Ο πρόεδρος της Γαλλίας, ο κ. Ολάντ, ανακάλυψε και αποφάνθηκε μετά το μακελειό που διέπραξαν οι Τζιχαντιστές, ότι η Γαλλία είναι σε εμπόλεμη κατάσταση εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Οι πολλαπλές βομβαρδιστικές επιδρομές που η Γαλλία συντελεί εδώ και πολύ καιρό εναντίον των θέσεων του Ισλαμικού Κράτους, πρώτα στον εμφύλιο πόλεμο στο Ιράκ, και πρόσφατα στην Συρία, από τα λεγόμενα του κ, Ολάντ, δεν ήταν πολεμικές επιχειρήσεις. Θα ήταν ίσως μία γαλλική δόση «τσάι και συμπάθεια» ίσως. Αλλά οι εκτελέσεις πάνω από εκατό Γάλλων και άλλων πολιτών στο Παρίσι, πάντα σύμφωνα με τον Γάλλο πρόεδρο, σήμανε επιτέλους την καμπάνα της εμπόλεμης κατάστασης επισήμως.
Η στάση του Γάλλου αρχηγού είναι η παραδοσιακά αλαζονική στάση σύσσωμής της ηγεσίας του Δυτικού Κόσμου, με πρώτη και καλύτερη, αν και όχι πρώτη διδάξασα, την Αμερική. ¨Όταν ένα δυτικό κράτος παρεμβαίνει πολεμικά στην επικράτεια ενός άλλου, μη Δυτικού κράτους, τότε η επέμβαση αποτελεί απλά μία αθώα, θα έλεγε κανείς μία αλτρουιστική ενέργεια, αστυνομικής φύσης στην ξένη πολιτεία, ακόμα και όταν η παρέμβαση σε ένα Ιράκ της εποχής Μπους έχει σαν αποτέλεσμα τον θάνατο μισού εκατομμυρίου Ιρακινών πολιτών μέσα σε μερικά χρόνια.
Αυτή η αλαζονική στάση της Δυτικής ηγεσίας συνοδεύεται και βασικά υποστηρίζεται από τον απύθμενο ναρκισσισμό των λαών του Δυτικού Κόσμου. Ενός ναρκισσισμού με βαθιές ρίζες πολλών αιώνων, αρχής γενομένης στην αρχαία ημών πατρίδα, την νυν ψωροκώσταινα. Αυτός ο ευρωπαϊκός ναρκισσισμός υποστήριξε, έθρεψε και συντήρησε αιώνες αποικιοκρατικών εγκλημάτων προς τους μη άσπρους λαούς της υφηλίου, από Βρετανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Βέλγιο κ.α.
Την σήμερον ημέρα αυτός ο ιστορικός και πάντα κραταιός, όσο και παθολογικός, ναρκισσισμός εκφράζεται στις αντιδράσεις των δυτικών ΜΜΕ στην τραγωδία του Παρισιού, όταν παρόμοιες τραγωδίες, όπως αυτές τις εξίσου πρόσφατες στο Λίβανο, αλλά και άλλες πολύ μεγαλύτερες, όπως αυτές στους άνισους αγώνες μεταξύ Ισραήλ και Γκάζας, παραβλέπονται εύκολα και συστηματικά από τα ΜΜΕ αλλά και από εμάς τους ίδιους, δηλαδή εμάς που είχαμε την τύχη ή την ατυχία να γεννηθούμε με άσπρο δέρμα.
Η ιστορική σύμπραξη στον Δυτικό Κόσμο της ηγετικής αλαζονείας με τον λαϊκό ναρκισσισμό έχει συμβάλει στο να επικρατήσει, υπό τις οδηγίες του αμερικανικού μηχανισμού μαζικής χειραγώγησης, ένας ιδεατός διαχωρισμός ανάμεσα σε «έντιμες» πολεμικές και λίαν δολοφονικές επιθετικές επιχειρήσεις των κραταιών πολεμικών μηχανισμών των μεγάλων δυτικών δυνάμεων και στις «άτιμες», «παράνομες» και εξίσου δολοφονικές επιχειρήσεις, αλλά πολύ ασθενέστερου βεληνεκούς, των λεγόμενων τρομοκρατών, που στην ουσία, αποτελούν την σήμερον ημέρα όλοι αυτοί που αντιτίθενται στην συνεχιζόμενη δυτική ηγεμονία.
Το να ισοπεδώνεις μία ολόκληρη πρωτεύουσα, την Βαγδάτη, με ένα ανελέητο αεροπορικό βομβαρδισμό και με ανείπωτες, πλην «παράπλευρες», απώλειες πολιτών αποτελεί μία ηρωική όσο και ανιδιοτελή παρέμβαση του ένδοξου αμερικανικού απελευθερωτικού πολεμικού μηχανισμού. Το να σκοτώσεις όσους πιο πολλούς μπορείς μέσα σε ένα παρισινό θέατρο χιλίων θέσεων, αποτελεί μία επαίσχυντη, προδοτική, καταδικαστέα, όσο και ύπουλη επιχείρηση.
Η επιτυχία αυτής της διαφοροποιημένης λογικής βασίζεται σε δύο βασικά επιχειρήματα, και τα δύο προσεκτικά επιλεγμένα διότι ευνοούν τις θέσεις των Δυτικών Δυνάμεων. Κατέχοντας τις συντριπτικά υπέρτερες πολεμικές δυνάμεις η ηθική του Δυτικού Κόσμου υποστηρίζει ότι μόνο οι στρατοί επιτρέπεται να σκοτώνουν οι μεν τους δε. Η δεύτερη αυθαίρετη ηθική στάση επιβάλει ότι οι πολίτες ενός κράτους είναι αθώοι όσον αφορά τα πολεμικά εγκλήματα του κράτους τους, και απαγορεύονται οι εχθρικές επιθέσεις εναντίον τους, ως ανήθικες, απεχθείς, κτλ. Και εδώ διαφαίνεται η εγωκεντρική τοποθέτηση των Δυτικών κρατών. Εφόσον οι λαοί τους αισθάνονται απολύτως ασφαλείς, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα στο να υποστηρίζουν εχθρικές επιθέσεις των κυβερνήσεών τους εναντίον άλλων κρατών, όποια και να είναι αυτά τα άλλα κράτη και αυτοί οι άλλοι λαοί, που συνήθως δεν είναι άσπροι.
Αν παραβάλει κανείς την θέση αυτή, ως προς τις πολεμικές επιλογές δυτικών κυβερνήσεων με τις θέσεις όσον αφορά τις οικονομικές επιλογές των ιδίων κρατών, θα παρατηρήσει ότι ως προς τις οικονομικές επιλογές οι λαοί θεωρούνται απολύτως υπεύθυνοι. Έτσι βλέπουμε στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και όχι μόνο, ότι ο λαός της θεωρείται απολύτως συνυπεύθυνος για τις καταστροφικές και εγκληματικές οικονομικές επιλογές των κυβερνήσεών τους, και ένεκα τούτου, ο λαός της Ελλάδας τιμωρείται συστηματικά εδώ και έξι χρόνια, και εις τον αιώνα τον άπαντα, για τα οικονομικά εγκλήματα των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης.
Για ποιο λόγο, αναρωτιέται ο γράφων, οι Γάλλοι πολίτες που υπερψήφισαν την κυβέρνηση Ολάντ, και η οποία κυβέρνηση επέλεξε να αναμειχθεί σε ένα ξένο εμφύλιο πόλεμο και να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον μιας από τις διαμαχόμενες παρατάξεις, δεν ευθύνονται για τις πράξεις των ηγετών τους; Και εάν αυτές οι κυβερνητικές πράξεις και επιλογές έχουν σαν αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών ανθρώπων σε μία ξένη χώρα, γιατί δεν φέρουν καμία ευθύνη οι Γάλλοι ψηφοφόροι, και γιατί επιβάλλεται η ασφάλεια τους ενάντια σε οιαδήποτε επιθετική ενέργεια εναντίον τους; Ο λόγος είναι απλός. Διότι εάν ο Γάλλος ψηφοφόρος χάσει την ασφάλεια του εξαιτίας των ενεργειών της κυβερνήσεώς του, πιθανόν να ψηφίσει αλλιώς την επόμενη φορά. Και σε αυτό ελπίζουν οι τζιχαντιστές.
Αλλά το βαθύτερο θέμα στην επιτυχία της μαζικής χειραγώγησης των λαών του Δυτικού Κόσμου είναι το βάπτισμα σε «τρομοκρατική» πάσης επιθετικής ενέργειας εναντίον της ζωής ή των περιουσιακών στοιχείων των κρατών του Δυτικού Κόσμου, από οιονδήποτε αντιτίθεται στην νεοαποικιοκρατική ηγεμονική στάση της δυτικής ηγεσίας. Κάθε ένας που αντιτίθεται στην αμερικανική και ευρωπαϊκή ηγεμονία είναι τρομοκράτης. Ακόμα και εάν το μέσο που χρησιμοποιεί είναι ο λόγος. Η επικράτηση αυτής της ετυμολογίας λέξεων είναι το επιστέγασμα της ηγεμονίας του ένδοξου Νέου Κόσμου.