Ο απώτερος σκοπός αυτής της αδυσώπητης πολιορκίας είναι να δεχθεί η πολιορκημένη χώρα την συνεχιζόμενη αφαίμαξη πόρων και πλούτου της, προς ικανοποίηση των χρηματοπιστωτικών αξιώσεων των δανειστών, εις το διηνεκές, χωρίς να προσφέρουν μία χειροπιαστή ελπίδα για πρόοδο και ανάκαμψη στην τύχη της χώρας.
Ξέρω ότι είναι άκρως λαϊκίστικό, και άκρως προβοκατόρικο, αλλά δεν μπορώ, σαν εχέφρων άνθρωπος, να μην συγκρίνω την τωρινή νομισματική, άρα και οικονομική, πολιορκία της χώρας, με την στρατιωτική πολιορκία της «Πόλης» από τους Οθωμανούς, οι οποίοι τον καιρό εκείνο σκοπό είχαν, τον οποίο και υλοποίησαν, να υποτάξουν τον χριστιανικό πληθυσμό της βυζαντινής επικράτειας, προς απομύζηση φόρων εις το διηνεκές, καθώς τους επέτρεπαν, επί αιώνες, να κρατήσουν την θρησκεία τους, την γλώσσα τους, τα έθιμα τους, και βασικά την αυτοδιοίκηση τους, κατά πλείστο, και πάντα μέσα στα πλαίσια του οθωμανικού δικαίου, που δεν ήταν ίσως και τόσο καταπιεστικό, όσο το «κρυφό σχολειό», θέλει να ζωγραφίζει.
Είναι η τραγωδία στην ιστορία της ενοποίησης της Ευρώπης με την αντιπαράθεση της ηγεμόνας Γερμανίας και του απολωλότος προβάτου Ελλάδας, ότι η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας δεν προσκομίζεται στην ηγεμονία της Γερμανίας εθελοντικά και με χαμόγελα ικανοποίησης αμφοτέρων κρατών, παρά παλεύεται με ένα τόσο αποκρουστικό τρόπο. Ακόμα και να υποκύψει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και να επιτευχθεί μία εκθαμβωτική αλλαγή καθεστώτος, (βλέπε προσχεδιασμένη αριστερή παρένθεση), κάτι που τόσο ο Σόιμπλε όσο και ο Σαμαράς ονειρεύονται κάθε βράδυ, η Πύρρειος αυτή νίκη της ηγεμόνας Γερμανίας, θα έχει αλλάξει την εικόνα της Ευρωζώνης ανεπανόρθωτα, και δεν εννοώ απλώς το θέμα της μη αναστρεψιμότητας του κοινού νομίσματος, αλλά το θέμα της βαναυσότητας στην διοίκηση της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης.
Αυτά όσον αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα και την Ευρωζώνη.
Αλλά υπάρχει και ένα πολύ βαθύτερο και πλατύτερο θέμα της εθνικής κυριαρχίας που πνέει τα λοίσθια στο παράδειγμα της Ελλάδας, αλλά που όλο και περιορίζεται παγκοσμίως μέσα στο καθεστώς της Παγκοσμιοποιημένης και παγκόσμιας οικονομίας. Το χρήμα, ο πλούτος, έχει απαγκιστρωθεί από τα εθνικά του όρια, πάνω από μία γενεά τώρα, από την δεκαετία του 1970. Τα συνεχώς αυξανόμενα αποτελέσματα από αυτήν την απελευθέρωση του κεφαλαίου από κάθε εθνικό όριο, ανά την υφήλιο, είναι διπλό. Αφενός το μεγάλο κεφάλαιο αποφεύγει όλο και πιο πολύ να αποδίδει τους αναγκαίους φόρους στο έθνος στο οποίο βασικά ανήκει. Δηλαδή, ο παγκόσμιος πλούτος, το παγκόσμιο κεφάλαιο, σταδιακά και όλο και πιο αποτελεσματικά, φοροαποφεύγει και φοροδιαφεύγει με χίλιους δύο τρόπους και σε χίλιους δύο φορολογικούς παραδείσους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ότι τα έσοδα του κάθε κράτους μειώνονται σημαντικά όλο και περισσότερο, την ίδια στιγμή που και οι πληθυσμοί μεγαλώνουν, αλλά και οι δαπάνες για τις κοινωνικές ανάγκες των λαών αυξάνονται.
Αυτή η παγκόσμια φοροαποφυγή έχει πάρει τέτοια έκταση, που θεωρείται πια από την παγκόσμια ηγεσία σαν ένα αναγκαίο κακό, το οποίο μόνο ένα απλό ράπισμα της κακής χείρας αξίζει. Να θυμηθούμε την εκθαμβωτικά μαφιόζικη, και τεράστια σε μέγεθος, φοροδιαφυγή που επέβλεπε ο πολύς κ. Γιούνκερ, ο κατ’ εξοχήν Mr. Europe, κατά την διάρκεια της πολυετούς του παράλληλης ηγεσίας του κράτους του Λουξεμβούργου και του (άτυπου και πολύ αδιαφανούς) Eurogroup, με αποτέλεσμα οι φοροεισπράκτορες του κρατιδίου του να βοηθάνε παγκόσμιους επιχειρηματικούς κολοσσούς, να αποφεύγουνε πάσα φορολογία στα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης για την επιχειρηματικότητα τους, διότι είχαν χαρακτηριστεί από την φορολογική υπηρεσία του πριγκιπάτου σαν «φιλανθρωπικές» οργανώσεις και πλήρωναν στο Λουξεμβούργο γύρω στο 1% φόρους, και τίποτα στην υπόλοιπη Ευρώπη, πάνω σε τζίρο εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ.
Και το ωραιότερο και το πιο απίστευτο αυτής της μακάβριας φοροκλεπτικής ιστορίας, είναι ότι η αποκάλυψή της, η οποία πραγματοποιήθηκε πέρσι, όταν ο κ. Γιούνκερ προσπαθούσε ακόμη να βαφτιστεί πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δεν εντυπωσίασε καθόλου την ηγεσία της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης, και τον επισημοποιήσανε σε αυτή την νευραλγική θέση, κλείνοντας στα μάτια στα δισεκατομμύρια φορολογικά έσοδα που χάσανε οι λαοί της Ευρώπης, με πρώτους και καλύτερους τους «πανέξυπνους» Γερμανούς φορολογούμενους. Τι άλλο να αποφανθεί κανείς για αυτή την αθλιότητα, παρά ότι το Μαφιόζικο είναι βαθιά φυτεμένο μέσα στο DNA της Ευρωζώνης.
Το δεύτερο αρνητικότατο αποτέλεσμα για την παγκόσμια κοινωνία, βγαίνει από το πρώτο, δηλαδή την τεράστια, και μάλλον συνεχώς αυξανόμενη νόμιμων φορολογικών εσόδων από τους διάφορους λαούς της υφηλίου. Αυτό το δεύτερο αποτέλεσμα είναι η ιλιγγιώδης αύξηση της ανισότητας πλούτου ανά την υφήλιο, η οποία φυσικά είναι και συμμετρική με το μέγεθος της φοροαποφυγής. Και σαν αποτέλεσμα αυτού του πλουτοκρατικού όγκου που έχει συσσωρευθεί στους λίγους της οικουμένης, έχει εξογκωθεί σε δυσθεώρητα ύψη ο τζίρος της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, στο δεκαπλάσιο της παραγωγικής οικονομίας παγκοσμίως, γιατί τι άλλο να κάνουν οι ζάπλουτοι με τα λεφτά τους, παρά να προσπαθήσουν με βοήθεια ηλεκτρονικών αλγοριθμικών εργαλείων, να βγάλουν στιγμιαία κέρδη παίζοντας στο Παγκόσμιο Κεφαλαιοκρατικό Καζίνο. Ένα σύστημα που άλλοι έχουν περιγράψει πολύ καλύτερα από τον γράφοντα.
Συνεχίζοντας στην ιστορία της αποθνησκούσης εθνικής κυριαρχίας, μπαίνουμε στο παράδειγμα της Ελλάδας. Όταν ξέσπασε η κρίση το 2010, εάν η χρεοκοπημένη Ελλάδα δεν ήταν νομισματικά (και εθελοντικά) υποταγμένη στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στην ηγεσία της Γερμανίας και της Γαλλίας, το ΔΝΤ, θα ερχόταν στην πατρίδα μας, θα ξεκίναγε με ένα γενναίο κούρεμα του δημοσίου χρέους, για να το καταστήσει βασικά βιώσιμο από την αρχή, σύμφωνα με το καταστατικό του, και μετά θα επέβαλλε τα συνηθισμένα μέτρα λιτότητας και μεταρρυθμίσεων. Εάν το ΔΝΤ είχε κάνει έτσι την δουλειά του, τότε οι γερμανικές και οι γαλλικές ιδιωτικές τράπεζες που κρατούσαν το μισό ελληνικό δημόσιο χρέος θα είχαν σημαντικές απώλειες, τις οποίες απώλειες θα έπρεπε να τις καλύψουν οι Γερμανοί και Γάλλοι φορολογούμενοι, σε ύψος πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ.
Αλλά επειδή ακριβώς η Ελλάδα ήταν υποταγμένη νομισματικά στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και όχι ανεξάρτητη, η Γερμανία και η Γαλλία απαγόρεψαν αυτήν την παραδοσιακή διάσωση της ελληνικής οικονομίας από το ΔΝΤ. Το πρόσταγμα της Μέρκελ και του Σαρκοζί προς τον κ. Στρος Σκάν, τον ντροπιασμένο προκάτοχο της Κας. Λαγκάρντ στο ΔΝΤ, ήταν ότι οι τράπεζες των κρατών τους, και αυτές των λοιπών κρατών του πυρήνα, Λουξεμβούργου, Ολλανδίας, κλπ., δεν έπρεπε να υποστούν καμία ζημία.
Έτσι, στην ουσία, όπως η στήλη έχει περιγράψει πριν χρόνια, το ΔΝΤ αναγκάστηκε να διαμορφώσει την διάσωση που στην πραγματικότητα προσέφερε για το τραπεζιτικό σύστημα των κρατών του πυρήνα, καμουφλαρισμένο σαν διάσωση του απολωλότος προβάτου, Ελλάδας. Για αυτό και ο όγκος του επιπλέον δανεισμού προς την πατρίδα μας έσπασε παγκόσμια ρεκόρ στην ιστορία του ΔΝΤ, και κατά πολύ υπερέβη το ποσό που του επιτρεπόταν να χρησιμοποιήσει για μία μικρή χώρα σαν την Ελλάδα, σύμφωνα πάντα με το καταστατικό του. Η Ελλάδα ήταν δυστυχώς, εκείνη στην ιστορική στιγμή, συνδεδεμένη στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και έτσι υπέστη το πρώτο σοβαρό πλήγμα της εθνικής της κυριαρχίας, το οποίο δεν διαφαίνεται σαν προειδοποίηση πιθανού κινδύνου ανάμεσα στις υποσχέσεις που δόθηκαν στον ελληνικό λαό, όταν το βάζανε στο ευρώ, ο κ. Σημίτης και το κόμμα του.
Έτσι η Ελλάδα, και με την ευγενή, και άκρως ηλίθια φροντίδα του Γιωργάκη, έκανε το πρώτο βήμα προς την μεταβολή της σε μία αποικία χρέους, αφού, με το συμφωνημένο και υπογεγραμμένο μνημόνιο του Καστελόριζου, αποδεχόταν βασικά ότι τα 11 εκατομμύρια των Ελλήνων θα βάσταγαν στους ώμους τους τα χρέη, που κανονικά θα έπρεπε να μοιραστούν ανάμεσα στα 80 εκατομμύρια Γερμανών και τα 50 εκατομμύρια Γάλλων φορολογουμένων.
Αυτό είναι το χρέος της Ελλάδας που αυτός ο ξεδιάντροπος, ο κ. Σόιμπλε, θεωρεί απολύτως βιώσιμο. Αυτό που εννοεί φυσικά είναι ότι το χρέος που βαραίνει την Ελλάδα είναι εντελώς βιώσιμο για τους Γερμανούς….
Όσον αφορά το θέμα της εθνικής κυριαρχίας λοιπόν, βλέπουμε ότι η ιστορία της Ελλάδας καταδεικνύει μία σοβαρή αρνητική απώλεια, θα έλεγα εγκληματική απώλεια, ένεκα της απώλειας της νομισματικής αυτοδυναμίας.
Και φτάνουμε φυσικά στους τελευταίους πέντε μήνες, από την εκλογή της αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα, με την πολύμηνη αφαίμαξη ρευστότητας από την ελληνική οικονομία και τον τωρινό σχεδόν στραγγαλισμό της ελληνικής οικονομίας, ένας εκβιασμός άνευ ιστορικού προηγουμένου, όχι μόνο μέσα στην Ευρωζώνη, η στην Ευρώπη, αλλά ίσως και παγκοσμίως, με πιθανή εξαίρεση τον οικονομικό στραγγαλισμό της ίδιας της Γερμανίας μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν την άνοδο του Χίτλερ.
Το ωραίο είναι ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι άκρως ερεθισμένη που ηγείται ένας Τσίπρας της στραγγαλισμένης Ελλάδας, όταν θα μπορούσε να την ηγείται αυτή την στιγμή ένας Μιχαλολιάκος, ή ένας Χίτλερ. Αλλά θα με συγχωρήσετε για μία καθαρά ρατσιστική διάκριση, οι Έλληνες δεν είναι Γερμανοί.
Το συμπέρασμα όλης αυτής της ιστορίας είναι ότι ο πλούτος που παράγεται κυρίως από την αστική και εργατική τάξη, έχει μετατραπεί μέσω παγκόσμιων συνθηκών που καμιά τους δεν επισημοποιήθηκε από λαϊκές ετυμηγορίες, (ούτε η απελευθέρωση του κεφαλαίου, ούτε τα ενωτικά βήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, μάλλον το εναντίον), σε ένα πλούτο χρηματοπιστωτικό, όσο και ολιγαρχικό. Και αυτός ο πλούτος είναι πολυεθνικός και πλήρως ανεξάρτητος από οιαδήποτε εθνική ταυτότητα. Αυτός ο πλούτος, που συνεδριάζει ετησίως σε θέρετρα σαν το Davos, το Jackson Hole και το Bilderberg, και όχι μόνο, έχει πιά αντικαταστήσει την εξουσία πάνω στις τύχες των λαών πολύ πέραν της εθνικής κυριαρχίας, και μόνο βάση του πλούτου και των οικονομικών συμφερόντων.
Η ολιγαρχία των σοφών, της Πολιτείας του Πλάτων, έχει αντικατασταθεί από την ολιγαρχία των πλουτοκρατών. Η κοντινότερη ολιγαρχία «σοφών», που να πλησιάζει το πλατωνικό μοντέλο, παραδόξως πως, υλοποιείται στην Κίνα, και πράγματι, τα αποτελέσματα της ηγεσίας αυτής της ολιγαρχίας φαίνονται αξεπέραστα σε οικονομική και κοινωνική πρόοδο την τελευταία γενεά.
Και όσον αφορά την Ευρωζώνη, και το παράδειγμα της Ελλάδας, δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο σοβαρό ενωτικό βήμα στην Ευρώπη ήταν η νομισματική ένωση. Διότι η κυριαρχία πάνω στο νόμισμα, όπως αποδεικνύεται από την ιστορία του ευρώ, οδηγεί κατ’ ευθείαν στην γεωπολιτική κυριαρχία της Γερμανίας, και στην γεωπολιτική υποταγή της Ελλάδας…Και φυσικά το νόμισμα είναι πιά το βασικό και μόνο εργαλείο κυριαρχίας, στον Μεταμοντέρνο Καπιταλισμό της Χρηματοπιστωτικής Οικονομίας.