πλεόνασμα, κάτι όχι και τόσο σύνηθες στην Ευρωζώνη. Με ποιο δικαίωμα αμφισβητούν κάθε μία δημοσιονομική πρόβλεψη της ελληνικής κυβέρνησης;
Εάν είναι η Ευρωζώνη να προχωρήσει σε ρήξη με την Ελλάδα, κάτι που δεν είναι καθόλου πιθανόν κατά την γνώμη της στήλης, τότε αυτή η ρήξη θα ήταν πιο προσιτή, πιο εύκολη για την Γερμανία, εάν μπορούσε να φορτώσει την Ελλάδα, και ειδικά την αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με το λάθος στην διαπραγμάτευση. Και για να αντικρούσει η κυβέρνηση αυτήν την μακιαβελική χειραγώγηση, έχει απόλυτη και άμεση ανάγκη, να εξηγήσει στον ελληνικό λαό τις κόκκινες γραμμές και να επιτρέψει, μάλλον να προωθήσει, μία δημόσια, ανοικτή συζήτηση γύρω από τα προβλήματα και τις επιλογές της διαπραγμάτευσης, κατ’ αρχάς στο Κοινοβούλιο, και κατά δεύτερον στον δημόσιο χώρο. Έτσι, εάν οι δανειστές σπρώξουν με την στάση τους την κυβέρνηση είτε σε δημοψήφισμα, είτε σε εκλογές, πράγμα διόλου απίθανο, να μη βρεθεί ο ελληνικός λαός, ούτε προ τετελεσμένων γεγονότων άνευ της συμμετοχής του, όπως επανειλημμένα του συνέβη τα πέντε χρόνια της κρίσης, ούτε προ της ανάγκης να επιλέξει σε δημοψήφισμα ή σε εκλογές το μέλλον της χώρας του χωρίς να έχει υπάρξει εκτενής δημόσια συζήτηση.