Πολλές και πολυποίκιλες ενστάσεις παρατίθενται εναντίον της απόφασης για δημοψήφισμα της κυβέρνησης Τσίπρα, από τις πιο λογικές, που σχέση έχουν με την ουσία του ερωτήματος και την διαδικασία του δημοψηφίσματος, μέχρι τις πιο έξαλλες, από ποιόν άλλο, παρά τον προκάτοχο του Τσίπρα στην ηγεσία της χώρας, και αγκιστρωμένου στην νεοδημοκρατική του καρέκλα, του κ. Σαμαρά, που χαρακτήρισε το δημοψήφισμα πραξικοπηματική ενέργεια.
Η στήλη πιστεύει ότι όλες αυτές οι ενστάσεις μοναδικό στόχο έχουν να αποκλείσουν την δυνατότητα στο ελληνικό λαό, να αποφανθεί, σε μία εξαιρετικά σημαντική και επικίνδυνη στιγμή της μοντέρνας ιστορίας του, ποιο βήμα θέλει να διαλέξει, σε ποια κατεύθυνση θέλει να πάει. Είναι αστείοι οι ισχυρισμοί ότι ο λαός δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τις επιλογές που του τίθενται από τις οικονομικές και γεωπολιτικής συγκυρίες που μαστίζουν την ζωή, συνεχώς, ανελέητα, και ακατάπαυστα εδώ και πέντε χρόνια.
Όλα αυτά τα πέντε χρόνια ο ελληνικός λαός ενσαρκώνει δύο σοβαρά αντικρουόμενες επιθυμίες και επιλογές, εντός της δεδομένης συγκυρίας της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία. Ο λαός επί πέντε χρόνια, συστηματικά, θέλει την παραμονή στο ευρώ, και δεν θέλει τις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλουν τα συνδεδεμένα με αυτήν την ευρωζωνική πολιτική λιτότητας.
Εάν όχι τίποτε άλλο, η επιλογή της κυβέρνησης Τσίπρα να ζητήσει από τον λαό της Ελλάδας, να δεχθεί ή να απορρίψει την τελευταία επιτακτική πρόταση μέτρων λιτότητας της Ευρωζώνης, θα πιέσει τουλάχιστον, αλλά πολύ σωστά τους πολίτες της χώρας να προσδώσουν την προτεραιότητα που επιθυμούν ανάμεσα στην επιλογή του νομίσματος ευρώ, και της συγκεκριμένης λιτότητας που συνεπάγεται με το συγκεκριμένο νόμισμα.
Το ότι η συγκεκριμένη πρόταση που φέρνει για δημοψήφισμα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η τελειωτική πρόταση των δανειστών, ή το γεγονός ότι η Ευρωζώνη έσπευσε να αποσύρει την εν λόγω πρόταση για να θολώσει τα νερά στο δημοψήφισμα, (η κα. Λαγκάρντ ισχυρίζεται απεγνωσμένα ότι το δημοψήφισμα δεν έχει «νομική» υπόσταση), δεν παίζουν κανένα ρόλο με την ουσία του θέματος.
Η ουσία του θέματος έχει ως εξής. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, έλαβε την λαϊκή εντολή στις τελευταίες εκλογές να ανατρέψει και να σταματήσει τις πολιτικές λιτότητας των μνημονίων της Τρόικας τα τελευταία πέντε χρόνια. Για δύο κύριους λόγους η προσπάθεια διαπραγμάτευσης έχει κρατήσει πέντε μήνες, και έως τώρα φαίνεται τραγικά αποτυχημένη. Ο ένας λόγος ήταν οι ατυχείς επιλογές της άπειρης και ανεπαρκώς προετοιμασμένης κυβέρνησης, και ο άλλος λόγος, ο εγκληματικά αδυσώπητος πόλεμος που έχει κηρύξει και συνεχίζει να διεξάγει η Γερμανία εναντίον οιασδήποτε σοβαρής αμφισβήτησης της πολιτικής της, και ειδικά από την πρώτη αριστερή κυβέρνηση κράτους του ευρώ.
Η κυβέρνηση έχει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά οφείλει να ρωτήσει τον ελληνικό λαό πώς να προχωρήσει στην εν λόγω διαπραγμάτευση, αφού οι προεκλογικές της υποσχέσεις έχουν αποδειχθεί φρούδες. Το εάν ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποιεί το δημοψήφισμα για να υπερπηδήσει το επερχόμενο πρόβλημα πώς να πείσει το κόμμα του να ψηφίσει μία ενδεχόμενη συμφωνία, επίσης δεν παίζει κανένα ρόλο. Το θέμα είναι να μάθει η κυβέρνηση μέσω του δημοψηφίσματος τι θέλει ο λαός, έτσι ώστε η κυβέρνηση να προχωρήσει στην σωστή κατεύθυνση με την σωστή στρατηγική.
Ο ελληνικός λαός, μετά από πέντε χρόνια λιτότητας, ξέρει πολύ καλά τι τον περιμένει με τα συνεχιζόμενα μνημόνια που απαιτούν οι δανειστές από την Ελλάδα. Ο λαός οφείλει και έχει το δικαίωμα να αποφασίσει εάν θέλει αυτήν την λιτότητα, με αντίβαρο την παραμονή μέσα στο ευρώ, ή εάν προτιμάει η κυβέρνηση να προχωρήσει με διαφορετική τακτική στην διαπραγμάτευση, με ρήξη εντός του ευρώ, μέσω παρατεταμένης στάσης πληρωμών όλων των δανειακών υποχρεώσεων.
Η κοινή γνώμη που αντιτίθεται του δημοψηφίσματος αντιπαραθέτει ότι η αντίσταση εναντίον των δανειστών οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ, στην δραχμή, και στην πλήρη οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Αυτή η απειλούμενη καταστροφή δεν είναι καθόλου δεδομένη. Κάθε άλλο, σύμφωνα με πολλούς διεθνείς αναλυτές.
Και είναι φαιδρό να ακούει κανείς τον κ. Σημίτη, μόλις σήμερα το βράδυ, σε ένα από τα κανάλια, να καταφέρεται εναντίον του δημοψηφίσματος, διότι κινδυνεύει να «οδηγήσει την Ελλάδα σε καταστάσεις για τις οποίες η χώρα δεν έχει ούτε την απαραίτητη γνώση, ούτε την προετοιμασία». Εάν άκουγε ο κ. Σημίτης την ίδια του την συμβουλή, όταν ήταν ο ηγέτης της χώρας, δεν θα έσπρωχνε την Ελλάδα στο ευρώ, (χωρίς να έχει ούτε την απαραίτητη γνώση ούτε την απαραίτητη προετοιμασία). Αλλά, με κάποιο τρόπο, μία επιστροφή στην δραχμή, προσφέρεται σαν μία άγνωστη και αδυσώπητη άβυσσο.
Πέραν του γεγονότος ότι το δημοψήφισμα είναι και συνταγματικά κατοχυρωμένο αλλά και πολιτικά μη παράλογο, αυτή η τέλεια καταιγίδα που έχει ξεσπάσει ανά την Ευρωζώνη, προϊδεάζει, τραγικά και λίαν ανησυχητικά, την σταθερή ροπή της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης μακριά από τις δημοκρατικές αρχές της Ευρώπης, και προς καταστάσεις και τυπικούς ή και «άτυπους» θεσμούς σαν την ΕΚΤ και το Eurogroup, όπου οι διαδικασίες ενεργούν μάλλον παραδημοκρατικά, παρά γνήσια δημοκρατικά. Και αυτή είναι η τραγικότερη πραγματικότητα γύρω από την εξέλιξη της Ευρωζώνης, που πολύ πιθανόν θα οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή της.